Esperanta versio (version française ci-dessous, après les photos).
Hodiaŭ estis Esperanto-tago.
Ni havis rendevuon je la 10:30 en la Esperanto-Muzeo, sekcio de la Aŭstria Nacia Biblioteko, kun Bernhard Tuider kiu estas la kunordiganto. Ni jam tute hazarde renkontis lin pasintjare en Roterdamo: survoje al Kopenhago. Ni haltis antaŭ la sidejo de Universala Esperanto-Asocio. Ni estis fotinta kiam iu alvokis nin , "Saluton. Ĉu vi ŝatus, ke mi fotu vin?” Estis Bernhard, kiu venis por prizorgi la arkivojn de la asocio antaŭ la translokigo de ĝia sidejo al Slovakio. Ni interŝanĝas niajn kartojn sen imagi, ke ni revidos unu la alian ĉi-somere en lia oficejo en Vieno.
Ni vizitas la muzeon kun li. Ĝi estas malgranda kaj la vizito estas rapida sed tre interesa. La plej granda parto de ĝia trezoro estas aliloke en la konstruaĵo.
Ni tiam diskutas kun Bernhard, kiel ni povus translokigi kelkajn el la libroj kaj dokumentoj el la biblioteko de nia normanda klubo kiuj ne plu estas uzataj al Vieno. Iuj estas malnovaj kaj ni ne scias, ĉu ilia intereso pravigas konservi ilin kun la 65.000 libroj kaj periodaĵoj jam konservitaj en la kelo de la viena biblioteko kaj iom post iom ciferecigitaj aŭ ĉu ili povas esti donacitaj aŭ vendataj.
Post ĉi tiu vizito, ni havas bonegan manĝon en la restoracio. Kompreneble estas por ni riĉigi nin per la loka kulturo. Schnitzel (vienaj kotletoj), viena terpomsalato, Semmelknödel (panbulkoj), kaj Apfelstrudel (pomkuko), kun, kompreneble, "ein Glas Bier".
Reveno je la 15-a al la Esperanto-Muzeo kie ni havas rendevuon kun Walter, nia ĉiĉerono, Alfred, la prezidanto de la aŭstra asocio, Marina, alia viena esperantistino kaj Johano (John), tanzano, kiu kunordigas la organizadon de la venonta kongreso de la Universala Esperanto-Asocio (UEA) kiu okazos en Arusha.
Dum tri horoj, Walter klopodas por igi nin malkovri la historian riĉecojn de la urbo. Kaj ili estas multaj. Ĝi bezonus tagojn kaj tagojn.
Malgraŭ la superforta varmego, ni havis tre agrablan kaj instruan tempon. Ni ne scias kiel danki niajn gastigantojn pro ilia disponebleco kaj ilia bonvenigo. Ankaŭ ili, ni esperas iam en Normandio.
Ni lasas ilin kun steloj en la okuloj... kelkajn en la poŝo (nur Walter komprenos).
La journée d'aujourd'hui était totalement dédiée à l'espéranto.
Nous avions rendez-vous à 10 heures 30 au Musée de l'Espéranto, une section de la bibliothèque nationale autrichienne, avec Bernhard Tuider qui en est le coordinateur. Nous l'avions déjà rencontré tout à fait par hasard l'an dernier à Rotterdam : en route pour Copenhague, nous nous étions arrêtés devant le siège de Association Universelle d'Espéranto. Nous nous apprêtions à faire une photo quand une personne nous apostrophe : « Saluton. Ĉu vi ŝatus, ke mi fotu vin?» (Bonjour, voulez-vous que je vous prenne en photo?). C'était Bernhard, venu prendre en charge les archives de l'association avant le transfert de son siège en Slovaquie. Nous échangeons nos cartes sans imaginer que nous reverrons cet été dans son bureau à Vienne.Nous visitons le musée avec lui. Il est petit et la visite est rapide mais très intéressante. La majeure partie de son trésor se trouve ailleurs dans le bâtiment.Nous discutons ensuite avec Bernhard de la façon dont nous pourrions transférer à Vienne une partie des ouvrages de la bibliothèque de notre club normand qui ne sont plus utilisés. Certains sont anciens et nous ne savons pas, nous, si leur intérêt justifie qu'ils soient conservés avec les 65.000 ouvrages et périodiques déjà entreposés dans les sous-sols de la bibliothèque viennoise et progressivement numérisés ou s'ils peuvent être donnés ou vendus.Après cette visite, nous prenons au restaurant un excellent repas. Il s'agit bien entendu pour nous de nous enrichir de la culture locale. Schnitzel (escalopes viennoises), salade de pommes de terre à la viennoise, Semmelknödel (quenelles de pain), et Apfelstrudel (gâteau aux pommes), avec, ça va de soi « ein Glas Bier ».Retour à 15 heures au musée de l'espéranto où nous avons rendez-vous avec Walter, notre guide, Alfred, le président de l'association autrichienne, Marina, une autre espérantiste viennoise et John, un Tanzanien qui coordonne l'organisation du prochain mondial de l'Association universelle d'espéranto (UEA - universala esperanto-asocio) qui se tiendra à Arusha.En trois heures, Walter s'efforce de nous faire découvrir les richesses historiques de la ville. Et elles sont nombreuses. Il faudrait des jours et des jours.Malgré une chaleur assommante, nous passons un moment très agréable et très instructif. Nous ne savons comment remercier nos hôtes de leur disponibilité et de leur accueil. Eux aussi, nous les espérons quelque jour en Normandie.Nous les quittons des étoiles plein les yeux... quelques-unes dans la poche (seul Walter pourra comprendre).
