47. De Saint-Didier-Sur-Chalaronne à Gigny-sur-Saône

Ce matin nous avons quitté Thoissey en longeant les berges de la Saône par un chemin de halage assez dégradé, mais cependant plus praticable que ne l'était celui du Canal du Midi. En revanche les crues des dernières semaines ne sont pas encore totalement évacuées. Il nous faut régulièrement traverser des zones boueuses et des flaques dont la profondeur atteint parfois une vingtaine de centimètres.  Ça sent la vase partout et... des milliers de moustiques nous attendent,  prêts au festin.

Mon père disait que les petites bêtes ne mangent pas les grosses. Les moustiques s’emploient à prouver le contraire  avec vivacité, constance et énergie. S'attaquer en bande, par milliers à deux cyclistes sans autre défense que leur pulvérisateur d’Insect Écran - fût-ce le modèle spécial zones infestées - c'est lâche et facile.

Il nous faut rebrousser chemin et rejoindre Mâcon par la route, non seulement à cause de ces bestioles mais encore parce que nous nous trouvons soudain face à un passage infranchissable  : le chemin est inondé sur plus d'une centaine de mètres et la profondeur de la flaque excède les cinquante centimètres.  Nos vélos n'ont rien de Pédalos... Demi-tour. On vous aurait bien pris la photo de l'obstacle mais, avec les moustiques qui nous attaquent,  impossible.  Une seule solution  : fuir - c'est le mot juste. Nous apprenons ensuite que le chemin est dans cet état à la suite de la rupture d'une digue censée le protéger dit l'un,  en rade l'absence pure et simple de digue dit l'autre des agriculteurs que nous rencontrons et à qui nous demandons notre route. 

En conclusion,  la Voie Bleue commence (ou se termine si l'on roule à la décize) à  Mâcon. Le tronçon Mâcon - Thoissey est à proscrire,  il n'existe que sur le papier, ou plutôt sur le site Internet dédié à l'itinéraire. Dans la réalité, il n'est ni signalé, ni aménagé, ni même praticable, en tout cas dans les circonstances actuelles.

C'est du reste à Mâcon que nous trouvons les premiers panneaux qui signalent la Voie Bleue. De fait,  l'itinéraire est ensuite tout à fait agréable. La pluie qui s'annonce nous incite cependant rouler plus vite pour arriver au camping et monter la tente avant qu'elle ne tombe... Nous réussissons presque. Nous n’essuyons que les premières gouttes avant d'avoir fini de nous installer dans le parc d’un château du XVI° transformé en camping 5 étoiles... nous n'avons rien trouvé d'autre dans le secteur. 

Que dire de la Saône ?  Elle est magnifique. Elle s'écoule, tranquille, apaisée peut-être après la crue, d’un débit bien plus faible que le Rhône. Les reflets du ciel et des arbres sur la rivières sont formidables. Toute un peuple s'y presse : à Mâcon, une centaine de personnes au moins pique-niquent sur les berges, ailleurs c'est un pêcheur qui lance sa canne de la berge ou de sa barque, c'est un bateau qui descend la rivière,  un promeneur, des cyclovoyageurs qui, pour la plupart font route au sud, nous sommes peu nombreux à remonter.

La Saône m'apparaît comme une espèce de synthèse entre Meuse et Rhin. Il s'agit d'une lecture toute personnelle. Souvenances et émotions que d'autres sans doute ne pourront comprendre, les Ardennais peut-être.

Ĉi-matene ni forlasis Thoissey laŭ la bordoj de Saône per iom degradita tirpado, sed pli praktikebla ol tiu de Canal du Midi. Aliflanke, la inundoj de la lastaj semajnoj ankoraŭ ne estas tute evakuitaj. Ni regule devas transiri kotajn areojn kaj flakojn, foje ĝis dudek centimetrojn profundajn. Odoras koton ĉie kaj ... miloj moskitoj atendas nin, pretaj por la festeno.

Mia patro kutimis diri, ke malgrandaj bestoj ne manĝas grandajn. Moskitoj estas rapidaj, firmaj kaj energiaj por pruvi la malon. Pritrakti bandojn, milope, du biciklantojn, kiuj havas neniun defendon krom sia Insekt-Ekrana aspergilo - eĉ la speciala modelo por infestitaj areoj - estas malkuraĝe kaj facile. Ni devas returniĝi kaj bicikli al Mâcon per nebicikla vojo, ne nur pro ĉi tiuj bestoj, sed ankaŭ ĉar ni subite trovas nin fronte al netrafikebla pasejo : la pado estas inundita pli ol cent metroj.  Flako superas kvindek centimetrojn profunde. Niaj bicikloj ne estas Pedaloj ... Turniĝu ni. Ni estus prenintaj la foton de la obstaklo por vi, sed kun la moskitoj atakantaj nin, neeble. Estas nur unu solvo : fuĝi - tio estas la ĝusta vorto.

Ni tiam ekscias, ke la vojo estas en ĉi tiu stato post la rompo de digo, kiu supozeble protektas la vojo, diras unu, neniam ekzitis digo diras, la alia el la kamparanoj, kiujn ni renkontas kaj al kiu ni petas nian itineron.

Konklude, Voie Bleue komenciĝas (aŭ finiĝas se vi veturas decize) en Mâcon. La sekcio Mâcon - Thoissey oni tute devas eviti : ĝi ekzistas nur papere, aŭ pli ĝuste en la retejo dediĉita al la itinero. Fakte ĝi estas nek markita, nek biciklebla almenaŭ en la nunaj cirkonstancoj.

Ankaŭ en Mâcon ni trovas la unuajn signojn indikantajn Voie Bleue. Fakte la itinero tiam estas sufiĉe agrabla. Tamen la venonta pluvo instigas nin pedali pli rapide por atingi la kampadejon kaj starigi la tendon antaŭ ol ĝi falos ... Ni preskaŭ sukcesas. Ni forviŝas la unuajn gutojn nur antaŭ ol ni ekloĝas en la parko de 16-a-jarcenta kastelo transformita en 5-stela kampadejo ... ni trovis nenion alian en la regiono.

Kio pri la Saône ?  Ĝi estas grandioza. Ĝi fluas kviete, eble trankviliĝita post la inundo, kun multe pli malalta fluo ol Rodano. La speguloj de la ĉielo kaj la arboj sur la riveroj estas mirindaj. Multe da popolo amasiĝas tie : en Mâcon, almenaŭ cent homoj piknikas sur la bordoj, aliloke estas fiŝkaptisto, kiu ĵetas sian vergon de la bordo aŭ de sia boato, estas boato, kiu iras laŭ la rivero, promenanto., ciklovojaĝantoj, kiuj plejparte iras suden, malmultaj el ni supreniras.

Saône ŝajnas al mi ia speco de sintezo inter Mozo kaj Rejno. Estas tre persona legado. Memoroj kaj emocioj, kiujn aliaj sendube ne povos kompreni, eble Ardenoj.