15. De Carhaix-Plouguer au Lac de Guerlédan (Mûr-de-Bretagne)

Après avoir quitté le camping de Carhaix-Plouguer, nous avons suivi l’Hyènes jusqu'à rejoindre le Canal de Nantes à Brest.

Changement total d'ambiance... Le chemin de halage, cheminé paresseusement sur la berge gauche le canal. Un très long faux-plat tout en douceur. Les eaux brunes de la voie d'eau bordées par les iris dont certains sont encore en fleur sont à peine ridées par le vent. Le soleil se reflète ici et là dans les petites vaguelettes qu'il dessine, le temps d'un éclat. Les insectes dessinent des cercles concentriques sur l'eau à moins que ce ne soient les poissons qui affleurent à la surface de l'eau. Des arbres magnifiques bordent le canal devenu inutile - plus aucun bateau n'y circule plus - qui n'existe plus que pour le plaisir des promeneurs et le nôtre, tout en langueur.

C'est plat,  c'est doux,  c'est beau.

En chemin, nous rencontrons Éric, un cyclovoyageur belge.  Nous lui demandons de nous prendre en photo, nous discutons un peu et nous voilà repartis ensemble à la recherche d'une table de piquenique où nous partageons notre repas. Nous continuerons à pédaler de conserve une bonne partie de l'après-midi jusqu'à la très belle abbaye de Bon-Repos que nous visitons ensemble avant de nous séparer avec la quasi-certitude que nous nous reverrons puisque notre route sera commune jusqu'à Narbonne et que nous en éprouvons le désir. Ces rencontres inopinées au fil du voyage qui parfois se transforment en amitié durable participent de la magie du voyage. 

Après avoir quitté l'abbaye, on emprunte une petite voie verte qui nous conduit à Mûr de Bretagne où nous logeons ce soir à proximité du lac, dans un camping très fréquenté par les randonneurs. De nombreux cyclistes y passent la nuit, l'occasion de nouvelles discussions pendant le repas. 

Et, c'est étrange, on y croise même un habitant de Démouville, le village voisin de celui où nous habitons, plus incroyable encore, c'est le grand-père d'une élève du collège de Giberville dont j'étais le principal jusqu'à ce que je prenne ma retraite et, comme le hasard est décidément un coquin, son fils habite le même village que ma sœur quelque part du côté d’Angers...

Faire le tour de la France, donner tant et tant de coups de pédale pour constater que le monde est si petit, tissé tant de hasards.

Foririnte de la kampadejo Carhaix-Plouguer, ni sekvis la rivero Hyènes ĝis ni atingis la kanalon Nantes-Brest. Ĉio ŝanĝas ... La tirpado, laŭiras la maldekstran bordon de la kanalo. Tre longa, milda falsa plado. La brunaj akvoj de la akvovojo ĉirkaŭita de irisoj, el kiuj iuj ankoraŭ floras, estas apenaŭ ondumitaj de la vento. La suno speguliĝas ĉi-tie kaj tie en la malgrandaj ondetoj. Insektoj desegnas samcentrajn cirklojn sur la akvo, aŭ ili estas faritaj de fiŝoj kiu alvenas al la akvosurfaco. Grandiozaj arboj kreskas rande de la kanalo, kiu fariĝis senutila - ne plu cirkulas boatoj tie - kiu eekzistasnun nur por la plezuro de promenantoj kaj la nia.

Estas plate, estas mole, estas bele.

Dumvoje ni renkontiĝas kun Éric, belgan ciklovojaĝanton. Ni petas, ke li fotu nin, ni babilas iomete kaj ni iras denove serĉi piknikan tablon, kie ni dividas nian manĝon. Ni daŭre biciklos kune dum parto de la posttagmezo al la tre bela abatejo Bon-Repos, kiun ni vizitas kune.  Poste, ni disiĝis. Ni estas kvazaŭ certaj, ke ni renkontiĝos denove, ĉar lia itinero estos sama al nia ĝis Narbonne kaj ke ni sentas la deziro. Ĉi tiuj neatenditaj renkontoj dum la vojaĝo, kiuj foje transformiĝas al daŭra amikeco, estas parto de la magio de la vojaĝo.

Foririnte de la abatejo, ni iras laŭ malgranda verda vojo, kiu kondukas nin al Mûr de Bretagne, kie ni loĝas ĉi-vespere proksime al la lago, en kampadejo tre ŝatata de migrantoj. Multaj biciklantoj tranoktas tie, la okazo por novaj diskutoj dum la vespermanĝo.

Kaj, strange, ni eĉ renkontas loĝanton de Démouville, la najbara vilaĝo de tiu, kie ni loĝas, pli nekredebla ankoraŭ, li estas la avo de studento de la kolegio de Giberville, kies mi estis la direktoro ĝis mia emeritiĝo kaj, ĉar bonŝanco estas definitive fripono, lia filo loĝas en la sama vilaĝo kiel mia fratino ie proksime al Angers ...

Ĉirkaŭiri Francion, pedaladi tiom multajn fojojn por vidi, ke la mondo estas tiel malgranda, teksita kun tiom multaj ŝancoj.