Danièle nous l'avait dit ce matin : ”À regarder les Vosges, c'est sûr, il va pleuvoir.” De fait, elle avait bien raison : à peine avions-nous mis le pied à la pédale qu’elle a commencé à tomber. Une pluie modérée mais entrecoupée d'averses plus violentes qui nous ont obligés à sortir la cape et à nous abriter de temps en temps. Dans l'après-midi, nous aurons eu de belles éclaircies. Un temps globalement maussade donc mais, semble-t-il, bien meilleur que celui que connaissent nos amis ou les personnes de la famille qui nous appellent de Normandie ou des Ardennes qui nous parlent d'une météo déprimante.
Les aléas météorologiques du jour ont un corollaire inattendu qui fait en la magie : les nuages s'accrochent aux Vosges que nous voyons à notre gauche.
Le ciel est chaotique. Il est bleu ici, gris là-bas, noir ailleurs et sans cesse changeant. Il fait à lui seul le spectacle, gigantesque, dantesque. Il parvient à éclipser presque celui des montagnes qui apparaissent et disparaissent, se montrent puis se cachent, soit que nous ayons pris une nouvelle direction qui nous les masque soit que les nuages le fassent. Il est la guest star du jour, qui nous prend au dépourvu.
Sortir de Mulhouse et trouver notre chemin n'a pas été si facile. Nous nous sommes assurément trompés, puis nous avons retrouvé l’EV5 en suivant la Thur, avant de la perdre à nouveau. Il y a beaucoup de pistes cyclables ici - c'est une bonne chose - mais la signalétique n’est pas en revanche toujours efficace. Nous avons néanmoins fini par retrouver l’Ill et notre chemin.
Daniele diris al ni hodiaŭ matene: "Rigardante Vogezojn, certe, pluvos." Fakte ŝi pravis : apenaŭ ni ekpesalis, ekpedalis. Modera pluvo sed intermetita de pli perfortaj pluvoj, kiuj devigis nin elpreni la kabon kaj rifuĝi de tempo al tempo. Posttagmeze, ni havos belajn maldensejojn. Sufiĉe malbela vetero do sed, ŝajnas, multe pli bona ol tiu spertita de niaj amikoj aŭ familianoj, kiuj telefonas al ni el Normandio aŭ Ardenoj, kiuj rakontas al ni pri ddeprima sia vetero.
La meteorologiaj eventoj de la tago havas neatenditan konsekvencon, kiu kreas magion : la nuboj alkroĉiĝas al la montoj Vogezoj, kiujn ni vidas maldekstre.
La ĉielo estas kaosa. Ĝi estas blua ĉi tie, griza tie, nigra aliloke kaj konstante ŝanĝanta. Ĝi sola faras la spektaklon giganta, danta. Ĝi sukcesas preskaŭ eklipsi tiun de la montoj, kiuj aperas kaj malaperas, montras sin poste kaŝiĝas, aŭ ke ni prenis novan direkton, kiu kaŝas ilin de ni aŭ ke la nuboj faras. Ĝi estas la gaststelulo de la tago, kiu surprizas nin.
Eliri el Mulhouse kaj trovi nian vojon ne estis tiel facile. Ni certe eraris, tiam ni trovis la EV5 sekvantan rivero Thur , antaŭ ol perdi ĝin denove. Ĉi tie estas multaj biciklaj vojoj - tio estas bona afero - sed la ŝildoj ne ĉiam efikas. Tamen ni fine trovis Colmar kaj nian vojon.
