28. De Saint Androny à Bordeaux.

Dernière étape dans l'estuaire qui nous fait d'abord traverser les vignobles. 

Être château ici est moins question d'architecture que de viticulture. Chaque bâtiment,  immense et magnifique ou bien  plus modeste, pourvu qu'il soit entouré de vignes, à perte de vue parfois,  ou de quelques arpents enclos se veut château.  Je ne sais s’il existe des règles édictées par la profession qui régissent le droit d'usage du terme. Peut-être.... ce qui est certain en tout cas, c'est que le vin a été changé en or par quelqu’alchimiste. Tout ici est semble plus cossu que dans le nord de l'estuaire. Les maisons sont plus belles,  mieux entretenues. L'ensemble n'a pourtant pas l'élégance alsacienne, le paysage n'a pas la même unité.

À Blaye pourtant, la Citadelle, de Vauban bien sûr.  Elle est simplement magnifique figée dans l'orgueil,  dominant la Gironde, offrant la vue jusqu'à l’océan, verrouillant strictement l'accès à Bordeaux et empêchant à  tout intrus l’accès à l'intérieur du pays. Le camping municipal y est installé,  auquel nous avons renoncé à cause de la météo.  On le regrette,  le site est si beau. Nous aurions pu y voir mourir la lumière du jour et se griser l'eau à l'approche de la nuit.

Pour aller à Bordeaux, il faut prendre ici le bac. Le site Internet consulté la veille annonçait un départ à onze heures et conseillait de se présenter à l'embarquement avec une demi-heure d'avance. Nous arrivons donc à l'heure précise et faisons bien car le site consulté donnait un horaire erroné. Le bac est déjà prêt à partir, tout le monde est embarqué.  Le prochain est à midi. Mais le personnel est vraiment gentil et baisse les passerelles déjà relevées pour nous donner accès à bord.

La traversée est très belle, de la Citadelle de Blaye à celle de Lamarque, au milieu des îles fluviales. Du pont du bateau, le regard porte loin.

À peine avons-nous mis pied à terre que la pluie revient. Le soleil aura enfin sa peau un peu plus tard dans la journée et c'est en maillot à manches courtes que nous arriverons ce soir à Bordeaux. Il y a longtemps que cela n'était pas arrivé. 

En traversant Lamarque,  nous prenons le temps de grimper les 181 marches du merveilleux escalier du clocher panoramique de l'église. Du sommet, on découvre tout le paysage environnant. L'effort est bien récompensé : si vous y passez, n'en faites pas l'économie. 

On rejoint ensuite Bordeaux en empruntant des routes de forêt où circulent les automobilistes les plus inconscients et les moins prévenants que nous ayons croisés jusqu'ici. On nous double à des vitesses clairement excessives en s'écartant à peine, en plein virage pourquoi pas ou quand un véhicule arrive en face, ne nous en privons pas. Nous sommes habitués à rouler sur des routes partagées et savons adapter notre conduite aux situations mais cette fois, la route est clairement dangereuse et nous jugeons étonnant que l'itinéraire cyclable officiel emprunte ces axes dangereux.

Aŭrora, une espérantiste bordelaise,  et sa famille nous attendent. Nous posons les vélos et partons immédiatement en voiture pour la Dune du Pilat qu'elle veut nous faire découvrir. Après avoir grimpé jusqu'au sommet du clocher ce matin,  nous grimperons jusqu'à celui de la dune ce soir.  Vélo,  clocher,  Pilat... une nouvelle variante du triathlon. C'est dur mais là-haut... Il n'y a presque personne, on a la dune et sa beauté rien que pour nous... quel privilège. 

C'est magique,  tout simplement magique. 

Lasta etapo en la estuaro, kiu unue kondukas nin tra la vitejoj.

