C'est à Orange que nous avions prévu de passer la nuit. L'étape était courte nous y étions vers treize heures, sous une chaleur écrasante, trop harassante pour que nous visitions la ville, comme confite de soleil. Nous avons donc décidé de poursuivre notre chemin jusqu'à Pont-Saint-Esprit, ce qui équilibrera la longueur des étapes d'aujourd'hui et demain, allongeant la première, raccourcissant la seconde.
Après avoir quitté Olivier ce matin vers huit heures, nous avons traversé des zones péri-urbaines pendant une dizaine de kilomètres puis suivi des petites routes au cœur des vignes sans trop de trafic jusqu'à Chateauneuf-du-Pape où, bien évidemment, il aurait été inconvenant de négliger le produit local...
Nous arrivons à Orange pour le repas un peu plus tard que ce nous avions d’abord envisagé. Il fait très chaud, trop chaud. Les murs du cirque antique sont masqués par des panneaux à l'effigie de France Musiques à l'occasion des Chorégies. Nous n'en verrons presque rien.
En route donc pour Pont-Saint-Esprit. La sortie d’Orange se fait sur quelques kilomètres par la nationale 7. Mythique mais fréquentée. Après ce passage, heureusement le GPS nous conduit sur des petites routes puis sur la Via Rhône qui emprunte un long moment un itinéraire parallèle à l'autoroute.
Le spectacle des quais du Rhône, vus du pont à l'arrivée à Pont-Saint-Esprit est très joli et d'autant plus appréciable que la Via Rhôna nous le montre rarement, c'est un peu frustrant. Nous espérions le côtoyer plus souvent et de plus près, plus intimement, ce fleuve si bien décrit par Bernard Clavel La lecture de son œuvre à bercé mon adolescence et le premier confinement m'avait donné l'occasion de la relire presque intégralement.
En quittant Pont-Saint-Esprit, il nous faut, pour rejoindre le camping, suivre des routes très fréquentées puis un chemin empierré de galets, à peine praticable au long de l’Ardèche. Il faut à plusieurs reprises mettre pied à terre.
En Orange ni planis tranokti. La etapo estis mallonga; ni estis tie ĉirkaŭ je la tagmezo kaj duono, en forta varmego, tro elĉerpa por ke ni vizitu la urbon, kiel ŝtonigita de la suno. Ni do decidis daŭrigi nian vojon al Pont-Sankta-Spirito, kiu ekvilibrigos la longon de la etapoj hodiaŭ kaj morgaŭ, longigante la unuan, mallongigante la duan.
Foririnte de Olivier ĉi-matene ĉirkaŭ la oka horo, ni transiris ĉirkaŭurbajn areojn ĉirkaŭ dek kilometrojn kaj sekvis malgrandajn vojojn en la koro de la vitejoj sen tro da trafiko al Chateauneuf-du-Pape kie, kompreneble, estus netaŭga neglekti la lokan produkton ...
Ni alvenas al Orange por la manĝo iom pli malfrue ol ni komence antaŭvidis. Estas tre varme, tro varme. La muroj de la praa cirko estas maskitaj per paneloj portantaj la kopifiguron de France Musiques okaze de la Chorégies. Ni apenaŭ vidos ion el ĝi.
Ek al Pont-Saint-Esprit. Eliru Oranĝon dum kelkaj kilometroj sur la nacia vojo 7. Mita sed okupata. Post ĉi tiu trairejo, bonŝance la GPS kondukas nin sur malgrandajn vojojn tiam sur la Via Rhôna, kiu prenas longan itineron paralelan al la aŭtovojo.
La spektaklo de la bordoj de Rodano, vidata de la ponto alveninte al Pont-Saint-Esprit, estas tre bela kaj des pli estiminda, ĉar la Via Rhôna malofte montras ĝin (aŭ lin) al ni. Iomete frustras nin. Ni esperis laŭiri la riveron pli ofte kaj pli proksime, pli intime, ĉi tiun riveron tiel bone priskribitan de Bernard Clavel. Mi lelegi tiel lian verkon kiam mi estis adoleskanto kaj ankoraŭ dum la unua deviga hejmrestado mi relegis ĝin preskaŭ komplete.
Forirante de Pont-Saint-Esprit, por atingi la kampadejon, ni devas sekvi tre trafikatajn vojojn poste ŝtonan vojon, apenaŭ trairebla laŭ rivero Ardèche. Vi devas deĉevaliĝi plurfoje.
