49. Albertslund (prox.. Copenhague - proks. Kopenhago)

Nous y sommes !

Nous sommes arrivés samedi à Albertslund, à une quinzaine de kilomètres de Copenhague, après une étape relativement difficile. Il y avait quelques belles montées mais surtout de longs passages sur des chemins empierrés de galets qui font déraper les vélos au point que le risque de chute nous a contraints à plusieurs reprises à mettre pied à terre et à les pousser sur plusieurs dizaines de mètres mais nous sommes arrivés et c'est bien là l'essentiel.

Le sentiment est différent de celui que nous éprouvions l'an dernier. Nous n'avions pas d'autre but que celui de revenir d'où nous étions partis. Nous n'allions nulle part en somme. Cette année, c'est différent : Copenhague est un point d'arrivée d'où nous allons en quelque sorte faire demi-tour pour rentrer. Il ne nous reste que trois étapes au Danemark avant d'atteindre l'Allemagne, de traverser la Belgique d'est en ouest puis de retrouver notre propre pays. Ce chemin du retour est une réalité un peu étrange que nous n'avions pas en tête l'année dernière.

Pia et son mari Torben nous accueillent ici avec toute la gentillesse du monde. 

Pia et moi avons fréquenté les mêmes cours d'espéranto dispensés sur Internet par le club de Londres. Nous nous y étions inscrits car les cours en présence avaient été suspendus dans nos clubs respectifs en raison de la pandémie. Le virus, qui nous a conduits à renoncer à un voyage en Roumanie tente en somme de se faire pardonner en nous offrant l'opportunité de cette visite au Danemark.

Hier dans la journée, nous avons pris le train pour rejoindre la capitale et saluer la Petite Sirène. Non pas que ce soit la plus belle statue de la ville mais elle en est le symbole. Nous avons ensuite déambulé dans ville. Nous n'en n'avons plus l'habitude. Bien qu'elle soit beaucoup plus calme que Paris ou Bruxelles nous étions bien fatigués en rentrant.

Nous avons ensuite pris le repas en compagnie de Torben et de Pia qui avait invité Peter, son professeur d'espéranto avec qui nous avons eu des discussions fort intéressantes.

Aujourd'hui, lundi, il pleut, ce qui n'est pas si fréquent depuis que nus sommes au Danemark. C'est l'occasion de rester à la maison et de préparer la suite du voyage et la « prelego » (conférence) que je dois faire au club de Hambourg pour raconter notre voyage. Ce sera la première fois que je prendrai la parole en public en espéranto... J'avoue que la chose m'intimide un peu... Mais c'est en forgeant qu'on devient forgeron.

Demain, nous irons au musée du design à Copenhague. Nous prendrons ensuite un repas au restaurant et mercredi... En route. Nous remonterons sur nos vélos pour reprendre le chemin de la Normandie que nous atteindrons dans un mois et demi.

Qui veut aller loin ménage sa bicyclette !

Nu !

Ni alvenis al Albertslund ĉi sabate, ĉirkaŭ dek kvin kilometrojn de Kopenhago, post sufiĉe malfacila etapo. Estis kelkaj belaj grimpadoj sed antaŭ longaj trairejoj sur ŝtonaj padoj kun rundŝtonoj, kiuj igis la biciklojn gliti tiom, ke la risko fali devigis nin plurfoje deĉevaliĝi kaj puŝi ilin dum kelkaj dekoj da metroj. Sed, ni alvenis ; tio estas. la ĉefa afero.

La sento estas malsama ol tiu, kiun ni elprovis pasintjare. Ni ne havis alian celon ol reveni hejmen, de kie ni estis foririntaj. Ni vere ne iris ien. Ĉi-jare estas malsame : Kopenhago estas finpunkto, kie ni turniĝos kaj reiros. Restas nur tri etapoj en Danio antaŭ ol atingi Germanion, trairi Belgion de oriento al okcidento kaj poste reveni al nia propra lando. Ĉi tiu reveno estas iom stranga realaĵo, kiun ni ne pensis pasintjare.

Pia kaj ŝia edzo Torben bonvenigas nin ĉi tie kun la tuta bonkoreco en la mondo.

Pia kaj mi partoprenis ĉi-jare la samajn Esperanto-kursojn, kiujn proponis la londona klubo interrete. Ni aliĝis ilin ĉar la ĉeestantaj kursoj ne plu okazis en niaj respektivaj kluboj pro la pandemio. La viruso, kiu igis nin rezigni aŭ postponi nian vojaĝon al Rumanio, provas kompensi, kaj proponas al ni la bonŝancon de ĉi tiu vizito al Danio.

Hieraŭ, ni entrajnis por atingi la ĉefurbon kaj saluti la Marvirineton. Certe ne estas la plej bela statuo en la urbo, sed estas ĝia simbolo. Ni tiam promenis en la urbo. Ni ne plu kutimas la urban bruon. Kvankam Kopenhago estas multe pli kvieta ol Parizo aŭ Bruselo, ni estis tre lacaj kiam ni revenis.

Ni poste vespermanĝis kun Torben kaj Pia, kiuj invitis Petron, ŝian instruiston de Esperanto kun kiu ni havis tre interesajn diskutojn.

Hodiaŭ, lundo, pluvas. Tio ne tiom ofte okazas de kiam ni estas en Danujo. Jen okazo resti hejme kaj prepari por la cetero de la vojaĝo kaj la prelego, kiun mi devas fari ĉe la Hamburga klubo por rakonti nian bicikladon. Estos la unua fojo. Mi, ĝis nun, neniam parolis publike en Esperanto... Mi konfesas, ke la afero iom timigas min... Sed... metio lacigas, metio vivigas.

Morgaŭ ni iros al la Muzeo pro dezajno en Kopenhago. Ni poste manĝos en la restoracio kaj... merkredon... Ek !

Ni reprenos niajn biciklojn por reiri al Normandio, kiun ni atingos post monato kaj duono.

Kiu volas iri malproksimen, ne devas tro bicikladi ĉiutage !

Biciklu ne rapide sed biciklu certe !