Il serait de peu d’intérêt de décrire avec précision l'itinéraire du jour, les topoguides le feront mieux que moi. Ce qu'ils ne sauraient dire en revanche, c'est notre ressenti, l’impression que nous donne le paysage aujourd'hui car elle dépend sans doute de la lumière du jour, Fugace, différente demain ; d’autres, voyageurs d'un autre jour, raconteront autre chose, que nous n’aurons pas vu.
Sous le soleil d'aujourd'hui, ce qui nous séduit, c’est la palette des couleurs qui, du vert au jaune, contraste autant qu’elle donne cohérence aux paysages du jour. Le jaune, au fil de la journée, grignotte inexorablement le vert et semble devoir s'imposer. Pourtant bientôt, des nuances de brun s'y mêlent, de gris et de noir même et le jaune peu à peu s'y fond, s'y perd et le vert revigoré semble désormais lutter contre ce jaune-brun et, de retour à l'océan, l'emporte avec l'aide du bleu gris des flots. Symphonie où chaque couleur mène sa partie et où finalement les contrastes s'unissent et forment un ensemble inattendu.
La période est décidément placée sous les bons auspices du Docteur Zamenhof. Avant-hier, aux Sables-d'Olonne, Philippe nous accueillait. Hier, c'était Betty et Stéphane, eux aussi espérantistes. Et ce midi, à Esnandes, tandis que nous étions à la recherche d'une table pour pique-niquer, arrive un cycliste inconnu qui nous adresse un joyeux "Saluton ! ".
C'est la première fois que nous rencontrons par hasard un espérantiste. Il nous invite à boire le café avec ses parents chez qui il est en vacances. Lui même réside en Autriche. Au cours de la conversation, il s'avère qu'il connaît Stéphane et Betty, il les a rencontrés... au Togo. Mais il connaît aussi la fille de Claude, un espérantiste français qui réside en Norvège, que nous connaissons nous aussi et qui était l'hôte de Philippe il y a quelques temps. Merveilleuse Espérantie, un pays qui n'existe pas mais dont les "citoyens " tissent tout naturellement des liens qui rendent le monde plus fraternel.
Ne estus interese priskribi precize la tagan itineron, libroj faros ĝin pli bone ol mi. Krome ili ne povus diri, niajn sentojn, la impreson, kiun la pejzaĝo donas al ni hodiaŭ, ĉar ĝi sendube dependas de la taglumo, Pasema, morgaŭ malsama ; aliaj, vojaĝantoj de alia tago, rakontos ion alian, kion ni ne vidis.
Sub la hodiaŭa suno, ni estas aalloatajsde la paletro de koloroj, kiuj, de verdo ĝis flavo, kontrastas tiom, kiom ĝi donas koherecon al la taga pejzaĝo. La flavo, dum la tago, nehaltigeble mmordetas la verdan koloron kaj ŝajnas, ke ĝi sukcesos regi. Tamen baldaŭ brunaj nuancoj miksiĝas kun ĝi, grizaj kaj nigraj koloroj eĉ kaj la flavo iom post iom degelas tie, perdiĝas kaj la vigligita verdo nun ŝajnas batali kontraŭ ĉi tiu flavbruna koloro kaj, reen al la oceano, gajnas helpe de la griza bluo de la ondoj. Simfonio kie ĉiu koloro ludas sian propran parton kaj kie finfine la kontrastoj kuniĝas kaj formas neatenditan tuton.
La periodo estas sendube metita sub la aŭspiciojn de Doktoro Zamenhof. Antaŭhieraŭ, en Sables-d'Olonne, Philippe bonvenigis nin. Hieraŭ gastigis nin Betty kaj Stéphane, ankaŭ esperantistoj. Kaj hodiaŭ posttagmeze, en Esnandes, dum ni serĉis manĝtablon, alvenas nekonata biciklanto, kiu alvokas nin per ĝojan "Saluton!"
Estas la unua fojo, ke ni hazarde renkontas esperantiston. Li invitas nin trinki kafon kun siaj gepatroj kun kiuj li ferias. Li mem loĝas en Aŭstrio. Dum la konversacio, montriĝas, ke li konas Stéphane kaj Betty, li renkontis ilin ... en Togolando. Sed li ankaŭ konas la filinon de Claude, franca esperantisto, kiu loĝas en Norvegio, kiun ni ankaŭ konas kaj kiu estis la gasto de Philippe antaŭ kelka tempo. Mirinda Esperantujo, lando kiu ne fizike ekzistas sed kies "civitanoj" tute nature teksas ligojn, kiuj faras la mondon pli frata.
