Nous avons des voisins au shelter : Torpen, qui habite la ville voisine de Sæby est venu planter la tente pur la nuit à quelques mètres de nous avec Magne son petit fils. Ils allument un feu et nous nous joignons à eux. La discussion est en anglais. On parle de choses et d'autres, des vacances en Alsace de Torpen, de nos impressions de voyage, d'école et de tout un tas d'autres choses qui n'ont d'importance que parce qu'on les partage. La discussion au coin du feu est franchement agréable.
Au moment de se séparer, à tout hasard, nous lui demandons s'il dispose d'un moyen de faire chauffer de l'eau. Il a un réchaud qu'il nous prête gentiment. Donc, ce sera shelter et café !Merci Torpen et merci Magne pour ces moments partagés.Dans la nuit, je me lève vers trois heures et je jette un œil du balcon du shelter. Le soleil pointe déjà à l'horizon et enflamme le ciel et les nuages. Le jour qui se lève dessine la silhouette des arbres et au loin sur la mer, on devine un navire, tous feux allumés. Toutes les couleurs du rouge au noir, le gris, le mauve, le violet, l'orange. Et le bruissement du vent qui s'est calmé. Moment d'émotion.Au réveil, le vent a faibli. Mais c'est une ruse. Dès que nous passons Ribe et que nous nous trouvons face à lui, il commence à forcir comme il le fera tout au long de la journée et notamment dans les 20 derniers kilomètres qui sont franchement difficiles.A Hals, nous prenons le ferry pour Egense qui traverse le Limfjord, un bras de mer qui sépare le Jutland-du-Nord (Nordjylland) du Jutland Central (Midtjylland).A peine débarqués, nous sommes comme saisis par le vent fort qui fait que chaque coup de pédale, chaque mètre coûtent.En traversant le village, nous entendons le klaxon du marchand de glace. Pourquoi pas ? Pas de chance, il ne s'agit pas d'un camion qui sert les glaces à la boule. Il livre en fait des boites de glace. Quatre glaces dans la plus petite boite, nous dit-on. Tant pis. La camionnette repart puis s'arrête et Joséphine prend deux glaces dans un carton et nous les offre.Quand on vous dit que les gens sont sympa. Jan, Torpen, Jpséphine... Nos bons samaritains. On les voudrait pour amis. Mais nous ne sommes que de passage. A moins que l'un d'entre eux ne fasse un jour le voyage de Normandie et que nous ayons le privilège de les accueillir. Qui sait ?Nous dormons ce soir dans un bel appartement où nous ferons une pause demain. Le temps de visiter rapidement Aalborg, la quatrième ville du pays.Le temps est aux averses mais il peut bien pleuvoir, nous sommes à l'abri !
Ni havas najbarojn ĉe la ŝirmejo (shelter) : Torpen, kiu loĝas en la najbara urbo Sæby, starigis sian tendon por la nokto kelkajn metrojn de ni kun Magne sia nepo. Ili ekbruligas fajron kaj ni sidiĝas kun ili. La diskuto estas en la angla. Ni parolas pri aferoj kaj aliaj, la ferioj en Alzaco de Torpen, niaj impresoj pri tiu vojaĝo, ni parolas pei lernejo kaj multaj aliaj aferoj, kiuj gravas nur ĉar ni kundividas ilin. La diskuto apud la fajro estas sincere agrabla.
En la momento de disiĝo, ni demandas lin, ĉu li havas bonaŝnce manieron varmigi akvon. Li havas fornon, kiun li afable pruntedonas al ni. Do, ni ĝuas ŝirmejon kaj kafon !Dankon Torpen kaj dankon Magne pro ĉi tiuj komunaj momentoj.En la nokto, mi ellitiĝas ĉirkaŭ la tria kaj mi rigardas el la balkono de la ŝirmejo. La suno jam estas ĉe la horizonto kaj ekbruligas la ĉielon kaj la nubojn. La leviĝanta tago desegnas la silueton de la arboj kaj malproksime sur la maro, ni divenas ŝipon, ĉiuj lumoj eklumigitaj. Ĉiuj koloroj de ruĝa ĝis nigra, griza, malva, viola, oranĝa. Kaj la susuro de la vento, kiu trankviliĝis. Momento de emocio.Kiam ni vekiĝas, la vento malleviĝas. Sed estas ruzo. Tuj kiam ni preterpasas Ribe-n kaj ni trovas nin antaŭ li, li komencas plifortiĝi kiel li faros dum la tuta tago kaj precipe en la lastaj 20 kilometroj kiuj estas sincere malfacilaj.En Hals, ni prenas la pramon al Egense kiu transiras la Limfjord, brako de la maro kiu apartigas Nordan Jutlandon (Nordjylland) de Centra Jutlando (Midtjylland).Apenaŭ elŝipiĝintaj, ni estas kvazaŭ kaptitaj de forta vento, kiu faras ĉiun pedalfrapon, ĉiun metron kostas.Trairante la vilaĝon, ni aŭdas la kornon de la glaciaĵvendisto. Kial ne ? Malbonŝance, ĝi ne estas kamiono, kiu servas glaciaĵon. Li efektive liveras skatolojn da glaciaĵo. Kvar glaciaĵoj en la plej malgranda skatolo, oni diras al ni. Ne gravas. La kamioneto foriras tiam haltas kaj Joséphine prenas du glaciaĵojn el skatolo kaj proponas ilin al ni.Kiam oni diras al vi, ke homoj estas afablaj. Jan, Torpen, Jpséphine... Niaj bonaj samarianoj. Ni volas ilin kiel amikojn. Sed ni nur trapasas. Ni ne vidos unu la alia krom se unu el ili vojaĝas al Normandio iun tagon kaj ni havas la privilegion bonvenigi ilin. Kiu scias ?Ni dormas ĉi-nokte en bela apartamento, kie ni faros paŭzon morgaŭ. Tempo rapide viziti Aalborg, la kvaran plej grandan urbon en la lando.La vetero estas pluvega sed tute ne gravas, ni estas ŝirmitaj !
