Nous avons passé la nuit à Sauveterre-de-Guyenne chez Christian et Isabelle qui nous ont accueillis alors qu'ils rentraient de leur propre voyage à vélo le soir même. Leur gentillesse est allée jusqu'à faire ouvrir la maison par un voisin avant leur retour pour que nous puissions nous y installer.
En quittant Sauveterre-de-Guyenne ce matin, on est cette fois dans les vignes, partout Autant de vignes... mais qui peut donc boire autant de vin ? Pas nous, bien sûr. Boire ou conduire, même un vélo...
Puis, peu à peu, les reliefs se marquent à l’approche de la forêt presque jusqu'à l'entrée de La Réole où nous profitons du très beau marché qui s'y tient pour acheter le repas que nous prendrons à midi à l'entrée du Canal que nous avons maintenant rejoint.
Après avoir franchi le pont du Rourgue, nous y voici, au canal. Nous le suivrons jusqu'à la Méditerranée.
Un canal est un canal, couloir d'eau, identique ici et ailleurs. Le reflet du ciel, la couleur des fonds, leur profondeur, les plantes qui y poussent sont des éléments conjoncturels et la même conjonction peut se produire ici ou ailleurs.
Pourtant l'un n'est pas l'autre.
Pas de frêne ni de chêne ici, pas d'iris, de carottes sauvages ou de roseaux. Les rives de canal-ci sont peuplées de grande prêle et de magnifiques platanes, plantés souvent de plusieurs rangs, dont la circonférence impressionne. Ils l'ombragent et lui donnent sa personnalité. Magnifiques sentinelles végétales, imposantes et pourtant familières. C'était l'arbre de mon enfance, planté au bord des boulevards, devenu si rare aujourd'hui qu'on ne retrouve pas son écorce de marqueterie sans émotion. Un madeleine en somme.
Il nous arrive encore aujourd'hui un évènement anodin qui ne vaut que par l'importance que nous entendons lui donner. Le GPS soudain affiche des coordonnées "est" quand il affichait juste là des valeurs "ouest". On vient de franchir le méridien de Greenwich. La ligne n'est qu’imaginaire, la chose est poétique, c'est un peu notre Cap de Bonne Espérance, d'autant plus poétique qu'elle est inutile.
Ni tranoktis en Sauveterre-de-Guyenne ĉe Christian kaj Isabelle, kiuj akceptisis nin, kiam ili revenis de sia propra bicikla vojaĝo je la saman vesperon. Ili petis de najbaro, ke li malfermu la domon antaŭ ilia reveno, por ke ni povu ekloĝi tie.
Forirante de Sauveterre-de-Guyenne hodiaŭ matene, ĉie estas la vinberejoj, Kiu povas trinki tiom da vino ? Ne ni, kompreneble. Trinku aŭ veturu, eĉ biciklon ...
Poste, iom post iom la meleneno estas markita dum ni alproksimiĝas al la arbaro preskaŭ ĝis la enirejo al La Réole kie ni profitas la belan merkaton okazigitan tie por aĉeti la manĝon, kiun ni manĝos ĉe la kanalo. kiu ni nun atingis.
Trapasinte la ponton Rourgue, jen la kanalo.
Ni laŭiros ĝin al Mediteraneo.
Kanalo estas kanalo, akva koridoro, identa ĉi tie kaj aliloke. La reflekto de la ĉielo, la koloro de la fundoj, ilia profundo, la plantoj, kiuj kreskas tie, estas konjunkturaj elementoj kaj la sama konjunkcio povas okazi ĉi tie aŭ aliloke..
Tamen kanalo ne estas alia.
Neniu cindro aŭ kverko ĉi tie, neniu iriso, sovaĝaj karotoj aŭ kanoj. La bordoj de la kanalo estas loĝataj per granda [prêle] kaj grandiozaj platanoj, ofte plantitaj en pluraj vicoj, kies cirkonferenco estas impresa. Ili ombras la kanalon kaj donas al ĝi ĝian personecon. Grandiozaj plantaj gardostarantoj, imponaj kaj tamen konataj. Estis la arbo de mia infaneco, plantita rande de la bulvardoj, kiu fariĝis tiel rara hodiaŭ, ke mi ne retrovas emocie ĝin. Mia "madeleine".
Okazas ankoraŭ hodiaŭ malgranda evento, kiu validas nur por la graveco, kiun ni intencas doni al ĝi. La GPS subite montras "orientajn" koordinatojn kiam ĝi montris "okcidentajn" valorojn ĝus tie. Ni ĵus transiris la Greenwich-meridianon. La linio estas nur imaga, la afero estas poezia, similas al nia Bona Esperkaba transiro, des pli poezia ĉar ĝi estas tute senutila.
