Esperanta versio (version française ci-dessous, après les photos).
Hieraŭ estis paŭzotago en Vieno.
Veronik' vizitis la muzeon Sigmund Freud matene dum mi prizorgis kelkajn loĝistikajn taskojn por la daŭrigo de la vojaĝo.
Posttagmeze, ni iris viziti la muzeon Belvedere kie estas multaj pentraĵoj de Klimmt.
Ni unue planis resti iom pli longe en la urbo, sed la troa varmego instigis nin reiri al nia apartamento.
Ni forlasas la mirindan aŭstran ĉefurbon ĉi-matene je la oka, por veturi kiel eble plej multe antaŭ ol la suno fariĝos tro forta. Estas dimanĉo, la stratoj estas senhomaj kaj la vojo malsupreniras: ni rapide atingas Danubon kaj forlasas la urbon.
Sur la pilastroj de la longa ponto, supre kiu iras rapidvojo kiu laŭiras la bicikla vojo estas viodeblaj multaj stratartaĵoj (Street-art pentraĵoj). Mi ofkutime ne tre ŝatas tiajn freskojn sed ĉi-foje ili estas vere belegaj. Verdire, ni transiras subĉielan muzeon.
La tago tiam pasas, agrabla kaj trankvila sub ardanta suno ofte laŭlonge de la rivero, foje sur malgranda vojo, kiu iras laŭ ĝi en la fono, donacante al ni jen kaj jen tegmenton de arboj.
Sufiĉe forta vento blovas, kompreneble de la fronto. Ĝi malrapidigas nin sed malvarmigas nin, igante la temperaturojn kiu proksimiĝas al 35 gradoj pli elteneblaj. Ni rapide paŭzas en Tulln an der Danau por viziti la seniluziigan muzeon Egon Schiele. Nur sep pentraĵoj de la farbisto estas ekspoziciitaj en ĝi. La resto estas serio de ekranoj kie kelkaj specialistoj rakontas al ni pli pri lia vivo ol lia laboro.
Ĉirkaŭ la 15:30 ni atingas nian kamparon en Zwetendorf, urbo de 5.000 loĝantoj fama ĉar ĝi havas la ununuran atomcentralon en Aŭstrio, la plej sekura en la mondo...
Nuklea, vi diris? Ne vere.
Imagu: estas 1978 p.K. La tuta Aŭstrio prepariĝas por produkti nuklean elektron. La tuta? Ne. Ĉar la loĝantoj de vilaĝeto ankoraŭ kaj ĉiam rezistas al la invadanto.
Konsultitaj per referendumo - Aŭstrio ne estas Francio. Ne estas ĉi tie monarko por trudi siajn opiniojn - la aŭstroj malakceptas la ekfunkciigon de la planto kaj tiu de la du aliajn en Karintio kaj Malsupra Aŭstrio, kiuj jam estas konstruitaj kaj pretaj por funkcii.
La fasadoj de la elektrocentralo nun estas kovritaj per 2.300 fotovoltaikaj paneloj, la plimulto de kiuj estas parto de partoprenaj projektoj.
Post la katastrofo de Ĉernobilo Aŭstrio definitive enskribis en sia konstitucio malpermeson uzi la nuklean fision por sia energiprovizo.
La kampadejo estas malgranda kaj familiara. Du loĝaŭtistoj de Digne-les-Bains proponas al ni malvarmajn trinkaĵojn kaj tranĉaĵon de memfarita kuko ĉe nia alveno antaŭ ol ekvoji.
Niaj najbaroj ĉi-vespere estos du familioj kun tri infanoj. Unu estas el Belgio, la alia el Danio, kaj du paroj, paro da gejunuloj kaj alia paro da gejunuloj... ni.
Véronique a visité la matin le musée Sigmund Freud tandis que je m'acquittais de quelques tâches logistiques pour la suite du voyage.L'après-midi, nous sommes allés visiter le musée du Belvédère où se trouvent notamment de nombreuses œuvres de Klimmt.Nous avions prévu de rester un peu plus en ville mais la chaleur excessive nous en a dissuadés.Nous quittons la merveilleuse capitale autrichienne à huit heures ce matin, pour rouler autant que possible avant que le soleil ne devienne trop fort. C'est dimanche, les rues sont désertes et ça descend : nous rejoignons rapidement le Danube et sortons de la ville.Les piles du long pont où passe en surplomb la voie rapide que nous longeons ont été investies par les artistes de Street Art. Je ne suis souvent pas très amateur de ce type de fresques mais elles sont ici proprement superbes. Nous traversons en somme un musée en plein air. La journée s'écoule ensuite, agréable et paresseuse sous un soleil de plomb souvent en bordure du fleuve, parfois sur une petite route qui la longe en retrait nous offrant ici et là le couvert des arbres.Un vent assez soutenu souffle, bien sûr de face. Il nous ralentit mais nous rafraîchit, rendant plus supportables des températures qui frôlent les 35 degrés. Nous faisons une petite halte à Tulln an der Danau pour visiter le décevant musée Egon Schiele. Seules sept œuvres du peintre y sont exposé. Le reste est une suite d'écrans ou quelques spécialistes nous racontent sa vie plus que son œuvre. Nous atteignons vers 15 heures 30 notre camping à Zwetendorf, une bourgade de 5.000 habitants connue pour posséder la seule centrale nucléaire d'Autriche, la plus sûre du monde...Nucléaire ? Pas vraiment.Imaginez : nous sommes en 1978 après Jésus-Christ. Toute l'Autriche se prépare à produire de l'électricité nucléaire. Toute ? Non. Car un petit village résiste encore et toujours à l'envahisseur.Consultés par référendum – l'Autriche n'est pas la France. Il n'est nul monarque ici pour imposer ses vues - les Autrichiens, rejettent la mise en service de la centrale et des deux autres prévues en Carinthie et en Basse-Autriche, pourtant déjà construites et opérationnelles.Les façades de la centrale sont aujourd'hui couvertes de 2.300 panneaux électrovoltaïques dont une majorité est exploitée dans le cadre de projets participatifs.Après la catastrophe de Tchernobyl, l'Autriche inscrit définitivement dans sa constitution l'interdiction d'utiliser la fission nucléaire pour son approvisionnement énergétique. Le camping est petit et familial. Deux campingcaristes venus de Digne-les-Bains nous offrent un rafraichissement et une tranche de gâteau fait maison à notre arrivée avant de reprendre la route.Nos voisins cette nuit seront deux familles de trois enfants. L'une vient de Belgique, l'autre du Danemark, et deux couples, un couple de jeunes et un autre couple de jeunes... nous.
