Le paysage était sûrement beau à gauche de la piste et le canal magnifique à droite. Mais nous ne pouvons l'affirmer : impossible aujourd'hui de quitter le chemin des yeux tant il est dégradé. Une seconde d'inattention fait courir le risque de l'accident.
Tout n'est que bosses, trous, racines, ornières et chausse-trappes. Il n'est pas rare en outre que le chemin soit couvert de gravillons en couche épaisse en descente, dérapage assuré.
On en vient à se demander au fil des kilomètres s'il s'agit d'une négligence de la part des autorités compétentes ou d'une volonté délibérée. On n'ose le croire mais tout en a pourtant l'apparence : outre l'état du chemin, nul aménagement n'a été réalisé, pas de table, pas de poubelles, pas de point d'eau, pas même un banc.
Pour tout dire, il est scandaleux que des offices de tourismes engagent des cyclistes, adultes mais aussi enfants, sur un parcours aussi dangereux.
Scandaleux.
À l'arrivée, Carcassonne, magnifique de loin. Mais de loin.
Car quand on entre dans la cité, la chasse au touriste rappelle les méfaits de la Mère Poulard....
Véronique hier midi en sortant de table avait déclaré : ”c'était très bon mais j'ai beaucoup trop mangé. C'est décidé. Je ne mangerai plus de cassoulet pendant 10 ans." Depuis hier, dix ans ont passé...
La pejzaĝo certe estis bela maldekstre de la vojo kaj la kanalo grandioza dekstre. Sed ni ne povas diri : neeble hodiaŭ forpreni niajn okulojn de la vojo ; ĝi estas tiel malnobla. Sekundo de malatento riskas akcidenton.
Ĉio estas tuberoj, truoj, radikoj, ŝnuroj kaj kaptiloj. Ankaŭ ne malofte estas, ke la vojo estas kovrita per gruzo en dika tavolo malsupren, deglitante garantiita.
Ĉu neglekto de la aŭtoritatoj aŭ intenca volo. Ni ne kuraĝas kredi ĝin, sed ĉio aspektas tiel : krom la stato de la vojo, neniu tablo, neniuj rubujoj, neniu akvopunkto, eĉ ne benko.
Verdire, estas skandale, ke turismaj oficejoj incitas biciklantojn, plenkreskulojn sed ankaŭ infanojn, sur tia danĝera itinero.
Skandala.
Alveninte, Carcassonne, grandioza de malproksime. Sed previpe de malproksime.
Ĉar kiam vi eniras la urbon, la turisma ĉaso memorigas la fiagojn de patrino Poulard ...
Véronique hieraŭ posttagmeze, kiam ŝi forlasis la tablon, diris: "ĝi estis tre bona, sed mi manĝis tro multe. Mi decidias : . mi ne manĝos kazuolon dumla venontaj 10 jaroj. "
