Et voici la Gironde, le département.
Jen la departemento Ĝironde.
Cette première journée dans le département de la Gironde n'a pas été la meilleure.
La pluie a commencé au moment précis où nous nous mettions en selle, violente, froide et cinglante.
L'étape heureusement est très courte. Les chambres d'hôtes que noù avons trouvées pour nous abriter de la pluie ne sont pas situées dans les mêmes villes que celles où nous avions initialement prévu de camper. Les 11 kilomètres supplémentaires effectués hier sont autant de moins à pédaler aujourd'hui et la ville où nous passons la nuit ce soir se situe, elle, avant Blaye où nous devions faire étape. Moins de quarante kilomètres à parcourir et c'est tant mieux car à la pluie succède un vent d’ouest violent qui s'oppose à nous quand il est de face et nous déporte quand il souffle de côté.
Fatigant et sans plaisir.
Les routes sont infiniment plates et rectilignes, sur plus de cinq kilomètres parfois. Et il fait froid. Les paysages me semblent monotones.
À droite et à gauche de la route, les prairies et les champs sont inondés et les bêtes pataugent dans la boue.
Le long détour qu'impose le contournement de la centrale nucléaire du Blayais et de l’enchevêtrement de lignes à haute tension qui en partent n’ajoute, on s’en doute, aucune touche de gaieté au paysage.
Tout semble désert et désolé.
Bien sûr les choses sont ce qu'elles sont et c'est sans doute notre regard plus que le paysage qui manque un peu d’entrain. Qu'en serait-il sous le soleil ? Nous n'en saurons rien.
Heureusement nos hôtes acceptent de nous accueillir dès le début de l'après-midi. Nous profitons de l'aubaine pour faire une bonne sieste, enfin au chaud et à l'abri du vent.
Demain, nous prendrons le bac à Blaye pour traverser l'estuaire et nous rendre à Bordeaux où un groupe d’espérantistes se prépare déjà à nous accueillir. Cette perspective au moins nous réjouit.
Nia unua tago en la departemento Gironde ne estis la plej bona.
Ekpluvis ĝuste kiam ni surseliĝjs. La pluvo estis perforta, malvarma kaj pikanta.
Feliĉe, la hodiaŭa etapo estas tre mallonga. La gastĉambroj, kiujn ni trovis por ŝirmi nin kontraŭ la pluvo, ne situas en la samaj urboj kiel tiuj, kie ni origine planis kampadi. La 11 pliaj kilometroj biciklitaj hieraŭ ni ne plu devas pedali hodiaŭ kaj la urbo, kie ni tranoktas ĉi-vespere, situas antaŭ Blaye, kie ni devis halti. Restas malpli ol kvardek kilometroj kaj tio estas des pli bona, ĉar la pluvo estas sekvata de perforta okcidenta vento, kiu kontraŭas nin, kiam ĝi bluvas frontale al ni, kaj forpuŝas nin, kiam ĝi blovas de la flanko.
Laciga kaj sen plezuro.
La vojoj estas senlime ebenaj kaj rektaj, foje pli ol kvin kilometrojn. Kaj estas malvarme. La pejzaĝoj ŝajnas al mi monotonaj.
Dekstre kaj maldekstre de la vojo, herbejoj kaj kampoj estas inunditaj kaj bestoj vadas en la koto.
La longa ĉirkaŭvojo por preteriri la nuklean centralon Blayais kaj la implikiĝon de alttensiaj linioj kondukantaj de ĝi aldonas ne aldonas gajecon al la pejzaĝo.
Ĉio ŝajnas dezerta kaj senhoma.
Kompreneble aferoj estas tiaj, kiaj estas niaj okuloj pli ol la pejzaĝo mem. Al nia rigardo sendube mankas iom da entuziasmo. Kiel estus sub la suno ? Ni ne scios.
Feliĉe niaj gastigantoj konsentas bonvenigi nin de la komenco de la posttagmezo. Ni profitas la ŝancon por fari bonan dormeton, finfine ŝirmitaj de la malvarmeco kaj de la vento.
Morgaŭ, ni prenos la pramon en Royan por transiri la estuaron kaj pedali al Bordozo kie grupo de esperantistoj jam preparas bonvenigi nin. Almenaŭ ĝojas nin tiu perspektivo.
Saluton, revenu hejmen, unue sunas en Sankta Mikaeolo en la dezerto, due vi jam mankas al ni..............................Ne forgesu ke post pluvo, ekaperos suno........................
