Le vent s'est un peu calmé. Un peu. Il est tombé aux alentours de 40 kilomètres heure. Comme l'étape d'aujourd'hui est courte – moins de 50 kilomètres, cela reste tout à fait supportable.
La journée commence cap à l'ouest sur quelques kilomètres. Le paysage est vallonné et riche de quelques grimpettes inattendues – jusqu'à 9% - dans une campagne tranquille où le vert tendre domine. C'est serein, calme, comme éternel.Nous roulons ensuite au nord, vers Thyborøn. C'est plus rude ici, notamment après Langerhuse. On s'imagine déjà dans le grand nord, sans qu'on sache bien expliquer ce qui donne ce sentiment. Le rapport entre le paysage et l'habitat, l'implantation et l'apparence des maisons y sont pour quelque chose peut-être, le vent aussi surement qui contribue à cet imaginaire mais tout cela n'a sans doute rien de bien rationnel. Thyborøn se dessine au loin. Pour l'atteindre, on roule entre la mer qu'on ne voit pas, cachée derrière la dune et un plan d'eau. Nous y faisons les courses et prenons le repas en plein vent sur le parking du Spar avant de rejoindre le port où nous embarquons dans le bateau qui nous fait traverser le canal qui relie la mer à un immense Fjord où les eaux sont plutôt agitées : bien qu'il s'agisse d'un gros bateau, on sent la vague.De fait, dès que nous débarquons, nous avons le sentiment que le vent nous attendait. On retrouve, pour la dizaine de kilomètres qui nous reste, à peu de chose près les conditions d'hier. A plusieurs reprises, le vent me déporte sur la bande d'herbe en bordure de la piste cyclable. Mais quelle beauté !Depuis notre arrivée ici, la nature sauvage qui s'offre à nous nous émerveille. Pour nous c'est une découverte. Elle a l'attrait de la nouveauté. Elle est familière aux Danois qui n'en profitent pas moins. Il n'est pas rare de voir sur les nombreux petits parkings que l'on trouve ici ou là à l'écart le long des routes une famille qui prend son repas ou une personne qui arrête la voiture et sort la bouteille thermos et, en contemplant le paysage, se sert un thé ou un café derrière la palissade en bois qui les protège des vents dominants. Nous sommes étonnés de voir l’attachement des Danois à leur pays. Chaque maison ou presque est équipée d'un mât (un vrai, haut de 5 mètres) où flotte le drapeau national. Tout ici est prétexte à arborer le drapeau rouge à croix blanche. Quelque soit l'itinéraire emprunté, je crois bien n'avoir jamais roulé une heure sans le croiser.
La vento iom trankviliĝis. Iom. Ĝi estas hodiaŭ ĉirkaŭ 40 kilometrojn hore. Ĉar la etapo estas mallonga – malpli ol 50 kilometrojn, ĝi estas tamen sufiĉe eltenebla.
Ni komenciĝas la tagon okcidenten dum kelkaj kilometroj. La pejzaĝo estas monteta : ni spertas kelkaj neatenditaj grimpadoj - ĝis 9% - en trankvila kamparo kie dominas milda verdo. Ĝi estas serena, trankvila, kvazaŭ eterna.
Ni tiam veturas norden, al Thyborøn.
Estas pli akre ĉi tie, precipe post Langerhuse. Ni jam imagas nin en la malproksima nordo. Neeblas klarigi, kio donas ĉi tiun senton. La rilato inter la pejzaĝo kaj la vivmedio, la loko kaj la aspekto de la domoj havas ion rilaton kun ĝi eble, ankaŭ la vento certe kontribuas al ĉi tiu imago sed ĉio ĉi verŝajne ne estas tre racia.
La urbon Thyborøn vi devinas en la malproksimo. Por atingi ĝin, ni veturas inter la maro, kiun ni ne povas vidi, kaŝita malantaŭ la duno kaj lago. Ni aĉetas tie kaj manĝas subĉiele en la parkejo Spar antaŭ ol iri al la haveno, kie ni suriras la boaton, kiu kondukas nin trans la kanalon, kiu kunligas la maron al grandega Fjordo, kie la akvoj estas sufiĉe malkvieta : ĝi estas granda boato, sed oni tamen sentas la ondon.
Tuj kiam ni elŝipiĝas, ni havas la senton, ke la vento atendas nin. Ni trovas, por la dek lastaj kilometroj, pli-malpli la sama vento kiel hieraŭ. Plurfoje, ĝi portas min al la herbstrio laŭ la biciklovojo.
Sed kia beleco !
Ekde nia alveno ĉi tien, la sovaĝa naturo kiu sin proponas al ni mirigas nin. Por ni ĝi estas malkovro. Ĝia noveco certe allogas nin. Ĝi estas konata al la danoj, kiuj tamen ĝuas ĝin. Vi ofte vidas en la multaj etaj parkejoj troveblaj tie kaj tie laŭlonge de la vojoj familion manĝantan aŭ personon, kiu haltigis la aŭton kaj elprenas la termobotelon kaj, pripensante la pejzaĝon, trinkas tason da teo aŭ da kafo ŝirmita malantaŭ la ligna palisaĵo, kiu protektas ilin kontraŭ la regantaj ventoj.
Ni estas surprizitaj vidi kiom la danoj amas sian landon. Preskaŭ ĉiu domo estas ekipita per masto (reala masto, 5 metrojn alta) kie flosas la nacia flago. Ĉio ĉi tie estas preteksto por levi la ruĝan flagon kun blanka kruco. Kia ajn estas la vojo, mi pensas, ke mi neniam veturis dum unu horo sen vidi lin.
