Pour retrouver la Meuse, il faut y redescendre. Le GPS affiche une pente vertigineuse ... 23 %. C'est donc aussi pour ça que nous sommes montés en poussant nos vélos hier ! Tout s'explique !
Le sortie de la ville n'est pas agréable. Il y a les usines, certaines en activité, fumantes et trépidantes, d'autres, nombreuses, réduites à l'état de friche par la crise ou les inondations de l'an dernier. Il y a aussi les travaux du métro. Il y a surtout les dépôts d'ordures sauvages, les canettes vides, les emballages de Mac Do ou d'ailleurs, les plastiques, les papiers, les cartons. L'inconscience et le manque de civisme en somme. Il faut attendre Huy, 25 kilomètres plus loin pour que le fleuve se présente en majesté. Le RAVEL longe le plus souvent la rive droite, alternant tronçons neufs et dégradés. En face, les falaises abruptes de schiste, la forêt, plus bas la route et la ligne de chemin de fer qui longent le fleuve où circulent les péniches qui vont vers Rotterdam ou en reviennent. Quelques usines de place en place. Métallurgie, carrières, production d'énergie. L'homme s'est approprié le fleuve pour le meilleur et pour le pire.Nous l'avions suivie, la Meuse, il y a quelques années de sa source en Haute-Marne jusqu'à Hoek Van Holland, aux Pays-Bas, où elle se jette dans la Mer du Nord après avoir mêlé ses eaux à celles du Rhin à quelques kilomètres de la côte, de sorte que ce n'est que par convention qu'on la dit affluent de celui-là. C'est peut être bien le Rhin qui se jette à la Meuse : la belle sait se faire séductrice, ondulant voluptueusement de méandre en méandre. Moins aujourd'hui que dans les jours qui viennent quand nous la suivrons de Givet à Charleville-Mézières. La belle, là-bas, a la beauté provocatrice de son adolescence. Qu'importe, nous sommes heureux de la retrouver. Elle est une part de notre histoire, nous l'avons vue chaque jour pendant tant d'années, quand nous habitions dans les Ardennes. La voir nous fait l'impression que nous sommes revenus dans ce territoire que nous avons quitté pour la Normandie mais qui nous reste cher. Nous sommes pourtant encore en Belgique. Nous y dormons encore cette nuit. La prochaine sera en France, à Givet, dans « la Pointe ». Mais le territoire se joue des frontières.L'anomalie géographique de la frontière la rend poreuse, plus évanescente encore depuis les accords de Schengen. Les deux pays là-bas se confondent un peu. La frontière n'est plus même utile aux contrebandiers, ils ont trouvé en banque des moyens bien plus sophistiqués pour voler les états et leurs citoyens. Chaque Ardennais a sa part de belgitude ou de francitude quoique les hasards de la naissance ou d'une histoire de vie l'aura placé d'un côté ou de l'autre d'une frontière. Ce n'est pas ici un territoire neutre comme à Moresnet, ce serait plutôt un territoire confondu. Chacun est d'où il est, français ou belge, mais chacun est aussi un peu de chez le voisin.Pourtant ce n'est qu'en Belgique que l'on trouve le craquelin. Si l'on tombait la frontière, en trouverait-on aussi en France ou disparaitrait-il aussi de Belgique ?
En somme, là bas... c'est pareil mais en différent.
Por atingi Mozon, vi devas malsupreniri. La GPS indikas vertiĝan deklivon... 23%. Pro ni puŝis niajn ĉevalojn hieraŭ !
Foriri de la urbo ne estas agrable.
Tie estas la fabrikoj, kelkaj funkcias, fumantaj kaj furioze bruaj, aliaj, multnombraj, reduktitaj al stato de dezerto pro la krizo aŭ pro la inundoj de la pasinta jaro. Estas ankaŭ laboroj por la konstuado de la tramo. Ankaŭ estas sovaĝaj rubejoj, malplenaj ladskatoloj, Mac Do- aŭ aliaj pakaĵoj, plastoj, paperoj, kartonoj. Senkonscio kaj manko de civileco.
Necesas artingi Huy, 25 kilometrojn for de Lieoĝ por ke la rivero prezentu sin majeste. La biciklovojo RAVEL plej ofte kuras laŭ la dekstra bordo de la rivero, alternante novajn kaj difektitajn sekciojn. Sur ĝia alia flakoi, la krutaj ardezaj klifoj, la arbaro, pli malsupre, la vojo kaj la fervoja linio kiu kuras laŭ la rivero sur kie barĝoj iras al kaj revenas de Roterdamo. Kelkaj fabrikoj ĉi-tier kaj tie. Metalurgio, ŝtonminejoj, energiproduktado. Homo alproprigis la riveron por bonaj kaj malbonaj aferoj.
Ni jam biciklis laŭ Mozo, antaŭ kelkaj jaroj de ĝia komenco en Haute-Marne ĝis Hoek Van Holland, en Nederlando kie ĝi fluas en la Nordan Maron post miksi siajn akvojn kun tiuj de Rejno je kelkaj kilometroj de la marbordo, tiel ke nur laŭ konvencio oni diras, ke Meuzo estas alfluanto de Rejno. Povas esti Rejno, kiu fluas en Mozon : la belulino scipovas esti deloga, volupte ondulante de meandro al meandro. Malpli hodiaŭ ol en la venontaj tagoj, kiam ni sekvos ĝin de Givet ĝis Charleville-Mézières. La belino tie havas la provokan belecon de ŝia adoleskeco.
Kio ajn, ni feliĉas re trovi ĝin. Ĝi estas parto de nia historio, ni vidis ĝin ĉiutage dum jaroj kaj jaroj, kiam ni vivis en Ardenoj. Vidi ĝin donas al ni la senton, ke ni revenis al ĉi tiu kara teritorio. Ni translokiĝis al Normandio sed Ardenoj kaj Meuzo restas al ni kara. Ni tamen estas ankoraŭ en Belgio. Ni denove dormos tie ĉi-vespere. La sekva nokto estos en Francio, en Givet, en "la Pointe" (La Pinto). Sed la teritorio mokas limojn.
La geografia anomalio de la landlimo faras ĝin pora, eĉ pli evaneska ekde la Schengen-interkonsentoj. La du landoj tie iom kunfandiĝas. La limo eĉ ne plu utilas al kontrabandistoj, ili trovis multe pli kompleksajn manierojn danke al bankoj por rabi ŝtatojn kaj siajn civitanojn.
Ĉiu Ardenoj havas sian parton de belgeco aŭ franceco kvankam la ŝancoj de naskiĝo aŭ vivhistorio metis lin sur unu aŭ alian flankon de la limo. Ne estas tie la neŭtrala teritorio kiel en Moresnet, sed tamen estas konfuza teritorio. Ĉiuj estas de kie ili loĝas, Francio aŭ Belgio, sed ĉiu havas ankaŭ iom de sia najbaro.
Tamen nur en Belgio ni trovas la "craqelin" (sukerpano). Se ni faligus la landlimon, ĉu ni trovus ĝin ankaŭ en Francio aŭ ĉu ĝi ankaŭ malaperus el Belgio?
