Après avoir quitté Didier qui nous a accueillis à Nort-sur-Erdre comme si nous étions de vieux amis, nous avons rejoint le canal avec l'intention de le suivre jusqu'à Nantes...
Et puis non, sans préavis la piste tourne, emprunte un pont et fait un étrange demi-tour, on rebrousse chemin sur quelques centaines de mètres pour rejoindre un petit canal d'alimentation qu'il faut suivre pour rouler sur de petites routes qui s'enfoncent dans la campagne en direction de la Chapelle-Sur-Erdre jusqu'à Nantes (plus exactement Orvault) où nous sommes merveilleusement accueillis chez Laure et Diana avec qui nous nous étions liés d'amitié quand elle et nous habitions à L’Aigle.
L'entrée dans Nantes pourrait être difficile, c'est une grande ville. Sans être bien sûr aussi serein qu'au long des voies d'eau, l'itinéraire reste cependant tout à fait bien conçu et se révèle assez paisible.
Mais entre le canal et Nantes... Bon, ce ne certes pas les sept plaies d’Égypte...
Nous avons d'abord eu à traverser des nuées de moucherons. Des centaines et des milliers de moucherons qui couvrent les bras, le visage, les vêtements. Il y en a tant qu’on les entend crépiter sur le casque quand on traverse un nuage, comme s'il pleuvait, et qu'on n’ose pkus même adresser le bonjour aux cyclistes qu'on croise... il faudrait ouvrir la bouche et prendre le risque d’avaler les bestioles....
Heureusement elles ne mordent ni ne piquent et, pour la plupart reprennent leur envol dès qu'on s'arrête.
Les premières gouttes nous incitent à prendre la pause repas plus tôt que nous ne l'avions envisagé, dans un abribus, dans le hameau du Lavoir.
Un nom, de fait, prémonitoire, car, au cours des deux heures qui suivent, nous serons effectivement lavés : nous essuierons - c'est le cas de le dire - une série de violentes averses. La cape est de rigueur et nous donne une étrange apparence. À l'arrivée, sous le soleil revenu, comme de juste, les chaussettes sont à essorer et le bonhomme sent un peu le chien mouillé., mais après un bon café et une bonne douche, chaude celle-là, tout s'arrange.
Ce dimanche, nous restons à Nantes. Nous irons voir la pêcherie Bellevue à Saint-Luce-Sur-Loire où un pêcheur du fleuve raconte son métier et vend les produits qu'il a lui-même transformés. Nous irons aussi visiter à Nantes le mémorial de l'abolition de l'esclavage.
Demain, lessive faite, après avoir pris livraison du gâteau nantais que Véronique a bien sûr commandé - il accompagnera le curé, nantais lui aussi ; il s'agit rassurez-vous du fromage, aucun prêtre ne s'est joint à notre pèlerinage -, nous prendrons la direction de Saint-Michel-Chef-Chef et de l'océan.
De Jean-François de Nantes existe une versions soft par Marc Ogeret ou une autre plus... vous verrez bien par Mickael Yaouanck.
Des Prisons de Nantes on pourra préférer la version d’Édith Piaf à celle de Tri Yann.
Guy Béart chantait, vous en souvenez-vous, le Pont de Nantes.
Le groupe Cabestan vous propose une balade dans le port avant que vous n’accompagniez Jacques Douai avant d'embarquer mais passez donc d'abord chez la Barbière de Trentemoult, le voyage sera long...
Ni forlasis Didier, kiu bonvenigis nin en Nort-sur-Erdre, kvazaŭ ni estus malnovaj amikoj, kaj ni reiris al la kanalo. Ni planis sekvi ĝin ĝisl Nantes ...
Sed ne, subite la vojo turniĝas, iras al ponto ; ni malantaŭeniras kelkcent metrojn por atingi malgrandan provizan kanalon, kiun oni devas laŭiri tra malgrandaj vojoj, en la kamparo al la Chapelle-Sur-Erdre ĝis Nanto (pli precize Orvault) kie ni estas mirinde bonvenigitaj de Laure kaj Diana kun kiu ni amikiĝis kiam ŝi kaj ni loĝis en L'Aigle.
La eniro en Nanton povus esti malfacila, Nanto estas granda urbo. Sen esti kompreneble tiel serenafacila laŭ la akvovojoj, la vojo restas sufiĉe bone kaj sufiĉe paca.
Sed inter la kanalo kaj Nanto.. Nu, ĝi tamen ne estas la Sep Plagoj de Egiptujo sed...
Ni unue devis trapasi nebulojn de muŝetoj. Centoj kaj miloj da muŝetoj, kiuj kovras la brakojn, la vizaĝon, la vestaĵojn. Estas tiom multaj, ke ni povas aŭdi ilin kraki sur la kasko kiam ni transiras nubon, kvazaŭ pluvis, kaj ke ni eĉ ne kuraĝas saluti la biciklantojn, ke ni renkontiĝas ... ni devu malfermi la buŝon kaj riski gluti la bestojn ...
Feliĉe ili ne mordas nek pikas kaj, plejparte, ekflugas denove tuj kiam vi haltas.
La unuaj gutoj instigas manĝpaŭzi pli frue ol ni antaŭvidis, en busŝirmejo, en la vilaĝeto Lavoir.
Ĝusta Nomo, fakte, ĉar, dum la du postaj horoj, ni estos efike lavitaj: ni ricevos perfortajn pluvojn. La mantelo estas necesa kaj donas al ni strangan aspekton. Alveninte, kiam la suno revenis, kiel kutime, la ŝtrumpetoj devas esti eltiritaj kaj la viro iom odoras kiel malseka hundo, sed post bona kafo kaj bona duŝo, varma ĉi tiu, ĉio estas aranĝita.
Ĉi-dimanĉe ni restas en Nanto. Ni vizitos la fiŝkaptadon Bellevue en Saint-Luce-Sur-Loire, kie fiŝkaptisto de la rivero rakontas pri sia profesio kaj vendas produktojn, kiujn li mem transformis. Ni ankaŭ vizitos la monumenton al la forigo de sklaveco en Nantes.
Morgaŭ, finita la lavotaĵo, post aĉeto de la Nantes-kuko, kiun Véronique kompreneble mendis - li akompanos la curé, kiu ankaŭ estas el Nanto ; temas pri fromaĝo, neniu pastro aliĝis al nia pilgrimado - ni prenos la direkton de Saint-Michel-Chef-Chef kaj iros al Atlantiko.
