09.09 - 30 - Parroy - Nancy

Esperanta versio (version française ci-dessous, après les photos).

La malgranda kampadejo de Parroy estas rustika. La ekipaĵo estas malnova sed malgranda ĉambro estas disponebla por kamploĝantoj. Ni elprenas la Formica tablon kaj la seĝojn ĉe la rando de la akvo kaj ni vespermanĝas tie.

Du aŭ tri boatoj estas alligitaj. Sur unu el ili, germano ludas gitaron kaj kantas "Über den Wolken" la kanzonon de Frédéric Reinhard Mey... Reen al adolesko kiam ni ŝatis aŭskulti la kantiston alterne en la franca kaj en la germana. Ni havas kelkajn memorojn. Ni konversacias kaj kantas kune dum kelkaj minutoj. Li loĝas en Zweibrücken, la ĝemela urbo de Bulonjo-ĉe-Maro; li mem konstruis la motorfloson sur kiu li navigas.

Ni foriras ĉi-matene ĉirkaŭ la 9-a. Kelkaj gutoj falis dum la nokto kaj la vetero estas griza ĉi-matene. Ni ankoraŭ devos sekigi la tendon survoje je manĝotempo.

La unuaj kilometroj estas kiel tiuj de hieraŭ. La tago komenciĝas frandeme kun mirabelaj prunoj plukado. Ili estas tre maturaj kaj dolĉaj, bongustaj. La vojo estas bela, lastatempe pavimita. Ni sentas kiel ni estus sur rultrotuaro apud la kanalo. Estas ĝoje senpene. La trairo tra Varangéville estas multe malpli interesa, en la urbo meze de la verkoj poste sur la vojo tre okupata de la kamionoj kiuj liveras kaj ŝarĝas precipe ĉe la grandega Solvay-fabriko kiu fabrikas karbonaton kaj bikarbonaton.

Kelkajn kilometrojn poste, ni retrovas la trankvilon de la verda vojo. Malmultaj boatoj hodiaŭ, malmultaj biciklantoj, pli da marŝantoj kaj kelkaj fiŝkaptistoj.

Alveni al Nancy ne estas malfacile. Kontraŭe, en la urbo, ne estas multaj infrastrukturoj por biciklantaoj kaj, kiam ili ekzitas, ili estas malbone faritaj.

La hodiaŭa etapo, estas plejparte ebena kej ankaŭ mallonga. Ni alvenas en la ĉefurbo Loreno je la horo por pikniki. Ni tagmanĝas en la Parc de la Pépinière, bela ĝardeno de 21 hektaroj, kreita fine de la 18-a jarcento de la duko Stanislas. Estas multaj homoj, familioj, feriaj centroj, laboristoj kiuj paŭzas.

La suprenirado por atingi nian loĝejon postulas iom da penoj sed finfine estas malpli terura ol la kartografio povus sugesti. Mia navigilo montras al mi vojon, kiu ŝajnas esti privatigita kaj transiras pensiulejon ĉe kies fino ni trovas fermitan pordon. Vi bezonas kodon por malfermi ĝin. Loĝanto donas ĝin al ni spontanee. Ŝi tiel ŝparas al ni longan supreniran devojiĝon.

Ni lasas niajn biciklojn kaj niajn sakojn ĉe la loĝejo, lesivas iomete, prenas mallongan duŝon kaj reiras al la urbo, ĉi-foje per buso.

Post la tagmanĝita Lorena pateo, Véro revas nun pri krepo Suzette ĉe la restoracio Excelsior.

Version française.

Le petit camping de Parroy est rustique. L'équipement est obsolète mais une petite salle est à disposition des campeurs. Nous sortons la table en formica et les chaises au bord de l'eau et nous y prenons notre repas.

Deux ou trois bateaux sont amarrés. Sur l'un d'eux, un allemand joue de la guitare et chante « Über den Wolken » la chanson de Frédéric Reinhard Mey... Retour à l'adolescence quand nous aimions écouter alternativement le chanteur en français et en allemand. Il nous en reste quelques souvenirs. Nous conversons et chantons ensemble quelques minutes. Il est de Zweibrücken, une ville jumelée avec Boulogne-sur-Mer ; il a construit lui-même le radeau motorisé sur lequel il navigue.

Nous partons ce matin vers 9 heures. Il est tombé quelques gouttes dans la nuit et le temps est gris ce matin. Il nous faudra encore faire sécher la tente en route au moment du repas.

Les premiers kilomètres sont à l'image de ceux d'hier. La journée commence bien par une cueillette de mirabelles. Elles sont bien mûres et sucrées, un régal. La piste est belle, récemment asphaltée. On a l'impression d'être sur un tapis roulant au bord du canal. C'est délicieusement paresseux. Le passage par Varangéville est bien moins intéressant, en ville au milieu des travaux puis sur la route très fréquentée par les camions qui livrent et chargent notamment à l'immense usine Solvay qui fabrique du carbonate et du bicarbonate.

Quelques kilomètres plus tard, on retrouve le calme de la voie verte. Peu de bateaux aujourd'hui, peu de cyclistes, davantage de promeneurs et quelques pêcheurs.

L'arrivée dans Nancy n'est pas compliquée. En revanche, en ville, les équipements cyclistes sont quasiment absents et réalisés a minima quand ils existent.

L'étape d'aujourd'hui, en plus d'être principalement plate, est courte. Nous sommes arrivons dans la capitale de la Lorraine pour le pique-nique que nous prenons dans le Parc de la Pépinière, un joli jardin de 21 hectares, créé à la fin du 18ème par le duc Stanislas. Il y a beaucoup de monde, familles, centres de vacances, travailleurs en pause.

La côte à grimper pour rejoindre notre hébergement demande quelques efforts mais s'avère moins redoutable que la cartographie ne pouvait le laisser supposer. Mon GPS m'indique un chemin qui semble avoir été privatisé et traverse une maison de retraite au bout de laquelle nous trouvons porte close. Il faut un code pour l'ouvrir. Une résidente nous l'indique spontanément, ce qui nous économise un long détour grimpant.

Nous déposons nos vélos et nos sacoches à l'hébergement, lançons une petite lessive, prenons une petite douche et nous redescendons en ville, en bus cette fois.

Après la pâté lorrain de ce midi, Véro rêve cette fois d'une crêpe Suzette à l'Excelsior.