Nous changeons de cap ce dimanche et suivons à l'est le littoral du Danemark mais le plus souvent à l'intérieur des terres, en retrait de quelques kilomètres des côtes.
C'est toujours le noroit qui souffle., le vent venu de la mer.C'est ici le vent dominant. Il n'est qu'à voir la forme qu'il imprime aux cimes des arbres échevelés. On a le sentiment qu'il nous pousse à peine, ce n'est qu'au détour de quelque virage qu'on s'aperçoit qu'il n'en n'est rien et qu'il reste gaillard, même s'il est bien plus faible que ces jours derniers.La route du jour semble, comme un adieu à cette magnifique côte ouest que nous allons bientôt quitter pour reprendre au sud, récapituler tous les paysages et tous les types de routes que nous avons vus et pratiquées depuis notre arrivée au Danemark. Routes empierrées ou compactées, routes désertes couvertes de plaques de béton en plus ou moins bon état, petites routes de campagne asphaltées ponctuées de quelques virages, routes plus passagères, équipées ou non de pistes cyclables, voire route nationale (la 181 se rappelle à nous rectiligne à l'infini).Quelques reliefs aussi, plus que nous n'en n'avions jamais eu jusqu'alors mais moins qu'en Ardennes ou en Normandie assurément. Et campagne, dunes, landes et forêts de petits chênes ou de grands résineux. Maisons basses au toit de chaume ou de tuiles vernissées, dans les villages ordonnés ou dans les villes sans réel centre ville, ou encore cachées dans un repli de la dune, ne laissant paraître que le sommet du toit, parfois végétalisé pour être plus discret encore.Eglises peintes en blanc au clocher bien différent de ceux que l'on voit chez nous, entourées d'un cimetière à l'air de jardin fleuri, tondu, entretenu avec soin où les vivants viennent s'assoir sur un banc pour discuter avec les disparus ou peut-être pour profiter tout simplement du cadre paisible.Seule la mer, apaisée aujourd'hui, se fait discrète et ne se montrera à nous que deux fois pendant quelques secondes à peine au cours de la journée.Nous arrivons à Hune par la forêt et la ville nous reste cachée jusque dans les derniers mètres. C'est dimanche. De nombreuses familles pique-niquent sur les tables installées en forêt et les enfants profitent des nombreux jeux qui y sont installés. Sauf rare exception, tous les espaces naturels sont ici accessibles à tous. D'une façon générale, quelque soit le lieu, quelque soit le temps, les gens d'ici en profitent. Il savent, semble-t-il mieux que nous, habiter sans abimer. Jour de pause ce lundi installés dans le magnifique jardin de la maison où nous avons loué une chambre. Jour de lessive. Jour de travail : il faut finaliser la réservation des hébergements des prochains jours et corriger le cas échéant les traces GP. jour de repos.aussi.
Niadirekton ŝanĝas ĉi-dimanĉe kaj sekvas la danan marbordon oriente, sed plej ofte enlanden, al kelkajn kilometrojn de la maro.
La okcidenta vento - la vento de la maro - ankoraŭ blovas.
Tiu vento regas ĉi tie. Nur rigardu la formon, kiun ĝi donas al la suproj de la malordaj arboj. Ni havas la senton, ke ĝi apenaŭ puŝas nin. Nur post kelkaj turnoj, kiam ĝi estas fronte al ni, ni rimarkas, ke tio ne estas kaj ke ĝi restas vigla, eĉ se multe pli malforta ol en la lastaj tagoj.
Ŝajnas hodiaŭ, ke la belega okcidenta marbordo, kiun ni baldaŭ foriros por reveni al la sudo, adiaŭas nin. La itinero resumas ĉiujn pejzaĝojn kaj ĉiujn specojn de vojoj, en kaj sur kiuj ni biciklis ekde nia alveno en Danujo.
Pavimitaj aŭ kompaktitaj vojoj, dezertaj vojoj kovritaj per betonaj platoj en pli-malpli bona stato, malgrandaj asfaltaj landvojoj punktitaj de kelkaj kurbiĝoj, pli trafikataj vojoj, ekipitaj aŭ ne per biciklovojoj, eĉ nacia vojo (la infinite rekta 181 nacia vojo !)
Ni renkontas ankaŭ kelkaj reliefoj, pli ol ni ĝis nun vidis, sed certe malpli ol en Ardenoj aŭ en Normandio. Kaj kamparo, dunoj, erikejoj kaj arbaroj de malgrandaj kverkoj aŭ grandaj pingloarboj.
Malaltaj domoj kun pajlaj tegmentoj aŭ glazuritaj tegoloj, en ordigitaj vilaĝoj aŭ en urboj sen vera urbocentro, aŭ eĉ kaŝitaj en faldo en la duno, lasante nur la supron de la tegmento videbla, foje vegetita por esti eĉ pli diskreta.
Preĝejoj blanke pentritaj kun spajro tre malsama ol tiuj, kiujn ni vidas ĉe ni, ĉirkaŭitaj de tombejo aspektanta kiel florĝardeno, falĉita, zorge prizorgata kie la vivantoj venas kaj sidiaĝas sur benko por diskuti kun la forpasantoj aŭ eble nur por ĝui la paca ĉirkaŭaĵo.
Nur la maro, hodiaŭ trankvila, estas diskreta kaj montras sin al ni nur dufoje dum kelkaj sekundoj.
Ni alvenas al Hune tra la arbaro kaj la urbo restas kaŝita de ni ĝis la lastaj metroj. Estas dimanĉo. Multaj familioj piknikas sur la tabloj starigitaj en la arbaro kaj la infanoj profitas de la multaj ludoj aranĝitaj tie. Kun maloftaj esceptoj, ĉiuj naturaj spacoj ĉi tie estas alireblaj por ĉiuj. Ĝenerale, kia ajn estas la loko, kia ajn estas la vetero, homoj ĉi tie profitas de ĝi. Ili scias, ŝajnas pli bone ol ni, profiti sen damaĝi la medion.
Paŭzotago ĉi-lunde instalita en la bela ĝardeno de la domo kie ni luis ĉambron. Lavotago. Labortago: necesas fini la rezervadon de loĝejoj por la venontaj tagoj kaj korekti, se necese, la GPS-spurojn, kaj ripoztago.
