C'est à n'y rien comprendre : nous avons quitté Neuilly-sur-Eure pour Le-Mêle-sur-Sarthe sans avoir jamais vu l’Orne qui donne pourtant son nom au département où nous roulons aujourd'hui tandis que deux départements que nous n'aurons pas sillonnés portent celui des deux autres rivières. La géographie est joueuse ou l’Orne, parce qu'il est un fleuve, prévaut.
Nous profitons du lever de ssoleilvisible de la fenêtre de la chambre du gîte que Véronique a mis à notre disposition. Les deux chevaux qui sont venus nous saluer hier soir paissent au bout de la prairie. On n'entend aucun bruit.
L'itinéraire est plat au début, se poursuit avec quelques bonnes côtes sur de petites routes jusqu'à Rémalard où l'on rejoint la Véloscénie qui nous amène à destination, vingt-cinq kilomètres de faux-plat suivis d'une dizaine de kilomètres de descente. Le tout par un temps ensoleillé, par une température clémente, sans vent. Disons-le, l'étape est tranquille. Elle nous fait traverser le nord du Perche. Je me souvenais de montées exigeantes du côté de Soligny-la-Trappe, rien de tel ici.
Nous prenons le repas du côté de Saint-Maurice-sur-Huisne. Au dessert, nous dégustons... un percheron. Que chacun se rassure, il ne s'agit pas d'avaler un cheval... trop copieux et pas très végé... mais d'un excellent gâteau fourré aux pommes acheté à boulangerie de Moutiers-au-Perche, bien plus adapté à la circonstance.
Ce soir, nous profitons du bivouac au camping de la prairie. Nous n'avons toujours rien d’Indiana Jones. Le bivouac en question est une tente sur pilotis, équipée de lits avec matelas, de prises électriques... Le luxe. D’autant que nous disposons aussi d'un local pour garer les vélos au sec, d'un micro-ondes, d'une bouilloire... Le luxe vous dis-je.
Nekredebla : ni forlasis Neuilly-sur-Eure al Le-Mêle-sur-Sarthe sen iam vidi Orne, kiu tamen donas sian nomon al la departemento, kie ni veturas hodiaŭ, dum du departementoj, kiujn ni ne transiris, portas tion de la aliaj du riveroj. Geografio ludas aŭ Orne, ĉar ĝi estas rivero kiu ĵetas ssin en la maro neen alia rivero pro tio regas.
Ni profitas la sunleviĝon videblan de la dormĉambra fenestro de la dometo, kiun Véronique metis al nia dispono. La du ĉevaloj, kiuj salutis nin hieraŭ vespere, paŝtiĝas ĉe la fino de la herbejo. Ni aŭdas nenian bruon.
La vojo estas ebena komence, daŭras kun kelkaj bonaj grimpadoj sur malgrandaj vojoj al Rémalard, kie ni biciklas sur la Véloscénie, kiu kondukas nin al nia celloko, dudek kvin kilometrojn da falsa plataĵo sekvita de dek kilometroj da malsupreniro. Suna vetero, milda temperaturo, sen vento. Ni diru, la etapo estas trankvila. Ĝi kondukas nin trans la nordon de Perche. Mi memoris postulemajn grimpadojn proksime de Soligny-la-Trappe, nenio simila ĉi tie.
Ni piknikas proksime al Saint-Maurice-sur-Huisne. Por deserto, ni gustumas ... Percheron. Trankviligu, ne temas pri manĝi ĉevalon ... tro riĉa kaj ne tre vegetara ... sed pri bonega kuko plenigita per pomoj aĉetitaj ĉe la bakejo de Moutiers-au-Perche, multe pli taŭga al la cirkonstanco.
Ĉi-vespere ni profitas la bivakon ĉe la preria kampadejo. Ni ankoraŭ havas nenion de Indiana Jones. La koncerna bivako estas tendo sur stilzoj, ekipita kun litoj kun matracoj, elektraj ellasejoj ... Luksa. Precipe ĉar ni ankaŭ havas ĉambron por parki biciklojn en seka loko, mikroondon, kaldronon ... Lukson mi diras al vi.
