35. De Carcassonne à Narbonne.

Nous avons fini par le quitter, le canal. Lui-même n'y est pour rien, le pauvre,  il n'a pas démérité, il reste beau, les paysages qui l'entourent ont changé lui donnant un autre caractère.

Simplement  ce n'est plus possible. Ce n'est plus possible de continuer ainsi à rouler au pas, de trou en ornière, de bosse en racine, toujours sur le qui-vive, à l’affût du prochain obstacle, dans des conditions dangereuses tant pour le cycliste que pour le matériel.

Et sans plaisir.

Les premiers kilomètres après la sortie de  Carcassonne nous avaient pourtant laissé un peu d'espoir. Ce n'était pas bien mais c'était mieux, acceptable. Il a vite fallu déchanter.

Quelques kilomètres après Homps, nous avons jeté l'éponge et nous avons poursuivi notre route par de petites départementales. À 20 - 25 kilomètres heures, nous nous sentions comme des bolides, tant nous avions perdu l'habitude de pédaler librement. 

Enfin, nous voici à Narbonne. 

Le sud s'est annoncé à maints indices au fil de la journée. 

Le chant des cigales est devenu assourdissant. Les gens que nous croisons ont un accent plus chantant. Les vignes deviennent plus nombreuses.  Les villages de maisons aux toits roses, groupées autour de l'église deviennent plus nombreux sur les flanscs des reliefs de plus en plus marqués. On cultive l'olivier. Les résineux s'épanouissent plus nombreux, tandis que les feuillus se font modestes. La chaleur semble immobile malgré un vent soutenu, tiède, qui ne parvient pas à rendre vivants ces paysages qui, du vert dominant, évoluent à mesure de notre avancée vers l'ocre et le cuivre. 

Mais est-ce le sud ou l'idée simplement que je m'en fais .

Ni finfine fforlsis la kanalon. Li mem ne responsable pri tio, ĝi ankoraŭ indas,  ĝi ankoraŭ estas bela, la pejzaĝoj, kiuj ĉirkaŭas lin, ŝanĝiĝis donante al li alian karakteron.

Sed ne plu eblas. Ne plu eblas plu rajdi tiel marpide de truo al rutino, de tubero al radiko, ĉiam atente, serĉante la sekvan obstaklon, en danĝeraj kondiĉoj kaj por la biciklanto kaj por la rajdanto.

Kaj sen plezuro.

La unuaj kilometroj post foriro de Karkasono tamen lasis al ni iom da espero. La vojo ne estis bona, sed ĝi estis pli bona, akceptebla. Ni rapide devis seniluziiĝi.

Kelkajn kilometrojn post Homps, ni rezignis kaj daŭrigis nian vojaĝon tra malgrandaj departementaj vojoj. Je 20 - 25 km / h, ni sentis nin kiel vetkuraj aŭtoj, tial ni perdis la kutimon libere pedali.

Fine, jen ni en Narbonne.

La sudo anoncis sin per multaj indicoj tra la tago. La kanto de la cikadoj fariĝis surdiga. La homoj, kiujn ni renkontas, havas pli kantantan akĉenton. La reboj fariĝas pli multaj. La vilaĝoj de domoj kun rozkoloraj tegmentoj, grupigitaj ĉirkaŭ la preĝejo, fariĝas pli multaj ĉe la flankoj de la ĉiam pli markitaj reliefoj. Oni kultivas la olivarbon. La varmo ŝajnas senmova malgraŭ forta sufiĉe varma vento, kiu ne vivigas ĉi tiujn pejzaĝojn, kiuj, de la reganta verdo, evoluas dum ni progresas al okro kaj kupro.

Sed ĉu ĝi estas la sudo aŭ nur mia ideo pri ĝi.