Nous avons profité de la pause à Aarhus pour visiter un peu la ville et faire quelques courses. Nous avons visité la cathédrale et sommes montés sur les terrasses du centre commercial Salling. Un bel espace y est aménagé d'où l'on voit toute la ville. Les plus téméraires – dont nous ne sommes pas – peuvent même aller sur la dalle de verre qui la surplombe du sixième étage. Véro a beaucoup aimé la végétalisation des toits.
Le temps aujourd'hui a bien changé... Il pleut et il fait froid. 13° ce matin.Nous quittons Branband Sø par la forêt en longeant le lac. Nous ratons un embranchement. Tandis que nous consultons le GPS, un jeune homme qui promène sont bébé en poussette nus demande s'il peut nous aider. Il reconnait le blason de la Normandie qui figure sur l'autocollant apposé sur nos garde-boue. Et pour cause, il a travaillé et habité à côté d'Honfleur quelques mois.La route ensuite jusque Skanderbørg est sans intérêt. Comme souvent, il faut quitter les villes importantes – Aarhus en est – en traversant des zones commerciales ou industrielles moins agréables.En faisant les courses, nous rencontrons des Français. C'est la première fois depuis que nous sommes arrivés au Danemark.Nous prenons le repas au bord du Mossø. Le site est très beau mais la brume et le vent qui se lève ne nous permettent pas d'en profiter. Il fait franchement froid.Nous reprenons rapidement la route et il nous semble que ça grimpe davantage. Et pour cause.Nous pourrions être les Maurice Herzog du vélo, les Frison-Roche de la pédale, les Lionel Terray du dérailleur (je cite l'alpiniste car une rue de notre village porte son nom). Nous aurions pu tutoyer les neiges éternelles... Enfin presque. A moins de 10 mètres près. Nous avons grimpé à 163 mètres d'altitude, à moins de quatre kilomètres du point culminant du Danemark, le Yding Skovoj, qui culmine à 172,54 mètres d'altitude, quoiqu'en fait les piles du Pont de l'Øresund qui relie le Danemark à la Suède culminent à 203,50 mètres.A défaut de neige, nous aurons eu la pluie. La montée pourtant se passe bien, les pentes sont régulières et somme toute assez modérées. C'est plutôt la pluie qui nous gêne. En plaisantant nous nous disons que c'est bien là un climat de montage. De fait, dès que nous amorçons la descente ; la pluie et le vent cessent.Nous arrivons au camping où nous avons loué un Shelter, au bord du lac. Le site est très beau mais le camping est très moyen. Personne à l'accueil. Tous les affichages (à l'exception de ceux qui concernent le paiement sont exclusivement en danois). Bref, pas terrible. Heureusement, nous y croisons des gens sympas, un jeune père et son fils. Il parle le danois et nous vient en aide, un autre monsieur qui dispose d'une alimentation électrique et nous propose de recharger nos portables et une famille de Belges avec qui nous avons plaisir à échanger. Il devrait faire meilleur demain. Tant mieux, d'autant que nous dormirons dans un Teltplads, un espace naturel où il est permis de bivouaquer. Il paraît que sur le parking d'en face, il y a un marchand de glace...
Ni profitis la paŭzon en Aarhus por viziti la urbon kaj aĉetumi. Ni vizitis la katedralon kaj supreniris al la terasoj de la komerca centro Salling. Bela spaco estas aranĝita tie, de kie oni vidas la tutan urbon. La pli aventuruloj – ni ne estas – povas eĉ iri sur la vitran platon, de kie vi povas rigardi ĝin de la sesa etaĝo. Vero tre ŝatis la verdiĝon de la tegmentoj.
La vetero hodiaŭ multe ŝanĝiĝis... Pluvas kaj malvarmas. 13° ĉi-matene.
Ni forlasas Branband Sø tra la arbaro laŭ la lago. Ni maltrafas vojforkon. Dum ni konsultas la navigilon, juna patro, kiu promenas sian bebon en infanĉaro, demandas ĉu li povas helpi nin. Li rekonas la blazonon de Normandio kiu aperas sur la glumarko fiksita al niaj kotŝirmiloj. Pro tio, ke li laboris kaj loĝis proksime de Honfleur dum kelkaj monatoj.
La vojo al Skanderbørg estas seninteresa. Kiel ofte, vi devas forlasi la grandajn urbojn - Aarhus estas unu el ili - transirante malpli agrablajn komercajn aŭ industriajn zonojn.
Dum aĉetado, ni renkontas francojn. Estas la unua fojo de kiam ni alvenis en Danujo.
Ni tagmanĝas ĉe la bordo de Mossø. La ejo estas tre bela sed la nebulo kaj la ekblivinta vento ne permesas al ni ĝui ĝin. Estas tute malvarme.
Post la manĝo, ni surseliĝas. Ŝajnas al ni, ke grimpas pli. Kaj pro tio...
Ni povus esti la Maurice Herzog de la biciklo, la Frison-Roche de la pedaloj, la Lionel Terray de la ŝufiksilo (strato en nia vilaĝo nomiĝasmi lalŭa nomo de la montgrimpanton). Ni preskaŭ renkontis eternajn neĝojn... Preskaŭ.... Mankas nur 10 metroj. Ni grimpis 163 metrojn super la marnivelo, malpli ol kvar kilometrojn de la plej alta punkto de Danio, Yding Skovoj, kiu altiĝas ĝis 172,54 metroj super la marnivelo, kvankam fakte la plej altaj punktoj de la ponto Øresund kiu ligas Danion al Svedio. Ili kulminas je 203,50 metroj. .
Se ne estas neĝo, nur pluvas.
Tamen la grimpado progresas bone, la deklivoj estas regulaj kaj finfine sufiĉe moderaj. Tamen la pluvo ĝenas nin. Ridante ni diras al ni mem, ke tio ja estas montara klimato. Fakte, tuj kiam ni komencas la malsupreniron ; la pluvo kaj la vento ĉesas.
Ni alvenas al la kampadejo kie ni luis ŝirmejon, ĉe la lago. La loko estas tre bela sed la kampadejo ne estas tre bona. Neniu ĉe la akceptejo. Ĉiuj afiŝoj (krom tiuj rilataj al pago estas ekskluzive en la dana). Feliĉe, ni renkontas agrablajn homojn tie, junan patron kaj lian filon. Li parolas la danan kaj helpas nin, alian sinjoron, kiu havas elektrokonektilon kaj proponas al ni reŝargi niajn poŝtelefonojn kaj familion de belgoj, kun kiuj ni ĝuas paroli.
La vetero estus pli bone morgaŭ. Bona afero, ĉar ni dormos en Teltplads, natura spaco kie estas permesite bivaki. Ŝajnas, ke en la apuda parkejo, estas glaciaĵbutiko...
