64. Datteln

Nous ne connaissions pas encore Karina, la compagne de Dirk , elle partage sa vie entre les Pays-Bas et l'Allemagne et elle n'était pas à Münster quand nous avions séjourné chez lui en 2018. C'est maintenant chose faite et, comme toujours chez les Warmshowers ce fut une belle et trop courte rencontre. Nous avons passé la soirée à discuter politique, âge de la retraite, environnement, énergie, vélo, mobilité intermodale, bref nous avons refait le monde, plus beau je crois, dans un anglais certainement très approximatif mais qui nous permet de nous comprendre.

Ce sont aussi de grands voyageurs à vélo et la Bretagne est sur la liste de leurs projets... Ça tombe bien... la Normandie n'est pas loin.

Au réveil, en dépit d'une température douce, l'ambiance est celle d'un matin de septembre. Mais il est vrai que nous y serons bientôt.

Nous ne savons plus rien ni du calendrier ni de l'actualité. La date du jour nous est un mystère, il nous faut consulter le téléphone pour la connaître ; nous ne savons pas grand-chose de ce qui se passe en France et dans le monde. Sécheresse, incendies, orages, guerre en Ukraine, toutes ces mauvaises nouvelles nous parviennent à peine.

Nous vivons dans un ailleurs.

Nous avons quitté la maison vers 09 heures 30. Dirk était déjà parti depuis longtemps au travail – à vélo, il a fait le choix de ne plus avoir de voiture depuis plusieurs années déjà. Karina est en télétravail et a donc une plus grande liberté pour s'organiser.

L'itinéraire des premiers kilomètres doit composer avec la voie ferrée, la rivière, le canal et l'autoroute. Autant dire que nous ne prenons pas l'itinéraire le plus direct. Il faut franchir chacun de ces obstacles. Nous passons les rails, le canal – que nous suivons un court moment – puis, faute de moutons – nous sommes plus en Frise – nous jouons à saute-autoroute, c'est à dire qu'à plusieurs reprises nous passons soit sous soit sur l'A1. Des panneaux interdisent le franchissement d'un des ponts. Mais l'équipe d'ingénieurs qui est sur place – les travaux ne sont pas encore commencés – nous autorise à passer. S'ils ne l'avaient pas fait, nous aurions dû faire un détour de plusieurs kilomètres.

La route ensuite par la forêt ou à travers champs nous emmène dans une campagne tranquille, presque paresseuse. Le temps est au beau. Un coup de vent au moment du repas nous fait craindre l'arrivée d'une averse. Il n'en sera rien. L'après-midi est ensoleillée mais les températures restent agréables.

Nous faisons quelques courses à Olfen avant de rejoindre notre camping, familial, un peu ancien. Les installations ont un charme désuet mais sont d'une propreté irréprochable. On est loin du quatre étoiles et c'est tant mieux : l'accueil est chaleureux et le coût dérisoire. 

Pour le rejoindre il faut traverser un dédale de voies d'eau. Des canaux ici se croisent sur plusieurs niveaux et l'aide du GPS est bien utile pour trouver la route qui passe sous le tunnel du canal suspendu où nous roulions jusque là.

Nous rejoindrons demain Duisbourg ou nous ferons halte jusqu'à lundi. La ville industrielle n'est pas très touristique et le dimanche, tout est ici fermé. Ce sera donc repos !

Ni ankoraŭ ne konis Karina, la kunulinon de Dirk, ŝi dividas sian vivon inter Nederlando kaj Germanio kaj ŝi ne estis en Münster kiam ni restis ĉe li en 2018. Nun ni konas ŝi. Kiel ĉiam kiam ni renkontas kun membroj de Warmshowers ni spertis bela sed tro mallonga renkonto. Ni pasigis la vesperon diskutante pri politiko, emeritiĝo-aĝo, medio, energio, biciklado, intermodala moveblo, resume, ni faris novan mondon, pli belan mi pensas, en la angla certe tee malbona sed tio permesis nin kompreni unu la alian.

Ili ankaŭ estas bonegaj biciklovojaĝantoj kaj Bretonio estas sur ilia listo de projektoj... Tio estas bona... Normandio ne estas malproksime.

Kiam vi vekiĝas, malgraŭ la milda temperaturo, la atmosfero estas tiu de septembra mateno. Sed estas vere, ke ni baldaŭ estos tie.

Ni ne plu scias ion pri la kalendaro aŭ la novaĵoj. La hodiaŭa dato estas por ni mistero, ni devas kontroli la telefonon por ekscii; ni ne scias multon pri tio, kio okazas en Francujo kaj en la mondo. Sekeco, fajroj, ŝtormoj, milito en Ukrainio, ĉiuj ĉi malbonaj novaĵoj apenaŭ atingas nin.

Ni loĝas en aliloke.

Ni eliris el la domo ĉirkaŭ la 9.30 a.m. Dirk jam antaŭ longe foriris al laboro - sur sia biciklo, li jam de pluraj jaroj elektis ne havi aŭton. Karina telelaboras kaj tial havas pli grandan liberecon organizi sin.

La itinero por la unuaj kilometroj devas trakti la fervojon, la riveron, la kanalon kaj la ŝoseon. Sufiĉas diri, ke ni ne prenas la plej rektan vojon. Vi devas venki ĉiun el ĉi tiuj obstakloj. Ni preterpasas la relojn, la kanalon – kiun ni sekvas por mallonga tempo – poste, pro manko de ŝafoj – ni ne plu estas en Frislando – ni ludas saltegan, tio estas, ke ni plurfoje pasas aŭ sub aŭ super la A1. . Signoj malpermesas la transiron de unu el la pontoj. Sed la teamo de inĝenieroj, kiuj estas tie - la laboro ankoraŭ ne komenciĝis - rajtigas nin pasi. Se ili ne estus, ni devus deturni kelkajn mejlojn.

La vojo tiam tra la arbaro aŭ la kamparo kondukas nin en trankvila, preskaŭ senmova kamparo. La vetero estas bona. Ventoblovo dum tagmanĝo igas nin timi la alvenon de pluvego. Nenio okazos. La posttagmezo estas suna sed la temperaturoj agrablaj.

Ni aĉetas en Olfen antaŭ ol aliĝi al nia iom malnova familia kampadejo. La instalaĵoj havas malnovmodan ĉarmon sed estas tute puraj. Ĝi ne povas fanfaroni, ĝi ne havus kvar steloj sed, laŭ ni tio estas bona : la bonvenigo estas varma kaj ĝi estas malmultekosta.

Por atingi ĝin oni devas transiri labirinton da akvovojoj. Kanaloj ĉi tie intersekcas sur pluraj niveloj kaj la helpo de la GPS estas tre utila por trovi la vojon kiu pasas sub la tunelo de la suspendita kanalo kie ni veturis ĝis tie.

Morgaŭ ni atingos Duisburg kie ni haltos ĝis lundo. La industria urbo ne estas tre turisma kaj dimanĉe ĉio estas fermita ĉi tie. Ni do ripozos !