92. De Clécy à Giberville. Retour à la maison.

Et bien voilà.

Nous aurons finalement parcouru 5.914 kilomètres. Cela nous préserve de l'orgueil d'en avoir roulé 6.000.

Nous sommes rentrés hier vendredi vers 15 heures 30 à la maison. Un petit comité d'accueil nous y attendait. Les voisins sont sympas : nous seulement ils ont pris soin de la maison en notre absence mais encore ils nous accueillent à notre retour avec un rosé bien frais et une tarte aux pommes, mais surtout avec toute leur gentillesse.

On a eu beau quitter tard le camping, prendre son temps à la brasserie de la Lie, prendre dessert et café à l'Auberge du Pont de Brie, il fallait bien qu'à la fin ce voyage se termine. À mesure de notre avancée, pendant cette dernière journée, nous retrouvions des paysages qui nous étaient de plus en plus familiers, avec ici ou là quelque découverte ou redécouverte d'un paysage ou d'un détail oublié.

Impressions contrastées... D'un côté, on se sentirait prêt à continuer encore, avec le même plaisir, de l'autre, retrouver la maison, son chez soi, est aussi agréable, d'autant que nous étions un peu impatients de découvrir les travaux qui y ont été effectués en notre absence.

Délaisser le cuissard pour un pantalon, étrange...

Pour repartir l'été prochain, sur le Danube - il va bien falloir qu'à la fin le virus nous laisse voyager - il fallait bien que nous revenions d'abord. C'est fait.

L'heure est aux courses - le frigo est vide -, aux lessives, au toilettage des vélos et au repos - d'autant que l'injection vaccinale reçue hier nous secoue un peu pus que la première.

L'heure du bilan viendra ensuite.

Jen.

Ni nun estas hejme. Ni biciklis 5.914 kilometrojn. Ĉi tio malpermesas nin la fierecon plenumi 6.000.

Ni alvenis hejmen hieraŭ vendrede ĉirkaŭ la 15:30. Malgranda bonveniga komitato atendis nin. La najbaroj estas simpatiaj : ili prizorgis la domon dum nia foresto, sed ili ankoraŭ bonvenigas nin kun tre freŝa roza vino kaj pomtorto, sed ĉefe kun sia bonkoreco.

Kiom ajn malfrue ni forlasis la kampadejon, prenis nian tempon ĉe Brasserie de la Lie, manĝis deserton kaj trinkis kafon en Auberge du Pont de Brie, ni devis tamen fini ĉi tiun vojaĝon. Dum ni antaŭeniris, dum ĉi tiu lasta tago, ni trovis pejzaĝojn pli kaj pli konatajn al ni, kun ĉi-tie kaj tie kelkaj malkovroj aŭ retrovadoj de pejzaĝo aŭ de forgesita detalo.

Kontrastaj impresoj ... Unuflanke ni sentus nin pretaj daŭrigi denove, kun la sama plezuro, aliflanke reveni la domon, la hejmon, ankaŭ plaĉas, precipe ĉar ni iomete senpaciencis ekscii pri la plibeligaj laboroj, kiuj estis faritaj en nia foresto.

Forgesu la biciklista ŝorton por pantalonoj, strange ...

Por ekiri denove venontsomere sur Danubo - finfine la viruso devus lasi nin vojaĝi - ni devis reveni unue. Nun estas farita.

Nun estas la tempo por aĉetadi - la fridujo estas malplena - por lesivi, prizorgi la biciklojn kaj ripozi - precipe ĉar la vakcina injekto ricevita hieraŭ skuas nin iom pli ol la unua.

Tempo por bilanco venos poste.

Necesas iom da tempo por ke la magmo de niaj emocioj, la sumo de niaj malkovroj, kuniĝu sinteze.

Certe estas, ke ni konscias pri la privilegio, kiu estis nia, ke ni vivi nian projekton kaj ke multaj homoj helpis nin.