31. De Villeton à Moissac.

Nous sommes partis de Villeton ce matin un peu plus tôt que d'habitude car l'étape était plus longue : quatre-vingt-sept kilomètres. Certes sur une piste presque toujours bien asphaltée et rigoureusement plate, sauf au passage des écluses où il faut bien rattraper le décalage entre le bassin bas et le bassin haut.  Nous sommes pourtant bien fatigués ce soir. 

La journée d'aujourd'hui ressemble un peu à celle de la veille : c'est canal.

Parfois moins majestueux qu'hier, quand le canal est ici ou là bordé de petits chênes et d’acacias plutôt que de platanes, quand le chemin qui le surplombe le montre enserré dans les taillis du sous-bois, quand on roule à  proximité de la voie ferrée où circulent les TGV, avec vue sur la centrale nucléaire à Goldfech.  À d'autres endroits en revanche le canal est aussi beau,  quand le paysage est plus ouvert,  les espaces de circulation plus larges, quand de manière inopinée s'ouvre une vue sur la  Garonne, quand un pont canal lui fait avec enjamber avec désinvolture une autre voie d'eau et que la couleur glauque de l'un contraste avec le ton sable de l'autre. 

Il y a quelques jolies villes aussi sur notre parcours, Damazan,  Agen, que nous n’aurons pas le temps de visiter, et, à l’arrivée,  Moissac, où font étape les pèlerins de Compostelle. Nous aussi. Avec son abbaye, son cloître et ses rues étroites, ses petites places cachées, la ville est belle. 

Les enfants jouent dans la rue. Pendant la journée, nous avons, pour la première fois, entendu les cigales. Le sud à ces indices se reconnaît.  

Tout autre chose. Nous venons de passer le cap des 2.000 kilomètres. Impression étrange.  Nous n'aurions pas, il y a quelques années de cela,  pensé pouvoir atteindre cette distance. Nous en sommes fiers mais nous sommes également conscients du caractère dérisoire de la chose.

Ni forlasis Villeton hodiaŭ matene iom pli frue ol kutime, ĉar la etapo estis pli longa : okdek sep kilometroj.  Verdire sur vojo preskaŭ ĉiam bone asfaltita kaj strikte ebena, krom kiam vi trapasas la kluzinstalaĵon, kie vi devas kompensi la diferencon inter la malalta baseno kaj la supra baseno. 

Ni tamen tre lacas ĉi-vespere.

Hodiaŭa tago aspektas iomete kiel la antaŭa tago : estas kanalo-tago

Foje malpli majesta ol hieraŭ, kiam la kanalo estas tie kaj tie limita de malgrandaj kverkoj kaj akacioj prefere ol platanoj, kiam la vojo, kiu kuras super ĝin, montras ĝin enfermita en la densejoj de la arbustaĵo, kiam vi veturas proksime al la fervoja linio, kie funkcias la TGV-oj, kuam vi vidas la nuklea centralo de Goldfech.  Aliloke, aliflanke, la kanalo ankaŭ estas bela, kiam la pejzaĝo estas pli malferma, la cirkulaj spacoj estas pli larĝaj, kiam Garono neatendite estasvidebla, kiam kanala ponto senĝene transiras alia akvovojo kaj tio la neklara koloro de unu kontrastas al la sabla tono de la alia.

Estas ankaŭ kelkaj belaj urboj sur nia itinero, Damazan, Agen, kiujn ni ne havos tempon viziti, kaj, alveninte, Moissac, kie haltas la pilgrimantoj al Compostelo.  Ni ankaŭ.  Kun sia abatejo, sia klostro kaj siaj mallarĝaj stratoj, siaj malgrandaj kaŝitaj placoj, la urbo estas bela.

Infanoj ludas sur la strato.  Dum la tago ni aŭdis la cikadojn unuafoje.  La sudo povas esti rekonita per ĉi tiuj signoj.

Alia afero.  Ni ĵus preterpasis la 2 000-kilometran markon.  Stranga impreso.  Antaŭ kelkaj jaroj ni ne pensus, ke ni povus atingi ĉi tiun distancon.  Ni fieras pri ĝi, sed ni ankaŭ konscias pri la ridinda naturo de la afero.