52. De Saint-Maurice-Colombier à Mulhouse

Nous sommes arrivés à Mulhouse.  Nous passons la nuit chez Dominique.

Il n'est pas là,  il est en Italie pour quelques mois.

C'est Danièle,  une voisine,  qui est venue nous ouvrir l'appartement et qui a pris le temps de discuter avec nous. 

Dominique ne nous connaît pas,  nous ne le connaissons pas.  Nous ne nous sommes jamais vus et peut-être ne nous verrons-nous jamais - Nous espérons bien pourtant qu'il fera un jour le voyage de Normandie et que nous l’accueillerons  à notre tour -.

Nous l'avons sollicité en lui laissant un message sur le site de Warmshowers.

Il nous a immédiatement répondu favorablement.

Les cadeaux de remerciement qui attendent son retour sur la table de la salle à manger montrent que nous ne sommes pas les seuls à qui il a offert l'hospitalité.

Nous sommes honorés de sa confiance. Nous sommes émus de sa gentillesse et de sa générosité. 

L'accueil que nous recevons ici ou là,  la solidarité dont nous bénéficions, les rencontres d’un moment fugace ou d'une soirée partagée que nous faisons au fil du hasard font aussi la richesse de ce voyage.

Nous en sommes aidés,  nous en sommes touchés, nous en devenons optimistes.

L’homme nous en semble plus humain. 

On entend dire à longueur de journée que le monde est dangereux que la société est malade et qu'il faut se méfier des autres. 

C'est faux.  Éteignez la télé et sortez. Vous verrez : les gens sont presque tous gentils. Nous en faisons l'expérience chaque jour et ce soir encore.

Merci Dominique.

De l'aide matérielle que tu nous apportes. Des valeurs que tu portes et que tu nous partages.

Nous avons aujourd'hui quitté le Doubs et  traversé le Territoire de Belfort avant d’atteindre le département du Haut-Rhin et Mulhouse.  Étrangement, même si la ville est la plus peuplée du département  - c'est même la deuxième ville d'Alsace  - elle n'en est pas le chef-lieu. C'est Colmar où nous serons demain).

Au moment même où l'on entre dans le Territoire de Belfort,  le paysage change,  c'est saisissant.  Les verts deviennent plus tendres, les forêts se reculent puis disparaissent tout à fait,  On voit pourtant les Vosges à l'horizon. La terre arable prédomine là où,  dans le Doubs,  de part et d'autre de la rivière ou du canal, ce n'étaient que taillis et falaises. Les paysages soudain s’ouvrent. La vue s'élargit.  Le ciel même semble s'épanouir dès lors qu'il n'est plus enfermé dans la vallée et limité par les reliefs et les forêts où, ce matin à Saint-Maurice -Colombier, s’accrochaient les nuages.

Et peu à peu s'installe l'Alsace... Les crépis des maisons se colorent de rose, de bleu,  de jaune ou de vert. Beaucoup ont maintenant un balcon où l'on voit de plus en plus nombreuses des potées de géraniums, les panneaux sont bilingues : ”Roulez lentement  - Langsam rollen Sie", davantage de pans de murs sont couverts de bois. Et une sorte de sérénité de nonchalance indescriptible s'installe.

Les premières flammekueches nous narguent mais pas encore de vignes. Ça viendra. Demain. 

Ni alvenis en Mulhouse.  Ni tranoktas ĉe Dominique.

 Li ne estas ĉi tie, li estas en Italujo dum kelkaj monatoj.

Danièle, najbaro, malfermis la loĝejon por ni kaj prenis la tempon babili kun ni.

Dominique ne konas nin, ni ne konas lin.  Ni neniam vidis unu la alian kaj eble ni neniam vidos unu la alian - Ni tamen esperas, ke iam li vojaĝos al Normandio kaj ke ni bonvenigos lin siavice -.

Ni petis gastemon dd Dominique tra la retejo de Warmshowers.

Li tuj akceptis nin ni.

La dankaj donacoj, kiuj atendas, ke li revenos sur la manĝtablo, montras, ke ni ne estas la solaj, kiuj li gastigis.

Lian fidon honoras nin.  Kortuŝas nin lia boneco kaj malavareco. La bonvenigo tie kaj tie, la ĝuata solidareco, la renkontoj kiuj mallonge daŭras aŭ la pli longaj momentoj de komuna vespero, kiun ni havas dum la hazardo, ankaŭ estas la riĉeco de ĉi tiu vojaĝo.

Ni estas helpata, nin tuŝas, ni fariĝas optimismaj.

Pro’tio, homo ŝajnas al ni pli homa.

Ni aŭdas la tutan tagon, ke la mondo estas danĝera, la socio malsana kaj ke ni devas la aliaj homoj.

Ĉi tio estas malĝusta.  Malŝaltu la televidilon kaj iru eksteren.  Vi vidos :: la homoj estas preskaŭ ĉiuj afablaj.  Ni spertas ĝin ĉiutage kaj denove hodiaŭ vespere.

Dankon Dominique.

Pro la materiala helpo, kiun vi alportas al ni.  Pro la valorojn, kiujn vi portas.

Hodiaŭ ni forlasis Doubs kaj transiris Teritorion de Belfort antaŭ ol atingi la departementon Haut-Rhin kaj Mulhouse.  Strange, eĉ se la urbo estas la plej loĝata de la departemento - ĝi estas eĉ la dua urbo en Alzaco - ĝi ne estas la ĉefurbo.  Jen Colmar, kie ni estos morgaŭ).

Tuj kiam ni eniras la Teritorion de Belfort, la pejzaĝo ŝanĝiĝas, okulfrapas nin.  La verdua koloro moliĝas, la arbaroj edtas pli malofte videblaj kaj tiam tute malaperas, tamen ni povas vidi Voges ĉe la horizonto.  Plugebla tero superregas tie. En Doubs, ambaŭflanke de la rivero aŭ la kanalo, estis nur densejoj kaj klifoj.  La pejzaĝoj subite malfermiĝas.  La vido plilarĝiĝas.  La ĉielo mem ŝajnas ekflori, kiam ĝi ne plu estas enfermita en la valo kaj limigita de la reliefoj kaj arbaroj, kiuj ĉi-matene en Saint-Maurice-Colombier, la nuboj kroĉiĝis.

Iom post iom Alzaco ekloĝas ... La mmuroj de la domoj estas rozkoloraj, bluaj, flavaj aŭ verdaj.  Multaj nun havas balkonon, kie ni vidas pli kaj pli da potoj da geranioj, la ŝildoj estas dulingvaj: "Ruliĝu malrapide - Langsam rollen Sie", pli da sekcioj de la muro estas kovritaj per ligno. Aperas nepriskribebla senzorgo.

La unuaj flamekueches mokas nin, sed ni ankoraŭ vidis neniuj vinberejoj. Okazos.  Morgaŭ.