C'est par un fin crachin et dans la fraîcheur que nous avons quitté Dinard où nous avons fait d'une pose : arrivés samedi soir, nous n'en sommes partis que ce lundi matin.
Nous en avons profité pour faire de belles promenade autour de la ville et au bord de la Rance... mais aussi pour découvrir Vent de Vanille, un pâtissier-glacier qui, franchement, vaut le détour.
L'étape d'aujourd'hui n'était certes pas facile mais s’est néanmoins révélée moins redoutable que prévu. Quelques rudes montées mais rarement très longues et quelques belles descentes aussi.
Si les jours précédents, la Bretagne nous avait un air connu, elle ressemble davantage aux cartes postales aujourd'hui. L’architecture a changé : nous avons croisé de plus nombreux calvaires et même une rue de la Chouannerie. Il est à tout le moins étonnamment - restons courtois- qu'une commune rende ainsi hommage à ceux qui voulurent abattre la République. Les murs des maisons maintenant sont de granit. La végétation n'est plus non plus la même : bruyères, genêts, fougères dominent dans la lande que nous avons traversée entre le Cap Fréhel et le Cap d’Erquy.
Le temps aussi était de carte postale : températures fraîches, crachin le matin, brouillard ensuite jusqu'à environ 16 heures, limitant la visibilité à une centaine de mètres et nous privant du spectacle des caps. Et puis une éclaircie timide vers avant qu'une douceur éphémère ne s'installe en soirée.
Iom pluvis kaj estis la temperaturo malvarmeta kiam ni forlasis Dinard, kie ni ripozis : ni alvenis sabate vespere, ni foriris nur lundo matene.
Ni eluzis la okazon promenadi ĉirkaŭ la urbo kaj laŭ la Rance ... sed ankaŭ por malkovri "Vent de Vanille"b, kie oni faras bonegajn kukojn kaj glaciaĵoj, Vere indas viziti.
La hodiaŭa etapo certe ne estis facila, sed estis finfine malpli timiga ol atendite. Kelkaj krutaj grimpadoj sed malofte tre longaj kaj iuj belaj malsupreniroj ankaŭ.
Dum la antaŭaj tagoj Bretonio aspektis konata, ĝi aspektas pli kiel poŝtkartoj hodiaŭ. La arkitekturo ŝanĝiĝis : ni trovis pli da krucoj kaj eĉ straton kies nomo estas "rue de la Chouannerie". Estas almenaŭ surprize - ni restu ĝentilaj - ke komunumo tiel omaĝas tiujn, kiuj volis faligi la respublikon. La muroj de la domoj nun estas el granito. Ankaŭ la vegetaĵaro ŝanĝis : eriko, balailo, filikoj regas la erikejon, kiun ni transiris inter Cap Fréhel kaj Cap d´Erquy.
La vetero ankaŭ estis kiel en bildkartoj : malvarmetaj temperaturoj, pluveto matene, nebulo ĝis ĉirkaŭ la 16-a horo, limigante videblecon al cent metroj tiel, ke ni ne vidis la spektaklon de la kaboj. Kaj tiam timema maldensiĝo antaŭ ol efemera dolĉeco vespere.
