65. Duisbourg

La nuit a été ponctuée d'averses et, au réveil, pas un souffle de vent, pas un rayon de soleil pour faire sécher la tente. On fait ce qu'on peut, on emballe et on verra plus tard. Le soleil brillera dans la journée. Nous finirons de la faire sécher pendant la pause-déjeuner. C'est nécessaire car elle nous servira pas avant jeudi prochain.

Départ un peu plus tardif que prévu, vers 10 heures.

En passant à Datteln, un vélociste accepte de prendre immédiatement mon vélo en charge et change les plaquettes à l'avant, pour un prix inférieur à 12 €, pièces et main d'oeuvre.

Il me semble pourtant au fil de la journée que c'est certes mieux mais que je n'ai pas retrouvé toute la puissance de freinage escomptée. Il faudra que je ramène mon vélo en Belgique à notre retour pour un contrôle approfondi de l'ensemble. Il a 10.000 kilomètres dans les jantes sur routes et chemins.

Nous savions que cette étape ne serait pas la plus agréable du voyage. Nous entrons dans l'Allemagne industrielle. 

Comme la veille, nous passons sur et sous les autoroutes (l'A2 et l'A40 aujourd'hui) et naviguons de part et d'autre des voies d'eau : nous passons sans cesse d'une rive à l'autre de la rivière Emscher, si rectiligne qu'elle ressemble à un canal et roulons tantôt d'un côté, tantôt de l'autre du canal Rhin-Erne qui lui est parallèle.

On traverse des villes et des villages sans âme mais quelques beaux passages viennent vous surprendre ici ou là.

La difficulté majeure résulte des travaux : nous sommes déroutés au moins une dizaine de fois. Comme souvent dans ce cas, la déviation vous écarte de votre chemin puis la signalisation s'arrête et seul le GPS vous ramène sur la voie, sans que vous sachiez si sa proposition mous amènera ou non après la fin des zones interdites.

Après avoir rejoint la Ruhr, nous parvenons à Duisbourg. Elle se jette ici dans le Rhin que nous remonterons lundi jusqu'à Düsseldorf puis ce sera Cologne et Bonn. Un tronçon que noous avons déjà parcouru il y a quelques années mais dans la direction inverse quand nous avions suivi le fleuve de Coire en Suisse jusqu'à son embouchure à Hoek Van Holland.

Nous avons loué un Air Bnb pour deux nuits. Nous avons toujours trouvé ainsi des logements propres et agréables. Ce n'est pas le cas ici. Mauvaise pioche. Certes, le logement n'est pas cher mais il est sale et l'usage du lave-linge est payant, ce qui n'était pas indiqué dans l'annonce.

Bon... il fait beau. La pluie qui était annoncée semble nous avoir oubliés. Nous en profiterons pour visiter – à vélo bien sûr - le Landschaft Park, un parc paysager d'environ 180 hectares aménagé sur une friche industrielle dont les bâtiments ont été préservés pour s'intégrer dans l'ensemble. 

La nokto ni spertis kelkajn pluvegojn. Kiam ni ellitiiĝs, neniu spiro de vento, nek sunradio por sekigi la tendon. Ni faras kion ni povas, ni pakas kaj ni vidos poste. La suno brilos dum la tago. Ni finos sekigi la tendon dum la tagmanĝa paŭzo. Tio necesas ĉar ĝi ne estos uzata ĝis la venonta ĵaŭdo.

Foriro iom pli malfrue ol atendite, ĉirkaŭ la 10-a.

Dim la trairo de Datteln, ni vidas komercisto de bicikloj konsentas tuj kontroli kaj ripari mian biciklon. Li ŝanĝas la antaŭajn bremso-kusenetojn, kontraŭ prezo malpli ol 12 €.

Tamen, ŝajnas al mi dum la tago, ke ĝi certe estas pli bona sed ke mi ne retrovas la tutan atendatan bremsforton. Mi devos revenigi mian biciklon al Belgio je nia reveno por ĝisfunda kontrolo de la tuta manŝino. Ĝi havas 10.000 kilometrojn en la randoj sur vojoj kaj padoj.

Ni sciis, ke ĉi tiu etapo ne estos la plej agrabla el la vojaĝo. Ni eniras industrian Germanion.

Kiel la antaŭan tagon, ni pasas super kaj sub la aŭtovojoj (la A2 kaj la A40 hodiaŭ) kaj navigas ambaŭflanke de la akvovojoj : ni pasas konstante de unu bordo al la alia de la rivero Emscher, tiel rekte, ke ĝi aspektas kiel kanalo kaj ni veturas jen unuflanke, jen aliflanke de la kanalo Rejn-Erne, kiu paralelas al ĝi.

Ni transiras senanimajn urbojn kaj vilaĝojn sed kelkaj belaj trairejoj surprizas nin ĉi tie kaj tie.

La plej grava malfacilaĵo rezultas el la verkoj : ni devas ŝanĝi la planitan itineron almenaŭ dekfoje. Kiel ofte en ĉi tiu kazo, la deturniĝo forprenas vin de via vojo, tiam la signalado ĉesas kaj nur la GPS rekondukas vin sur la ĝustan vojon, sen ke vi sciu, ĉu ĝia propono revenigos vin aŭ ne post la fino de la malpermesitaj zonoj.

Jen ni vidas la riveron Ruhr, ni atingas Duisburg. Ĝi fluas ĉi tie en Rejnon kiun ni plubiciklos lunde al Duseldorfo, poste al Kolonjo kaj Bonn. Sekcio kiun ni jam kovris antaŭ kelkaj jaroj sed en la kontraŭa direkto kiam ni sekvis la riveron de Koiro en Svislando ĝis ĝia enfluejo de Rejno en la Norda Maro ĉe Hoek Van Holland.

Ni luis Air Bnb por du noktoj. Ni ĉiam trovis puran kaj agrablan loĝejon. Tio ĉi ne estas la kazo hodiaŭ. Malbona elekto. Verdire, la loĝado ne estas multekosta sed ĝi estas malpura kaj la uzo de la lavmaŝino estas pagenda, kio ne estis indikita en la reklamo.

Nu... la vetero estas agrabla. Ŝajnas, ke la pluvo anoncita forgesas nin. Ni profitos por viziti - bicikle kompreneble - la Landschaft-Parkon, pejzaĝan parkon de ĉirkaŭ 180 hektaroj. Ĝi estas konstruita sur industria dezerto, kies konstruaĵoj estas konservitaj por kongrui en la tuton.