25.07 - 17 - Straubing - Regensnburgo (Ratisbonne)

Esperanta versio (version française ci-dessous, après les photos).

La nokta pluvo ne estis perforta sed sufiĉis por malebligi paki sekan tendon. La matena vetero estas aŭtuna. Ni plendis pri la varmego antaŭ kelkaj tagoj, hodiaŭ matene estas ne pli ol 15° kaj la humideco plifortigas la impreson de freŝeco.

La unuaj kilometroj, post kiam ni forlasis Straubing, kondukas nin de vilaĝo al vilaĝo laŭ belaj vojoj. La etoso estas tre malsama ol tiu de la antaŭaj tagoj. En la malproksimo la montaro estas kovrita de nebulo.

La vojo tiam alternas gruzajn trairejojn kaj malgrandajn kamparajn vojojn. Ni progresas inter maizo, betoj, cerealoj kaj terpomoj. La itinero estas trankvila sed neinteresa. Avara, la Danubo montras sin jen kaj jen, sed neniam longe. Ni biciklas malantaŭ la digojn sen povi scii ĉu la rivero kaŝas sin ĝuste malantaŭe aŭ fore.

Prefere ol iri tra Wörth, ni elektas la vojon, kiu sekvas la meandron de la rivero. Por Danubo, ke ni estas ĉi tie, ĉu ne? Ni haltas antaŭ ĝi por pikniki. Ni malpakas la tendon por sekigi ĝin iomete en la ekblovanta vento, precipe ĉar ni ne uzos ĝin ĉi-nokte, ni luis ĉambron en Regensburgo kie ni restados du noktoj.

Dum la manĝo, ŝajnas, ke la tempo malheliĝas iomete. Tiam, subite, la ŝtormo estas sur ni, perforta. Fulmo, tondro, pluvego. Danteska. Certe unu el la plej perfortaj kiujn mi iam konis. Ni ŝirmiĝas, sub la kovrilo de arbareto, kiu, verdire, ŝirmas nin kontraŭ nenio... Ni estas trempitaj kaj malvarmaj. Nur post longa duonhoro ni resurseliĝas, ankoraŭ en forta pluvo, por trairi la lastajn dek kvin kilometrojn, kiuj kondukas nin al nia loĝejo. Estas ĝuste antaŭ la 15-a, kiam ni alvenas tie, vringendaj. La alveno estas teorie planita por la 17-a. Ili tamen lasis nin eniri... koste de pliaj 6 eŭroj por frua enregistriĝo.

Post bona duŝo - tiu estas varma - , ni eliras al la urbocentro, iom pli ol du kilometrojn for por rigardi kaj fari aĉetadon. Tuj kiam ni preterpasas la pordon de la konstruaĵo, falas kelkaj gutoj, kiuj, tuj kiam ni estas tro malproksime por decidi iri returnen... fariĝas forta pluvego, kiu ankoraŭ trudas al ni longan atendon sub pordegejo. La semajno povus esti tia, se la veterprognozoj estas ekzaktaj, sed tio ne haltigos nin!

Version française.

Il a plu cette nuit, pas trop mais suffisamment pour qu'il soit impossible de remballer une tente sèche. Le temps est automnal. On se plaignait de la chaleur il y a quelques jours encore, ce matin il ne fait pas plus de 15° et l'humidité renforce l'impression de fraîcheur.

Les premiers kilomètres, une fois quitté Straubing, nous mènent de village en village par de jolies petites routes. L'ambiance est très différente de celle des jours précédents. Au loin la montagne est nimbée de brume.

La route ensuite alterne les passages gravillonnés et le petites routes de campagne. On progresse entre maïs, betteraves, céréales et pommes de terre. C'est tranquille mais sans grand intérêt. Le Danube, avare, se montre ici et là, mais jamais longtemps. On avance sous les digues sans qu'on puisse savoir si le fleuve et tapi juste derrière ou beaucoup plus loin.

Plutôt que de passer par Wörth, nous choisissons la route qui épouse le méandre du fleuve. Après tout, c'est pour le Danube que nous sommes là. Nous nous arrêtons face à lui pour prendre notre repas. Nous déballons la tente pour la faire un peu sécher dans le vent qui se lève, d'autant que nous ne nous en servirons pas ce soir, nous avons loué une chambre à Ratisbonne où nous restons deux nuits.

Au fil du repas, il semble bien que le temps se couvre un peu. Puis d'un coup, l'orage est sur nous, violent. Eclairs, tonnerre, pluie diluvienne. Dantesque. Assurément un des plus violents qu'il m'ait été donné de connaître. Nous nous mettons à l'abri, sous le couvert d'un bosquet qui, en vérité, ne nous abrite de rien... Nous sommes trempés et frigorifiés. Ce n'est qu'au bout d'une bonne demi-heure que nous remontons en selle, toujours sous la pluie, forte encore, pour parcourir les quinze derniers kilomètres qui nous mènent à notre hébergement. Il est un peu moins de 15 heures quand nous y parvenons, trempés comme des soupes. L'arrivée est théoriquement prévue à 17 heures. On nous laisse néanmoins entrer... au prix d'un supplément de 6 euros pour check-in anticipé.

Après une bonne douche chaude celle-là, nous prenons à pied la route du centre ville, distant d'un peu plus de deux kilomètres pour y jeter un oeil et faire quelques courses. A la seconde même où nous passons la porte de l'immeuble, tombent quelques gouttes qui, dès que nous sommes trop loin pour décider de faire demi-tour... deviennent une forte averse qui nous impose encore une longue attente sous un porche. La semaine pourrait bien être à l'avenant si l'on en croit les prévisions météo mais ça ne nous arrêtera pas !