Kastelo ĉi tie malpli temas pri arkitekturo ol pri vinkultivado. Ĉiu konstruaĵo, grandega kaj grandioza aŭ eĉ pli modesta, kondiĉe ke ĝi estas ĉirkaŭita de vinberĝardenoj, foje laŭ la okuloj povas vidi, aŭ kelkaj akreoj da ĉemetaĵoj celas esti kastelo. Mi ne scias, ĉu ekzistas reguloj dekretitaj de la profesio, kiuj regas la rajton uzi la esprimon. Eble ... esta certa ĉiuokaze, ke la vino fariĝis oro de iu alkemiisto. Ĉio ĉi tie ŝajnas pli luksa ol en la nordo de la estuaro. La domoj estas pli belaj, pli bone prizorgataj. La tuto tamen ne havas la alzacan elegantecon, la pejzaĝo ne havas la saman unuecon.

En Blaye, tamen, la Citadelo, konstruita de Vauban kompreneble. Ĝi estas simple grandioza frosta pro fiereco, regante Girondon, ofertante vidon al la oceano, strikte ŝlosante aliron al Bordozo kaj malebligante al iu eniri la internon de la lando. La urba kampadejo estas instalita tie, kiun ni rezignis pro la vetero. Ni bedaŭras, la ejo estas tiel bela. Ni povus vidi la tagon morti tie kaj la akvon ebriiĝantan dum la nokto alproksimiĝis.

Por iri al Bordozo, vi devas preni la pramon ĉi tien. La retejo konsultita la antaŭan tagon anoncis foriron je la dekunua horo kaj konsilis alveni por enŝipiĝi antaŭ duonhoro. Ni do alvenas ĝustatempe kaj bone fartas, ĉar la retejo konsultita donis malĝustan horaron. La pramo jam pretas ekiri, ĉiuj estas surŝipe. La sekva estas je tagmezeo Sed la personaro estas tre simpatia kaj mallevas la pasejojn jam levitajn por doni al ni enŝipon.

La kruciĝo estas tre bela, de la Citadelo de Blaye ĝis tiu de Lamarque, meze de la riverinsuloj. De la ferdeko de la boato, la rigardo vidas malproksimen.

Apenaŭ ni elŝipiĝis, la pluvo revenas. La suno finfine havos regos iom poste en la tago kaj ni alvenos al Bordozo hodiaŭ vespere vestitaj de mallongmanikaj ĉemizoj, kiujn . Pasis longa tempo de kiam tio okazis.

Trairante Lamarque, ni prenas la tempon grimpi la 181 ŝtupojn de la mirinda ŝtuparo de la panorama sonorilturo de la preĝejo. De la supro ni malkovras la tutan ĉirkaŭan pejzaĝon. La penado estas bone rekompencita : se vi venus tie, grimpu.

Ni tiam atingas Bordozon prenante arbarajn vojojn, kie cirkulas la plej senkonsciaj kaj malpli konsideremaj aŭtistoj, kiujn ni renkontis ĝis nun. Ni estas preterpasitaj kun se sendube troaj rapidoj, apenaŭ deviante, meze de turniĝo - ne gravas - aŭ kiam veturilo alvenas antaŭ. Ni kutimas rajdi sur komunaj vojoj kaj scias adapti nian veturadon al situacioj, sed ĉi-foje la vojo estas klare danĝera kaj ni miras, ke la oficiala bicikla vojo sekvas ĉi tiujn danĝerajn aksojn.

Aŭrora, esperantistino el Bordozo, kaj ŝia familio atendas nin. Ni haltas la biciklojn kaj tuj ekiras per aŭto al la Duno Pilat, kiun ŝi volas, ke ni malkovru.

Grimpinte al la supro de la sonorilturo ĉi-matene, ni grimpos al la supro de la duno hodiaŭ vespere. Biciklo, sonorilturo, Pilat ... nova triatlono. Estas malfacile sed alveninta supre ... Preskaŭ neniu, ni havas la dunon kaj ĝian belecon nur por ni ... kia privilegio. Ĝi estas magia, simple magia.