Nous quittons le camping (pas terrible) d'Horsens ce matin après une nuit plutôt fraiche passée en shelter avec un retard plus important encore que d'habitude alors même que nous n'avons même pas de tente à plier : 10 heures 15. Incorrigibles. Bon, c'est dimanche...
Nous pensons l'étape assez facile. Moins de 400 mètres de dénivelé, à peine plus de 50 kilomètres.Après avoir rejoint le centre ville d'Horsens, nous longeons pendant peu de temps le fjord sur un chemin de cailloux. Virage à droite, direction sud-ouest et finalement la route n'est pas si facile que cela, on a l'impression d'être collé au goudron. Il y a un bien peu de vent, globalement de face mais rien de rédhibitoire. Pourquoi n'avançons-nous pas davantage ? Je n'en sais rien mais c'est ainsi.Nous prenons le repas sur une aire installée à proximité de l'église d'Urlev. Les églises sont ici pourvues de toilette et donc d'un point d'eau. Il y a de l'eau chaude. Super, on fait la vaisselle. Ce soir nous n'en aurons pas sur l'aire de bivouac où nous planterons la tente. Et, divine surprise – c'est le cas de le dire – nous trouvons dans le cimetière une prise de courant accessible où nous faisons chauffer dans la bouilloire de l'eau que nous conserverons dans la bouteille thermos. Ce soir, soupe !Nous repartons, toujours à un train de sénateur. Les côtes se font de plus en plus raides avant une longue descente jusqu'au bord fjord de Vejle. Le chemin qui longe le fjord ne nous est pas accessible. Il faudrait un VTT et ne pas avoir de bagages. Seule solution, suivre l'itinéraire fléché qui nous fait remonter tout ce que nous venons de descendre, sans pitié ! Qui plus est, la route est en travaux, interdite à la circulation, même aux piétons et la barrière qui la bloque ne laisse pas d'autre possibilité que d’obtempérer. Détour de plusieurs kilomètres...Nous parvenons finalement à Vejle. Le tour de France est passé ici et il en reste trace. Nous n'imaginions pas qu'il puisse provoquer un tel engouement. Nous l'avions déjà constaté aux Pays-Bas. Nous nous y intéressons peu pour notre part, d'autant que nous sommes souvent souvent irrités par le comportement irrespectueux de certains cyclosportifs qui n'a rien à envier à celui des automobilistes. Je ne parle pas des automobilistes danois qui sont, eux, d'une courtoisie toujours irréprochable.Après la traversée de la ville, il nous suffit de suivre la rive sud du fjord sur quelques kilomètres pour parvenir à la Teltplads, la zone de bivouac. Une famille est déjà installée. Une autre tente est occupée par deux jeunes filles d'une petite quinzaine d'années. Leur mère passe rapidement dans la soirée pour s'assurer que tout va bien. Il reste bien de la place pour dresser la toile.L'employée qui tient la boutique où l'on vend des glaces sur le parking d'à côté accepte de nous faire bouillir de l'eau pour le café de demain matin. La vie est belle !Toute la journée, nous avons croisé de beaux paysages, mais rien qui soit plus beau encore que ce que nous avions déjà vu ces derniers jours.La journée de demain commence, semble-t-il par une montée de plus de deux kilomètres, entre 3 et 15 %. Le Danemark n'est pas haut mais il n'est pas plat !
Ni forlasas la (ne tre bonan) kampadejon Horsens hodiaŭ matene post iom malvarmeta nokto pasigita en ŝirmejo. Ni tamen malfruas eĉ pli malfrue ol kutime kvankam ni ne havas tendon por paki : 10:15. Ankoraŭ... Nu, estas dimanĉo...
Ni opinias, ke la etapo estas sufiĉe facila. Malpli ol 400 metroj por supreniri, iom pli ol 50 kilometroj por bicikli.
Post la urbocentron de Horsens, ni sekvas la fjordon por mallonga tempo sur ŝtona pado. Turnu dekstren ! Iru sudokcidenten. Vidu : la vojo ne estas tiel facila ol vi planis, ni havas la impreson esti gluita al la vojo.Iom ventas, de la fronto, sed ne vere ĝenas. Kial ni ne iras pli rapide ? Mi ne scias, sed tiel estas.
Ni manĝas sur tablo instalita proksime de la preĝejo de Urlev. La preĝejoj ĉi tie estas provizitaj per necesejoj kaj do per akvopunkto. Estas varma akvo. Bonege, ni lavas la telerojn. Ĉi-vespere ni havos neniun en la bivaka areo kie ni starigos la tendon. Kaj, dia surprizo – estas okazo diri tiel – ni trovas en la tombejo alireblan elektran ŝaltilon. Ni varmigas tie en la kaldrono iom da akvo, kiun ni konservos en la termobotelo. Ĉi-vespere, varman supon ni manĝos !
Ni denove biciklis, ankoraŭ tre malrapide. La supreniroj fariĝas ĉiam pli krutaj antaŭ longa malsupreniro al la rando de la Vejle-fjordo. La pado laŭ la fjordo ne estas alirebla por ni. Eble por montbiciklantoj kiuj ne havus pakaĵon. La sola solvo estas sekvi la markitan vojon, kiu nin rekondukas al tio, kion ni ĵus malsupreniris, senkompate ! Krome, la vojo estas konstruata, malpermesita al trafiko, eĉ al piedirantoj, kaj la baro, kiu baras ĝin, ne lasas alian eblecon ol devojiĝi de pluraj kilometroj...
Ni finfine atingas Vejle. La Tour de France pasis ĉi tie kaj de ĝi spuroj restas. Ni neniam imagis, ke ĝi povus kaŭzi tian entuziasmon. Ni jam vidis tion en Nederlando. Ni ne interesiĝas pri ĝi, des pli ĉar ofte nin ofte bedaŭtas la malrespektan konduton de kelkaj sportbiciklantoj, kiu similas al tiu de aŭtomobilistoj. Ne temas pri danaj aŭtistoj, kiuj ĉiam estas afablaj.
Trapasinte la urbon, ni nur devas sekvi la sudan bordon de la fjordo kelkajn kilometrojn por atingi la Teltplads, la bivakareon. Familio jam staris sian tendon. Alia tendo estas okupita de du junaj knabinoj proksimume dek kvin aĝaj. Ilia patrino pasas rapide vespere por kontroli, ke ĉio estas en ordo.
Estas ankoraŭ multe da loko por starigi nian tendon.
La viribno, kiu administras la glaciaĵbutikon en la apuda parkejo, konsentas boli iom da akvo por kafo morgaŭ matene. Vivo estas bela !
La tutan tagon, ni transiris belajn pejzaĝojn, neniam pli bela ol tiuj, kiujn ni jam vidis ĉi tiujn lastajn tagojn.
La morgaŭa tago komenciĝas, ŝajnas, kun grimpado de pli ol du kilometroj, inter 3 kaj 15 %. Danio ne estas alta sed ne estas plata !
