Après avoir quitté le Jan Butt, le bateau où nous avons passé la nuit, nous quittons la marina pour rejoindre Lübeck, l'ancienne capitale de la Ligue Hanséatique, surnommée « la reine de la Hanse ». C'est ici que sont nés le chancelier Willy Brandt et l'écrivain Thomas Mann. C'est ici qu'est mort le compositeur Dietrich Buxtehude. La ville est inscrite sur la liste du patrimoine mondial de l'UNESCO, notamment pour son architecture de briques rouges. Il faudrait avoir du temps... mais le voyage impose son propre rythme. On se dit qu'on reviendra, mais on dit toujours qu'on reviendra.
L'itinéraire ensuite est simple : on suit toute la journée le canal de Lübeck à l'Elbe. Cette fois c'en est fait des champs de céréales à l'infini. Plus de jaune, plus d'ocre, plus de beige. Du vert, celui de quelques maïs mais surtout celui des arbres, et le gris de l'eau, et les perles d'argent du soleil qui s'y reflète.Nous croisons un nombre relativement important de bateaux de plaisance. Nous ne pouvons nous empêcher de nous interroger sur le coût de leur utilisation ni sur son impact écologique.Beau soleil, pas de vent, pas de pluie ni dans la journée, ni annoncée pour la nuit.Je dois jeudi présenter notre voyage au club d'espéranto d'Hambourg, nous espérions pouvoir être pouvoir y être accueillis mais cela n'a pas été possible. Nous séjournerons à Glinde, à une quinzaine de kilomètres de là. Pour y parvenir, nous ne prendrons pas la route directe, nous ferons le détour par l'Elbe, que nous suivrons sur 20 à 25 kilomètres. Faute de profiter pleinement d'Hambourg, la capitale du Land éponyme, la Belle du Nord, nous n'aurons pas tout perdu.
Ni forlasas la Jan Butt, la boaton kie ni pasigis la nokton kaj forlasas la jaĥtejon. Ni direktiĝas al Lubeko, la iaman ĉefurbon de la Hansa Ligo, kromnomita "la reĝino de la Hansa". Ĉi tie naskiĝis kanceliero Willy Brandt kaj verkisto Thomas Mann. Ĉi tie mortis la komponisto Dietrich Buxtehude. La urbo estas enlistigita en la Listo de Monda Heredaĵo de Unesko, precipe pro sia arkitekturo de ruĝbrika. Necesus tempo... sed la vojaĝo postulas sian propran ritmon. Ni diras al ni, ke ni revenos, sed ni ĉiam diras, ke ni revenos.
La itinero poste estas simpla : nur oni sekvas la kanalon de Lubeko ĝis Elbo la tutan tagon.
Ĉi-foje regas kelkaj kampoj kaj multaj arbaroj. Ne plu estas senfinaj horizontoj flavaj, okraj aŭ flavgrizaj. Verdo regas, tiu de la maizo sed precipe tiu de la arboj, kaj la grizo de la akvo, kaj la arĝentaj perloj de la suno, kiu reflektiĝas en ĝi.
Ni vidas multajn plezurŝipojn. Ni ne povas ne demandi pri la kosto de ilia uzo aŭ ĝia ekologia efiko.
Bela suno, neniu vento, neniu pluvo nek dum la tago nek anoncita dum la nokto.
Mi devas prelegi pri nian vojaĝon al la Esperanto-klubo en Hamburgo ĵaŭde, ni esperis tranokti tie sed ne eblas. Ni restos en Glinde, proksimume dek kvin kilometrojn for. Por atingi la urbon, ni ne veturos laŭ la rekta vojo, ni faros ĉirkaŭvojon laŭ Elbo, kiun ni sekvos dum 20 ĝis 25 kilometroj.
Certe, ni ne tute profitos de la Hamburgon, la ĉefurbon de la samnoma Lando, la Belo de la Nordo sed tiel, ni vidos almenaŭ la riveron.
