Après avoir quitté Colmar sans difficultés en suivant la vallée de la Weis, nous avons emprunté la route des vins qui se confond ici avec l’EV5.
L'itinéraire est plat jusque Sélestat, nettement plus vallonné ensuite. Le trajet se fait principalement en site propre pas des petites routes réservées aux cyclistes et aux exploitants viticoles. La route emprutre bien souvent le tracé de l'ancienne voie romaine. On circule dans les vignes au pied des Vosges en traversant de -heim en -willer des nombreux villages aux maisons colorées. Des paysages idillyques.
De fait ce n'est plus comme hier le ciel qui fait le spectacle, c'est la vigne qui s'en chargea aujourd'hui.
Elle est partout, proprement taillée, sagement alignée. Beaucoup de viticulteurs sont au travail, occupés à la tailler ou à la traiter contre le mildiou qui s'est développé avec l'humidité de ces dernières semaines. Toute une gamme de verts s'exprime ici, du vert sombre, presque noir de la forêt, au vert clair de la vigne ou de l'herbe des fossés., les courbes sont douces, presque tendres . Les Vosges à gauche, le Forêt Noire à droite font un troisième plan qui rend la vigne plus belle encore en lui sercant d’écrin.
On pourrait décrire longuement ce qui fait la beauté des paysages que nous traversons. On peut aussi le dire en peu de mots. C'est beau. Tout simplement beau.
Foririnte de Colmar senprobleme, bicikkante laŭ rivero Weis, ni prenis la vinan itineron, kiu kunfandiĝas ĉi tie kun la EV5.
La vojo estas ebena ĝis Sélestat, tiam multe pli monteta. La itinero estas ĉefe farita sur malgrandaj vojoj rezervitaj por biciklantoj kaj vinkultivistoj. La vojo ofte sekvas la malnova romia vojo. Ni promenas tra la vitejoj ĉe la piedo de la Vogezoj, transirante de -heim al -willer multajn vilaĝojn kun buntaj domoj. Idiliaj pejzaĝoj.
Fakte ne plu estas kiel hieraŭ la ĉielo, kiu faras la spektaklon, sed la vinberujo hodiaŭ.
Ĝi estas ĉie, nete tranĉita, saĝe vicigita. Multaj vinkultivistoj laboras, okupataj tondi aŭ trakti ĝin kontraŭ la melduo, kiu disvolviĝis kun la humido de la lastaj semajnoj. Tuta gamo da verdoj esprimiĝas ĉi tie, de la malhelverda, preskaŭ nigra de la arbaro, ĝis la helverda de la vinberujo aŭ la herbo de la fosaĵoj, la kurboj estas molaj. La Vogezoj maldekstre, la Nigra Arbaro dekstre formas trian planon, kiu igas la vinberarbon eĉ pli bela donante al ĝi fonon.
Ni povus longe priskribi, kio faras la belecon de la pejzaĝoj, kiujn ni transiras. Ni ankaŭ povas diri ĝin per kelkaj vortoj. Estas bele. Simple bele.
