C'est ici mais ce pourrait être ailleurs.
Estas ĉi-tie sed povus esti aliloke.
Pour quitter Bordeaux il nous a fallu traverser le centre ville et longer les quais. Une superbe exposition de statues en bronze du Chat y est actuellement installée. Un régal d’humour et d’intelligence. Bordeaux nous a beaucoup plu et il est bien de la quitter ainsi.
On franchit ensuite le Pont Saint Nicolas pour accéder à une zone industrielle périphérique peu agréable il est vrai mais il nous faudra moins d'une dizaine de kilomètres pour retrouver les berges de la Garonne et les superbes propriétés qui la bordent.
La piste tourne soudainement à gauche pour rejoindre une magnifique voie verte baptisée du nom du vainqueur du Tour de France 1937, Roger L'appuie. Nous suivrons cette route toute la journée ou presque. Il s'agit d'une ancienne voie ferrée désormais dévolue aux promeneurs et aux cyclistes. Cheminant la plupart temps en forêt, elle offre une ombre rafraîchissante apréciable aujourd'hui. Son revêtement asphalté est d'une qualité irréprochable : sur des kilomètres et des kilomètres, pas une rcvine n'a abîmé le revêtement. Chose inhabituelle, la voie verteest classée en route départementale.
Un long faux-plat nous conduit à Créons où nous piqueniquons. Tout au long du trajet, des équipements adaptés ont été installés, le plus souvent dans les anciennes gares, aujourd'hui désaffectée. À Créon, certains ont même proposé d'installer des hamacs. On m'assure que la chose se fra sans que je parvienne à savoir c'est la vérité ou s'il s'agit d'une blague. Mais assurément l'idée serait bonne.
Le paysage est agréable mais peu caractérisé. Les pistes installées sur les anciennes voies ferrées se ressemblent peu ou prou quant à la campagne après la sortie de la forêt, elle est belle mais quelconque. On pourrait être ailleurs et pourtant on se sent bien ici. La vigne, discrète au départ, devient progressivement plus en plus présente et finit par s'imposer sans contexte.
Et on arrive à Sauveterre-de-Guyenne. Quatre tours, une à chaque porte de la ville. Le plan de la ville est géométrique. Les rues se croisent à angle droit, plus encore qu'à New York. La belle place est entourée d’arcades, sous lesquelles sont installés les magasins. Ce n'est pas sans rappeler la Place Ducale de Charleville-Mézières.
Les choses décidément ainsi aujourd'hui. Rien ne m'apparaît comme absolument caractéristique, chaque lieu en évoque un autre. C'est sans doute là que réside la nature intime de l'étape. Ici pourrait être ailleurs, c'est la magie de cet ici.
Por foriri de Bordozo ni devis transiri la urbocentron kaj laŭbicikli la kajojn. Bonega ekspozicio de bronzaj statuoj de la Kato de Philippe Geluck estas nuntempe instalita tie. Festeno de humuro kaj inteligenteco.
Ni amis Bordeaux kaj ni ŝatas lasi ĝin tiel.
Ni tiam transiras Ponton Saint Jean por aliri al malagrabla ekstercentra industria zono. Bonŝance ni bezonos malpli ol dek kilometrojn por reiri al la bordoj de Garono kaj al la grandiozaj posedaĵoj, kiuj limas ĝin.
La vojo subite turniĝas maldekstren por aliri al superba verda vojo nomata laŭ la gajninto de la Tour de France 1937, Roger Lapébie. Ni sekvos ĉi tiun belan itineron ĉirkaŭ dum la tuta tago. Ĝi estas malnova fervoja linio nun rezervita por promenantoj kaj biciklantoj. Plejofte en la arbaro ĝi ofertas freŝigan ombron, kiun oni povas estimi hodiaŭ. Ĝia asfalto estas senriproĉa kvalito: dum kilometroj kaj kilometroj eĉ ne unu radiko difektis la vojon. Nekutime la verda vojo estas klasifikita kiel departementa vojo.
Longa falsa plado kondukas nin al Creon, kie ni piknikas. Dum la tuta vojaĝo, taŭgaj ekipaĵoj estis instalitaj, plej ofte en la malnovaj stacidomoj, kiuj nun estas neuzataj. En Creon, iuj eĉ proponis instali hamakojn. Oni diras al mi, ke la afero fariĝos baldaŭ sen ke mi sukcedis scii ĉu vere aŭ ĉu humore. Certe la ideo estus bona. Krom Véronique, du aliaj biciklantoj ankaŭ kuŝas sur la herbo.
La pejzaĝo estas agrabla sed malmulte karakterizita. Vojoj instalitaj sur malnovaj fervojaj trakoj estas pli-malpli samaj. La kamparo post forlasado de la arbaro, estas bela sed iom ordinara, tamen agrabla. La vojo kuras inter paŝtejoj kaj kultivaĵoj. La vinberujo, diskreta je la komenco, iom post iom pli kaj pli ĉeestas kaj finas trudiĝas sendube.
Ni alvenas en Sauveterre-de-Guyenne ĉirkaŭ la kvara kaj duono. Kvar turoj, unu ĉe ĉiu urba pordego. La urba plano estas geometria. La stratoj intersekcas rektangule, kiel en Novjorko. La bela placo estas ĉirkaŭita de arkadoj, sub kiuj la butikoj estas instalitaj. Ĝi memorigas Placon Ducale en Charleville-Mézières.
Aferoj certe estas tiaj hodiaŭ. Nenio ŝajnas al mi esti absolute karakteriza, ĉiu loko implicas alian. En tio sendube kuŝas la intima naturo de la etapo.
Ĉi tie povus esti aliloke. Mi diru, ke strange tio pli ol io ajn difinas ĝin, strange.
