A peine partis, nous faisons un premier arrêt devant quatre statues, installées en bordure de la route, quatre géants de béton, hauts de 9 mètres, qui forment l'ensemble Mennesket ved havet (L’Homme rencontre la mer), œuvre du sculpteur Svend Wiig Hansen.
Et en route.Au début, tout va bien, nous sommes en pays connu : nous laissons la ville et le port derrière nous, la baie d'Esbjerg est à gauche de la route que nous prenons, jalonnée de belles maisons contemporaines aux grandes baies vitrées donnant directement sur la mer. L'île de Fanø, que nous avons visitée hier est toujours là. Etrangement, elle ne s'est pas envolée.Même vent à décorner les bœufs que celui que nous avons affronté hier. De face bien sûr. La journée s'annonce sportive, ponctuée d'averses de surcroît, plutôt fraîche. Il en faudrait cependant plus pour nous arrêter.La route traverse ensuite la campagne. Première surprise, il y a des grimpettes. Ce n'est certes pas le Tourmalet ou le Galibier mais quand même... On monte jusqu'à... 25 mètres d'altitude. C'est certes dérisoire mais nous avons tellement perdu l'habitude de la moindre montée... La campagne est ici différente. Depuis longtemps, nous n'avions vu que peu d'arbres et pas de haies. Il y en a ici. En chemin, nous croisons un terrain de footgolf. Comme le nom l'indique, c'est un golf où le ballon remplace la balle et où le pied tient lieu de club. Grand succès auprès des adolescents qui y sont nombreux.Après un superbe passage près de quelques beaux étangs, nous arrivons à Oksbøl. Nous pique-niquons sur un banc et faisons quelques provisions car nous savons qu'il n'y a aucun magasin et encore moins de restaurant à proximité de notre camping de ce soir.Nous reprenons la route qui vous fait traverser le Parc Naturel de Vesterhavet.Aurions-nous quitté le Danemark, changé de pays sans nous en rendre compte ?La carte est formelle : non ! Pourtant...On ne voit plus la mer, toute proche cependant de notre itinéraire. On roule dans une forêt de chênes et de résineux, tantôt claire, tantôt dense. Ça monte et ça descend, modérément, pour ne pas dire paresseusement mais il y a du relief, c'est certain. Pour la première fois depuis des semaines, le dénivelé positif cumulé dépassera les... 150 mètres.Une partie du parc est constituée d'un terrain militaire. Les gyrophares rouges à l'entrée des chemins indiquent qu'un exercice est en cours. De fait, on entend gronder l'artillerie de temps à autres.On traverse ensuite un ensemble de dunes. Ce paysage de désolation, irréel, est splendide. Oyats et bruyères. On est seuls.On finit par retrouver la forêt pour quelques kilomètres avant d'atteindre Nymingedab où notre camping et une bonne averse nous attendent.Nous n'en n'avions pas vu de la journée. Ils sont là, eux aussi à notre arrivée, quelques moutons.
Apenaŭ ni foriris, ni haltis kejlkajn minutojn antaŭ kvar statuoj, instalitaj ĉe la vojo, kvar betonaj gigantoj, 9 metrojn altaj. Ili estas Mennesket ved havet (Viro renkontas la maron), verkon de la skulptisto Svend Wiig Hansen.
Ek !
Komence ĉio aspektas kiel kutime, ni estas en konata lando : ni lasas la urbon kaj la havenon malantaŭ ni, la golfeto de Esbjerg estas maldekstre de la vojo, kiun ni prenas, kun belaj modernaj domoj kun grandaj fenestroj rekte superrigardantaj la maron. La insulo Fanø, kiun ni vizitis hieraŭ, estas ankoraŭ tie. Strange, la vento ne forflugigis ĝin.
Ni spertas la saman vento por senkornigi la bovojn kiel hieraŭ. De la fronto kompreneble. Estas certa, la tago estos sporta, krome kun kelkaj pluvegoj ; sufiĉe malvarmas. Tamen ntionpli ne haltigos nin.
La vojo tiam transiras la kamparon. Unua surprizo, estas grimpadoj. Ĝi certe ne estas Tourmalet aŭ Galibier sed tamen... Ni grimpas ĝis... 25 metrojn de alteco. Estas certe ridinde sed ni tiom perdis la kutimon de la plej eta grimpado...
La kamparo ĉi tie malsamas. Delonge ni vidis malmultajn arbojn kaj neniujn heĝojn. Estas iuj ĉi tie.
Survoje, ni renkontas piedogolfejon. Kiel la nomo klarigas, ĝi estas golfo kie la piedpilko anstataŭigas la golfpilkon kaj kie la piedo anstataŭigas la golfklabon. Granda sukceso kun la adoleskantoj kiuj estas multaj tie.
Post belega trairejo proksime de kelkaj belaj lagetoj, ni alvenas al Oksbøl. Ni piknikas sur benko kaj faras kelkajn aĉetaĵojn ĉar ni scias, ke ne estas vendejo kaj eĉ malpli restoracio proksime de nia kampadejo hodiaŭ vespere.
Ni prenas la vojon, kiu kondukas nin tra la Natura Parko de Vesterhavet.
Ĉu ni forlasis Danion, ŝanĝis landojn sen rimarki tion?
La karto certigas : ne ! Tamen...
Ni ne plu povas vidi la maron, kvankam ĝi estas tre proksime de nia itinero. Ni rajdas en arbaro de kverkoj kaj pingloarboj, jen klara, jen densa. Ni supreniras kaj malsupreniras, iomete, estas ridinda, tio estas certe. Tamen, por la unua fojo en semajnoj, la tuta alteciĝo de la tago superas... 150 metrojn.
Parto de la parko konsistas el armea tero. La ruĝaj turniĝantaj lumoj ĉe la enirejo de la padoj indikas ke la soldatoj ekzercas. Fakte, de tempo al tempo, ni aŭdas la kanonojn kiuj roras.
Ni tiam transiras aron da dunoj. Ĉi tiu pejzaĝo de dezerto, nereala, estas grandioza. Herboj kaj eriko. Ni estas solaj.
Ni revenas al la arbaron dum kelkaj kilometroj antaŭ ni atingas Nymingedab kie atendas nin nia kampadejo kaj pluvego.
Ni ne vidis ilion dum la tuta tago. Ili estas tie ankaŭ kiam ni alvenas, kelkaj ŝafoj.
