Le temps ce matin s'annonçait maussade mais meilleur pourtant que partout en France si l'on en croit la carte météorologique vue sur l'écran de télévision du bar du camping où nous prenions notre petit déjeuner d'autant qu'en fin de matinée le soleil s'est montré, radieux. Il fait beau et chaud - mais pas trop - et les nuages bien présents, n'ont cependant rien de menaçants.
Jusqu'à Châlon, le chemin, en bordure de Saône, n'est pas facile, couvert de boue très grasse qui gicle partout : ça glisse, les sacoches en sont pleines, les jambes sont maculées, elle s'accumule entre le pneu et les patins de freins et sous les garde-boues mais on avance.
En arrivant à Mâcon, on gratte toute cette boue. Le vélo doit bien peser deux kilos de moins à la fin de l'opération.
À la sortie de la ville, les itinéraires de la Voie Bleue et de l’EV6 sont confondent. Nous prenons donc le chemin que nous aurions dû prendre pour aller à Constanţa et que nous comptons bien emprunter l'an prochain.
Entre Mâcon et Verdun-Sur-Le-Doubs, il nous faut traverser quelques zones inondées, les chaussures et la semelle des sacoches avant trempent un peu dans l'eau mais nous franchissons les flaques et poursuivons notre chemin. Le petit pont qui enjambe l'un des petits cours d'eau qui alimentent la Saône est effondré emporté par la crue,. Une équipe est occupée à effectuer une réparation provisoire pour que la circulation des vélos sur la voie soit rétablie. En attendant, il faut mettre pied à terre. Outre la crue, la région a connu un fort coup de vent et de nombreux arbres ont été couchés, les maïs davantage encore.
Nous arrivons au confluent du Doubs et de la Saône. La couleur des deux cours d'eau est étrangement différente. La Saône tire sur le gris tandis que le Doubs est franchement vert.
La route passe ensuite dans la campagne, entre les deux rivières avant de revenir en bord de Saône. C'est d'ailleurs à quelques mètres de la rivière que nous dormirons cette nuit. Pour lui dire définitivement au revoir, demain nous longerons le Doubs, jusqu'au Jura.
La vetero hodiaŭ matene promesis esti malgaja sed pli bona ol ie ajn en Francio, se ni kredos la vetermapon viditan sur la televida ekrano de la kampadeja trinkejo, kie ni matenmanĝis. Fine de la mateno, la suno ekbrilis forte. La vetero estas bela kaj varma - sed ne tro multe - kaj la nuboj ĉeestas, tamen nenio minaca.
Ĝis Châlon, la vojo, laŭ Saône, ne facilas, kovrita de tre grasa koto, kiu ĉie ŝprucas : glitas, la sakoj estas plenaj, la kruroj estas makulitaj, ĝi amasiĝas inter la pneŭo kaj la bremsplatoj kaj sub la kotŝirmiloj. sed ni antaŭeniras.
Kiam vi alvenos al Mâcon, vi forŝovos ĉi tiun tutan koton. La biciklo devas pezi du kilogramojn malpli fine de la operacio.
Forlasinte la urbon, la vojoj Voie Bleue kaj EV6 kuniras. Ni sekvas do la vojon, kiun ni devis laŭiri por iri al Constanţa kaj kiun ni intencas sekvi venontjare..
Inter Mâcon kaj Verdun-Sur-Le-Doubs, ni devas transiri iujn inunditajn areojn, la ŝuoj kaj la plandoj de la antaŭaj korboj estas iomete trempitaj en la akvo, sed ni transiras la flakojn kaj daŭrigas nian vojon. La malgranda ponto, kiu superiras unu el la malgrandaj riveretoj, kiuj nutras la Saonon, kolapsis, forportita de la inundo. Teamo okupiĝas pri portempa riparado, por ke restaru la cirkulado de bicikloj sur la trako. Dume ni devas deĉevali.
Aldone al la inundo, la regiono spertis fortan ventegon kaj multaj arboj estis demetitaj, maizo eĉ pli.
Ni alvenas al la kunfluo de Doubs kaj Saône. La koloro de la du riveretoj estas strange malsama. La Saône estas griza dum la Doubs estas tute verda.
La vojo tiam pasas tra la kamparo, inter la du riveroj antaŭ reveni al la bordoj de Saône.
Kelkajn metrojn for de la rivero ni dormos ĉi-vespere. Por adiaŭi lin definitive, morgaŭ ni iros laŭ Doubs al Juraso.
