33. De Toulouse à Castelnaudary

Quitter la grande ville de Toulouse nous aura été facile, plus qu'à Nantes ou à  Bordeaux mais il est vrai que nous séjournions au sud de la ville que nous avions pour l'essentiel déjà traversée la veille.  Il n'empêche,  les pistes cyclables sont nombreuses et la plupart de notre cheminement correctement sécurisé. 

Petit détour pour aller jeter un œil à la Machine, cousine toulousaine des joyaux du Royal de Luxe. Il y a là le mariage heureux de la technologie et de l'art,  de la poésie et du spectacle et des hommes en bleu de travail qui construisentles engins, artistes autant qu’artisans.

Après la sortie de Toulouse, la piste voisine avec l'autoroute qui la longe. À gauche, le bitume et le bruit, à droite le halage et le chant des oiseaux.

Ils tractent une caravane. Ils roulent vite. Ils partent en vacances  - en vacance peut-être -.  Nous allons, nous, notre chemin. Nous sommes en voyage.

Pour eux, ce qui compte, c'est là où ils vont. C'est au contraire y aller qui nous importe. Nous n'avons pas vraiment d'autre but que notre chemin.

Les tournesols nous font la tête. Nous roulons vers le sud. Ils sourient au soleil du matin. Il faudrait pour qu'ils nous regardent que le soleil brille au nord. Je crains que nous ne restions ffâchés, au moibs jusqu'à Narbonne, les tournesols et nous.  Dommage. 

En chemin,  nous succombons à l'appel du cassoulet. O à les sirènes qu'on peut... Une pancarte au bord de la voie verte vante celui d'un restaurant de Villefranche Lauragais. Le détour n'est pas long et mieux vaut sans doute déguster le plat ce midi que ce soir avant d'aller au lit.

C'est délicieux mais on nous explique à notre arrivée à  Castelnaudary que ce n'est pas là le vrai cassoulet. Les lauragais y mettent un peu de tomate. C'est un sacrilège pour un chaurien, un ingrédient indispensable - sinon peut on parler de cassoulet - pour un lauragais.  Je ne demande ce qu'en pensent les carcassonais. Lequel du toulousain, du lauragais,  du chaurien ou du carcassonais n'est pas l’usurpateur ? Et faut ou non cuire le pissenlit de la salade au lard, c'est un autre débat, le même en fait, mais d'ailleurs, à jamais indécis. Chaque région à le sien mais l'arbitrage ici est peu compatible avec la pratique du vélo.  Nos estomacs n'y résisteraient pas.

Mais voici qu'on arrive dans l’Aude. "Vous entrez en pays cathare" indique un panneau autoroutier visible de la voie verte. Ceux-là voulaient atteindre la perfection et la pureté, ils ont fini sur le bûcher. Le feu purifie dit-on. On adhére ou pas à leur croyance, comme aux autres du reste. Que ceux-là qui prétendent défendre leur mémoire fassent de leur foi et de leur martyre un slogan pour attirer le touriste, un produitd'appel, les insultent assurément une dernière fois. Je déteste ce  commerce des mémoires,  en Normandie aussi.

Dès l'arrivée dans le département de l’Aude, tout change pour le cycliste. Les chemins ne sont pas ou sont mal aménagés,  la signalétique est défaillante,  erronée ou absente. Incompréhensible. 

Nous dormons au camping de Castelnaudary. La pluie est annoncée pour cette nuit.  Nous verrons. 

C'est de toute façon pire ailleurs, nous dit-on.

Conjugaison du jour.

Aller : allons, allez, halage.

Partir : partons, partez, partage.

Voir : voyons, voyez, voyage. 

Foriri la grandan urbon Tuluzo estis por ni facila, pli ol Nantes aŭ Bordozo. Verŝajne ĉar ni loĝis en la suda parto de la urbo, kiun ni plejparte jam transiris la antaŭan tagon. Tamen la biciklaj vojoj estas multaj kaj la plej granda parto de nia vojo sekurigita.

Ni ion devojiĝis algranda por biziti la Maŝinon, Tuluzan kuzinon de la juveloj de Royal de Luxe. Estas la feliĉa geedzeco de teknologio kaj arto, poezio kaj spektaklo. Homoj vestitaj dejbluaj kombineoj konstruas la maŝinojn, ili estas artistoj kaj ankaŭ metiistoj.

Post forlasado de Tuluzo, la trako tuŝas la aŭtovojon kiu kuras apud ĝi. Maldekstre, asfalto kaj bruo, dekstre la bicikla vojo kaj la kanto ddelà birdoj.

Ili trenas ruldomojn. Ili veturas rapide. Ili ferias. Ni vojaĝas. Ni vojaĝas. Por ili, kio gravas, estas kien ili iras. Male, gravas por ni kiel ni alvenos tien. Ni vere ne havas alian celon krom nia vojo.

Sunfloroj ignoras nin. Ni veturas suden. Ili ridetas al la matena suno. Por ke ili rigardu nin, la suno devus brili de la nordo. Mi timas, ke ni ne amikiĝos antaŭ Narbone, la sunfloroj kaj ni. Domaĝe.

Survoje, ni subiĝas al la voko de kasuleto. Ĝi similas kiel sireno por ni ... Afiŝo ĉe la rando de la verda vojo laŭdas tiun farita de restoracio en Villefranche Lauragais. Ne estas for. kaj probable pli bone gustumi la pladon hodiaŭ posttagmeze ol hodiaŭ vespere antaŭ enlitiĝi.

Ĝi estas bongusta, sed oni diras al ni, kiam ni alvenas en Castelnaudary, ke ĉi tio ne estas la vera kasulo. La laŭraganoj metis iom da tomato en ĝin. Estas sakrilegio por chauriano, esenca ingredienco - alie ĉu eblus paroli pri kasuleto - por laŭraganoj. Mi ne demandas, kion opinias la karkasonanoj pri ĝi. Kiu el tuluzano, laŭraganoj, ŝaŭranoj aŭ karkasanoj ne estas la uzurpanto ? Kaj ĉu kuiri la leontodon en la larda salato aŭ ne estas alia debato, la sama fakte, nedecidebla. Ĉiu regiono havas sian propran, sed la arbitracio ĉi tie apenaŭ kongruas kun la praktikado de biciklado. Niaj stomakoj ne povis rezisti.

Jen ni estas en Aude. "Vi eniras kataran landon" indikas aŭtovojan ŝildon videblan de la verda vojo. Ĉi tiuj volis atingi perfektecon kaj purecon, oni bruligid ilin. Fajro purigas, oni diras. Oni aliĝas aŭ ne al ilia kredo, kiel al la aliaj. Ke tiuj, kiuj pretendas defendi iliian memoron, faras el iliia kredo kaj martireco sloganon por allogi la turiston, produkton de alogo, certe insultas ilin lastfoje. Mi malamas ĉi tiun memorkomercon, ankaŭ en Normandio.

Alveninte al la departemento Aude, ĉio ŝanĝiĝas por la biciklanto. La vojoj ne estas aŭ estas tute  malbonaj, la ŝildoj eraras aŭ ne ekzistas. Nekomprenebla.

Ni dormos ĉe la kampadejo Castelnaudary. Pluvos ĉi-nokte. Ni vidos.

Ĉiuokaze estas pli malbone aliloke, oni diras al ni.