62. Lienen

Comme prévu, Lars, l'Allemand, Martin, le Norvégien et Tobias, le Danois nous ont rejoints au camping de Hüde. Nous rentrons en France, ils vont aux Pays-Bas.

Et tout ce petit monde se comprend grâce à notre langue commune : l'Espéranto.

Nous avons hier pris le repas ensemble. Lars joue les cuisiniers et nous fait un petit boulgour en sauce, comme à la maison.

Au petit déjeuner, il fait griller quelques flocons d'avoine servis avec les mûres qu'il a ramassées hier. C'est très bon. Nous gardons l'idée.

Avant de partir, nous rédigeons avec lui une petite carte pour l'anniversaire de l'ami Zef, un cycliste espérantophone, membre de BEMI. Le Monsieur a réussi il y plus de vingt ans la performance de rallier Brest à Vladivostok soit 13.850 kilomètres en moins de 66 jours. Plus de 200 kilomètres de moyenne par jour sur un vélo Décathlon de série...

Véronique confie à Lars un message pour qu'il le remette à Stéphane, son professeur d'espéranto qui participe lui aussi au congrès des jeunes espérantistes aux Pays-Bas.

Le départ a finalement lieu sur le coup de 10 heures ; c'est incroyable, nous sommes finalement prêts les premiers !

Nous avions un peu peur d'être à la traîne. Nos compagnons de voyage sont bien plus jeunes que nous et (un peu) moins chargés. Finalement, le groupe trouve un équilibre. Nous adaptons l'itinéraire au gré des opportunités. Ici, suivre la canal nous évite un détour, là on peut couper... Bref, on s'adapte.

Nous nous arrêtons à la première ville pour faire quelques courses.

Il est presque 13 heures quand nous nous arrêtons pour prendre le repas sur une table qui nous tend les bancs dans une cour de ferme. Le propriétaire vient à notre rencontre quelques minutes plus tard. Nous lui expliquons que nous prenons juste le repas et que nous laisserons les lieux parfaitement propres. Il nous autorise bien volontiers à rester et même, Dominique – c'est son nom – nous joue un petit air d'accordéon au moment du départ en nous souhaitant « Gute Fahrt ! ».

Nous passons Osnabrück. Il y a quelques montées à affronter. Nous en avions perdu l'habitude. On tire un peu la langue.

Nous nous séparons à Altenhagen. Il prennent à l'ouest, nous continuons notre route vers le sud.

Il est bien certain que nous recroiserons un jour. 

L'Espérantie est un petit pays où l'on se croise dans un congrès, un cours, une réunion en vis-à-vis ou virtuelle. Et c'est un pays où l'on connait forcément quelqu'un qui connait quelqu'un que l'on connaît.

Nous avons loué ce soir une cabane dans un camping à Lienen où nous sommes accueillis avec beaucoup de gentillesse. Ce n'est pas si souvent que l'on porte attention aux besoins des randonneurs. C'est le cas ici.

Pour fêter ça, nous nous offrons le repas au restaurant voisin du camping. Les courses de tout à l'heure nous ferons le repas de demain. Nous prendrons la route de Münster sans avoir à nous préoccuper de l'intendance.

Kiel planite, Lars, la germano, Martin, la norvego kaj Tobias, la dano kunigis kun ni ĉe la kampadejo Hüde. Ni reiras al Francio, ili iras al Nederlando.

Ĉiuj ĉi homoj komprenas unu la alian danke al nia komuna lingvo : Esperanto.

Ni vespermanĝis kune hieraŭ. Lars estas la kuiristo kaj faras al ni iom da bulguro en saŭco, same bone kiel hejme.

Por matenmanĝo, il rostas havenflokojn kaj proponas ilin kun la rubusoj, kiujn li plukis hieraŭ. Ĝi estas tre bona. Ni konservas la ideon.

Antaŭ ol foriri, ni skribas kun li karteton por la naskiĝtago de nia amiko Zef, esperantista biciklanto, membro de BEMI. La sinjoro moŝto sukcesis antaŭ pli ol dudek jaroj bicikli de Brest al Vladivostok, do 13 850 kilometrojn en malpli ol 66 tagoj. Pli ol 200 kilometrojn tage sur normala Decathlon-biciklo...

Véronique konfidas al Lars mesaĝon, por ke li donu ĝin al Stéphano, ŝia Esperanto-instruisto, kiu ankaŭ partoprenas en la kongreso de junaj esperantistoj en Nederlando.

Foriro finfine okazas je la 10-a ; mirinde, ni finfine estas la unuaj pretaj !

Ni iom timis resti malantaŭe. Niaj vojaĝkunuloj estas multe pli junaj ol ni kaj (iom) malpli ŝarĝitaj. Poste, la grupo trovas ekvilibron. Ni adaptas la itineron laŭ la ŝancoj. Jen, sekvu la kanalon - tio ŝparas al ni ĉirkaŭvojon, tie prenu la ŝparvojon ... ; ni adaptiĝas.

Ni haltas ĉe la unua urbo kiun ni trairas por aeĉti kion ni bezonas por manĝi.

Estas preskaŭ la 13-a kiam ni haltas por tagmanĝi sur tablo. La posedanto venas al ni kelkajn minutojn poste. Ni klarigas al li, ke ni nur tagmanĝas kaj ke ni lasos la lokon tute pura. Li volonte permesas al ni resti kaj eĉ Dominique - jen lia nomo - ludas al ni etan akordionon kiam ni foriras, dezirante al ni "Gute Fahrt!" ".

Ni preterpasas Osnabrück. Estas kelkaj deklivoj por grimpi. Ni ne plu kutimas Al tio. Ni iom elŝovas nian langon.

Ni disiĝas en Altenhagen. Ili iras okcidenten, ni daŭrigas nian vojaĝon suden.

Estas certe, ke ni iam renkontos denove.

Esperantujo estas malgranda lando, kie vi renkontas unu la alian dum kongreso, kurso, vid-al-vida aŭ virtuala renkontiĝo. Kaj ĝi estas lando, kie oni nepre konas iun, kiu konas iun, kiun oni konas.

Ĉi-vespere ni luis kabanon en kampadejo en Lienen, kie ni estis bonvenigaj kun granda afableco. Ne tiom ofte oni atentas la bezonojn de migrantoj. Ĉi tio estas la kazo ĉi tie.

Por festi, ni regalas nin per manĝo en la restoracio apud la kampadejo. La manĝaĵo kiun ni aĉetis pli frue faras la tagmanĝon morgaŭ. Ni prenos la vojon al Münster sen devi zorgi pri tio.