Le vent toujours fort annoncé pour la journée nous avait conduit à modifier notre itinéraire pour le raccourcir. Nous quittons donc la véloroute Vestkystruten, longue de 560 kilomètres, qui relie Rubdøl à Skagen que nous suivons peu ou prou depuis que nous sommes au Danemark.
Nous ne contournerons pas Flade Sø par l'ouest en suivant la côte mais plus à l'intérieur des terres par l'est. Bien nous en a pris je crois car au moment de franchir le pont qui enjambe le passage entre Flade Sø et Ørum Sø, le vent est si violent qu'il nous faut mettre pied à terre pour ne pas être renversé. Mais ça ne dure pas car nous roulons bientôt dans une superbe forêt – nous sommes dans le plus ancien des quatre parcs nationaux danois, celui de Thy – qui nous abrite suffisamment du vent pour que notre progression en soit significativement facilitée. Après ce passage à l'abri, nous passons la ville de Stenbjerg et retrouvons la dune, beaucoup plus exposés désormais. Mais bien qu'il soit encore fort, le vent reste gérable presque tout au long de la journée. Peut-être avons-nous appris. On voit moins de Danois à vélo aujourd'hui mais on en voit, certains vêtus de maillots à manches courtes comme il se doit alors que pour ma part, bien que j'aie la réputation de n'être pas frileux, j'ai enfilé un K-Way par dessus mon maillot à manches longes. C'est après tout ici dans le Jutland que les Vikings ont fondé le Danemark. Il doit en rester quelque chose. Danois et Normands sont cousins. Les uns ne craignent rien du vent, quand les autres ne rechignent pas à la pluie...La route oblique ensuite franchement au nord-est et le vent nous vient donc de côté. Nous pouvons donc rouler un peu plus vite en prenant garde aux rafales. Comme nous sommes partis un peu plus tôt ce matin – un peu moins tard dirons-nous – nous avons le temps de faire une quarantaine de kilomètres avant le pique-nique. Il ne nous en reste donc qu'une vingtaine à faire ensuite, ce qui se fait d'autant plus facilement que les 5 ou 6 derniers sont plein est, vent dans le dos, enfin.Sur ces dernières parties, nous retrouvons la mer. Elle est formée, l'écume des vagues qui roulent la blanchit. Mon GPS m'informe même d'une alerte météo marine. Côté terre, les blés qui sont couchés par le vent forment aussi des vagues. On dirait une mer jaune et or.Les tous derniers kilomètres sont bien vallonés et nous offrent une autre vue de la dune, en surplomb cette fois. C'est magnifique.Demain l'étape est plus longue et on grimpera pendant plus d'un kilomètre jusqu'à l'altitude presque improbable de... 63 mètres mais le vent sera beaucoup plus faible. Dommage, on l'aurait eu de dos.Nous arriverons à Hune où nous ferons une pause pour ne reprendre la route que mardi matin. Mercredi, nous arriverons à Skagen et c'en sera fini de notre montée au nord. Il nous restera la Suède et la Norvège mais ce sera peut-être pour un autre voyage. Qui sait ?
Oni anoncis ankoraŭ forta vento por hodiaŭ. Pro tio, ni decidis modifi nian itineron kaj mallongigi ĝin. Ni do forlasas la ciklovojon Vestkystruten, longan 560 kilometrojn, kiu ligas Rubdøl al Skagen, kiun ni sekvas pli-malpli ekde kiam ni estas en Danio.
Ni ne preteriros Flade Sø de la okcidento sekvante la marbordon sed pli enlanden de la oriento. Estis bona elekto mi pensas ĉar dum ni transiras la ponton kiu inter Flade Sø kaj Ørum Sø, la vento estas tiel perforta ke ni devas deĉevaliĝi por eviti esti terenbatitaj.
Sed ĝi ne daŭris, ĉar ni baldaŭ veturis tra superba arbaro – ni esats en la plej malnova el la kvar danaj naciaj parkoj, tiu de Thy. La arbaro ŝirmis nin sufiĉe kontraŭ la vento por ke ni progresu pli facile. Post ĉi tiu ŝirmita trairejo, ni preterpasas la urbon Stenbjerg kaj retrovas la dunon, nun multe pli en la vento. Sed kvankam ĝi estas ankoraŭ forta, ĝi tamen restas regebla dum la plejparto de la tago. Eble ni lernis.
Ni vidas malpli da danoj sur bicikloj hodiaŭ sed ni vidas kelkajn, iujn kun mallongmanikaj ĵerzoj kiel veraj danoj ŝajne devas vesti. Miaflanke, kvankam mi havas la reputacion de ne esti malvarmema, mi surmetas K-Way super mia longa-manika ĵerzo. Estis, finfine, ĉi tie en Jutlando ke la vikingoj fondis Danion. Eble estas heredaĵo . Danoj kaj normandoj estas kuzoj. Danoj ne timas la venton, dum Normabndoj ne estas ĝenitaj de la pluvo...
La vojo tiam turniĝas tute nordorienten kaj la vento do venas de la flanko. Ni povas do veturi iom pli rapide, zorgante pri la ekventoj. Ĉar ni foriris iom pli frue ĉi-matene – iom malpli malfrue, verdire – ni havis tempon por kovri ĉirkaŭ kvardek kilometrojn antaŭ la pikniko. Do restas al ni nur proksimume dudek por fari poste, kio estas des pli facila, ĉar la lastaj 5 aŭ 6 estas oriente, kun la vento ĉe niaj dorsoj, finfine.
Sur ĉi tiuj lastaj partoj, ni revidas la maron. Ĝi formiĝas, la ŝaŭmo de la ruliĝantaj ondoj blankigas ĝin. Mia GPS eĉ informas min pri mara vetera alarmo. Sur la tero, la tritiko kiu estas platigita de la vento ankaŭ formas ondojn. Aspektas kiel flava kaj ora maro.
La plej lastaj kilometroj estas sufiĉe montetaj kaj proponas al ni alian vidon kiu superas la dunon. Tio estas mirinde belega.
Morgaŭ la etapo estas pli longa kaj ni grimpos pli ol unu kilometron ĝis la preskaŭ neverŝajna alteco de... 63 metroj sed la vento estos multe pli malforta. Domaĝe, ni havus ĝin de malantaŭe.
Ni alvenos en Hune kie ni faros paŭzon ĝis mardo matene. Merkrede ni alvenos al Skagen kaj tie estos la fino de nia biciklado norden. De tie, nibiciklos suden al nia hejmo. Ni ankoraŭ povus viziti Svedion kaj Norvegion. Eble estos por alia vojaĝo. Kiu scias ?
