14. De Morlaix à Carhaix-Plouguer

Nous pédalerons désormais sur la Vélodyssée. Cet itinéraire, le plus long de France, relie, en 1.290 kilomètres, Roscoff à Hendaye. Nous le suivrons en ce qui nous concerne jusqu'à Royan, d'où nous nous mettrons cap au sud-est vers la Méditerranée. 

Dans l'immédiat, nous ne verrons plus la mer avant d'avoir rejoint l’océan Atlantique.

La journée n'est plus au chaos des rochers du Finistère, elle est à l'ambiance paisible des cinquante nuances de vert de la campagne bretonne.

Les efforts de samedi pour grimper jusqu'à l'hôtel situé près de la gare de Morlaix sont logiquement récompensés ce matin par une longue descente qui nous ramène au port d'où, c'est tout aussi logique, il nous faut à nouveau grimper pour sortir de la ville-cuvette par l'autre rive, pour rejoindre la voie verte Morlaix-Carhaix qui emprunte le tracé d'une ancienne voie ferrée. La grimpette est cette fois beaucoup moins raide, moins longue aussi et se prolonge par un très long faux-plat qui ne demande que des efforts modérés en regard de ceux des jours précédents. Vient ensuite, de la Gare de Kermeur à la gare de Scrignac, - un lieu magnifique transformé en gîte d'étape - une très longue descente suffisamment pentue pour qu'on la pacoure presque un coup de pédale et suffisamment douce pour qu'il ne soit presque jamais nécessaire de freiner. Elle est suivie d'un nouveau faux-plat, suivi d'une nouvelle descente comparable à la précédente. Ce n'est qu'à partir de Poullaouen qu'il faut de nouveau pousser un peu sur les pédales, modérément d'abord puis plus fermement dès l'entrée de Carhaix-Plouguer.

L'ensemble du parcours se fait en voie verte, toujours arborée, ce qui nous protège du soleil cuisant et des températures élevées qui règnent aujourd'hui.

On pourrait craindre que l'ensemble soit monotone mais il n'en est rien. La journée a été douce et paisible, l'idéal pour se remettre en selle après notre journée de pause à  Morlaix,  passée en compagnie de nos cousins qui habitent près de Brest et qui ont eu la gentillesse de faire la route pour nous rejoindre.

Ni nun pedalos sur la verda vojo Vélodyssée. Tiu itinero, la plej longa en Francio, ligas Roscoff al Hendaio en 1 290 kilometroj. Pri ni, ni sekvos ĝin al Royan, de kie ni direktiĝas sudoriente al Mediteraneo.

Ni ne plu vidos la maron ĝis ni atingos Atlantikan Oceanon.

La tago ne plu estas pri la kaoso de la rokoj de Finistère, ĝi estas pri la paca etoso de la kvindek verdaj nuancoj de la bretona kamparo.

La sabataj penoj pro grimpi al la hotelo situanta proksime al la stacidomo de Morlaix estas logike rekompencitaj hodiaŭ matene per longa malsupreniro, kiu revenigas nin al la haveno, de kie, ankaŭ logike, ni devas grimpi denove por forlasi la kuvetan urbon, por aliĝi al la verda vojo Morlaix-Carhaix, kiu sekvas la itineron de malnova fervoja linio. La grimpado estas ĉi-foje multe malpli kruta, ankaŭ pli mallonga. Sekvas tre longa falsa plataĵo, kiu postulas nur moderajn penojn kompare kun tiuj de la antaŭaj tagoj. Poste venas, de la stacidomo Kermeur al la stacidomo Scrignac, - grandioza loko transformita en loĝion - tre longa malsupreniro sufiĉe kruta por ke vi rajdu ĝin preskaŭ sen pedali sed sufiĉe milda tiel ke preskaŭ neniam necesas bremsi. Ĝin sekvas nova falsa supreniro, sekvata de nova malsupreniro komparebla al la antaŭa. Nur de Poullaouen vi devas iomete puŝi la pedalojn, modere unue kaj poste pli firme tuj kiam vi eniras Carhaix-Plouguer.

La tuta hodiaŭa itinero estas sur verda vojo, ĉiam arbarkovrita. Ni do estas kiu protektitaj  kontraŭ la bruliga suno kaj la altaj temperaturoj, kiuj regas hodiaŭ.

Oni povus timi, ke la tago estos monotona. Tute ne. La tago estis milda kaj paca, ideala por resurseliĝi post nia tagpaŭzo en Morlaix, pasigita  kun niaj kuzoj, kiuj loĝas proksime al Brest kaj kiuj bonvolis vojaĝi ĝis Morlaix, por ke ni kune pasigis la tagon.