13.07 - 07. Petronell-Carnuntum - Wien (Vieno - Vienne)

Esperanta versio (version française ci-dessous, après les photos).

Fine, jes, pluvis ĉi-nokte, longa perforta ŝtormo kaj pluvego kiu rekomencis iom antaŭ ol ni ellitiĝis sed haltis kiam ni foriris. Estas dio por biciklantoj.

Ni dormis sub la tegmento de kabano, do sentis nenian malkomforton. Male, ni trovis ke la pluvo iom refreŝigis la etoson kiu fariĝis malpli peza, almenaŭ je la komenco de la tago: la suno kaj la varmego rapide reakiris siajn rajtojn.

La navigilo mokas nin ĉi-matene. Ĝi obstine rifuzas kalkuli pli ol 39% de la itinero, muelas senfine la dataĵojn kaj poste malŝaltiĝas. Verŝajne dosiero-problemo. Feliĉe, mi havas alternativon ĉe la telefono.

Ĉi tio ankaŭ estas la okazo konstati, ke ĝi funkcias normale denove, kio ne okazis de kelkaj tagoj per la Vodaphone-reto en Hungario kaj Slovakio – precipe estis neeble por mi fari voĉvokojn. kaj la aparato ofte, sed ne ĉiam, deklaris ke ĉeestas mian SIM-karton kaj tial ĝi rifuzis krei wifi-alirpunkton, kiam ne ekzitis alian fonton.

Ĝi estis do nek difekto de la aparato mem nek la sekvo de virusa atako. Mi estas trankviligita.

Ĉe la elirejo de Petronell, ni forlasas ĉiuflanke de la ŝtonetoita vojo, iom gluiĝema pro la dumnokta pluvo, arbaron de ventomuelejoj. Estas centoj kaj centoj da ili.

La trako tiam etendiĝas laŭ fervoja trako dum sufiĉe longa tempo antaŭ ĝi kodukas nin al dezerta riverbordo.Ni telefonas al la premisto  kaj li transiras Danubon sur sia rapida boato por preni nin. Ni estas solaj.

Alveninte sur la maldekstra bordo, la norda bordo, ni prenas la tempon por tagmanĝi en la boatrestoracio, kie la pramo estas alligita. "Apfelstrudel" kiel deserto! De longe, Vero revis pri ĝi.

Amika diskuto kun franca ĵazisto kiu loĝas ĉi tie kaj lia aŭstra kunulo, kiuj sidiĝas ĉe la apuda tablo. La bebo estas bela!

Ni tiam prenas la verdan vojon kiu kuras ĉe la supro de la digoj kiuj protektas la kamparon de la riveraj superakvoj. Estas longe, estas rekte, estas tre varme sed la natura medio estas tre agrabla. La ekblovanta vento, kun fortaj ekblovoj je pli ol 30 km/h, donis al ni la impreson de pli eltenebla temperaturo ol la antaŭaj tagoj. Tamen, ĝi estas ankoraŭ super 32 gradoj.

Venteto kaj cikoriofloroj... kiel eta rememoro de la pasintjara vojaĝo al Danio.

La alveno al Vieno estas farita laŭ la Nova Danubo (Neue Danau) per larĝa biciklovojo, ĝi ŝajnas populara ĉe la vienoj kiuj igis ĝin loko de libertempo. Ĉiuj ducent metroj maksimume, estas benkoj, tabloj, lokoj por barbakui, akvopunktoj kaj necesejoj.

Ni transiras la tutan Vienon por atingi la loĝejon, kiun ni luis por la tri noktoj de nia restado. Jen la unua longa halto de la restado. La venonta estos en Strasburgo.

Ni ganjis glaseton da (hungara) rozvino, ĉu ne?

Je via sano!

Version française.

Finalement, oui, il a plu cette nuit, un long orage violent et une pluie d'averse qui a repris un peu avant que nous ne nous levions pour finalement s'arrêter au moment de notre départ. Il y a un dieu pour les cyclistes.

Comme nous dormions dans une cabane, à couvert, nous n'en conçu aucune gêne. Au contraire, la pluie a un peu rafraichi l'atmosphère, la rendant moins pesante, du moins en début de journée : le soleil et la chaleur ont bien vite repris leurs droits.

Le GPS nous joue des tours ce matin. Il refuse obstinément de calculer la trace au-delà de 39%, mouline puis s'éteint. Sans doute un problème de fichier. Heureusement, prudent, j'ai une solution de remplacement sur le téléphone.

C'est d'ailleurs l'occasion que constater qu'il fonctionne à nouveau normalement, ce qui n'était pas le cas sur le réseau Vodaphone tant en Hongrie qu'en Slovaquie – il m'était notamment impossible de passer des appels vocaux et l'appareil déclarait fréquemment, mais pas toujours, une absence de carte SIM et refusit de ce fait de créer un point d'accès wifi, en l'absence d'autre source.

Ce n'était donc ni un défaut de l'appareil lui-même ni la conséquence d'une attaque virale. J'en suis rassuré.

À la sortie de Petronell, nous laissons de chaque côté de la piste de gravier, un peu collante à cause de la pluie de la nuit, une forêt d'éoliennes. Il en a des centaines et des centaines.

Le piste longe ensuite pendant un bon moment une voie ferrée avant de rejoindre une grève déserte du fleuve.

Un coup de téléphone et l'opérateur du bac traverse le Danube sur son bateau rapide pour venir nous prendre en charge . Nous sommes seuls.

Parvenus sur la rive gauche, la rive nord, nous prenons le temps du repas dans le bateau-restaurant où le passeur est amarré. Apfelstrudel en desssert ! Depuis le temps que Véro en rêvait.

Discussion sympathique avec le Français, musicien de jazz établi ici et sa compagne autrichienne qui occupent la table d'à-côté. Le bébé est à croquer !

Nous reprenons ensuite la voie verte qui court au sommet des digues qui protègent la campagne des crues du fleuve. C'est long, c'est tout droit, il fait très chaud mais on le cadre naturel est bien agréable. Le vent qui se lève, avec de bonnes rafales à plus de 30 km/h, nous donne cependant l'impression d'une température plus supportable que les jours précédents. Elle est cependant toujours supérieure à 32 degrés.

Un bon petit vent et beaucoup de fleurs de chicorée... comme un petit souvenir du voyage de l'an dernier au Danemark.

L'arrivée à Vienne se fait au long du Nouveau Danube (Neue Danau) par une large voie cyclable, semble-t-il prisée des Viennois qui en ont fait un lieu de loisirs. Tous les deux cents mètres au plus, on trouve des bancs, des chaises, des aires à feu, des points d'eau et des toilettes.

Nous traversons tout Vienne pour parvenir à l'hébergement que nous avons loué pour les trois nuits de notre séjour. C'est le premier arrêt long du séjour. Le prochain sera à Strasbourg.

Ça mérite bien un petit verre de rosé (hongrois), non ?

À la vôtre !