Encore une très belle étape, courte mais riche et qui nous laisse le regret d'un passage trop fugace. On pourrait passer ici des semaines entières.
Quand nous avons choisi notre itinéraire et défini nos étapes, nous ne savions pas si, parvenus à ce stade, nous serions plus efficaces parce qu’entraînés ou très fatigués par un parcours déjà long. Franchirions-nous aisément où avec difficulté les dénivelés normands. Il nous avait donc semblé préférable de faire des étapes en saut de puce, Au pire, nous aurions ainsi le temps de mieux profiter de la Haute-Normandie que nous ne connaissions pas.
Finalement, les montées s’absorbent mieux que je ne pensais et notre périple prend ici un rythme paisible. Nous sommes ces derniers temps bien plus touristes que sportifs et c'est très bien ainsi. Nous ne nous imaginons pas en forçats de la route. Faire le tour de la France n'est pas faire le Tour de France !
Lever tardif donc ce matin et départ de Dieppe à 10 heures bien sonnées. La ville nous a agréablement surpris. Nous l’imaginions tristounette. Il n'en est rien. Elle est active et populaire.
Nous passons Pourville-sur-Mer et ses belles falaises et nous arrivons à Varangéville. Non pas que nous soyons retournés dans la ville meusienne où nous avions fait étape. C'est cette fois de Varangéville-sur-Mer qu'il s'agit. Nous n'en connaissons rien. Un panneau indiquant la direction du cimetière marin attire notre attention. Il n'est pas tard, nous avons le temps. Bonne pioche. L’église Saint Valéry et le cimetière attenant sont des joyaux. Georges Braque y est enterré, il habitait ici. Il a vue sur les belles falaises dont Claude Monet a plusieurs fois fait le portrait.
De fait, la ville déborde de trésors que nous ne verrons pas, ou pas cette fois. Le Musée Michel Ciry, le Manoir d’Ango, le jardin Shamrock qui abrite la plus grande collection d’hortensias au monde, riche de plus de milles espèces.
Nous pique-niquons au phare d’Ailly, dont la restauration en cours permettra bientôt l'accès au public. Le temps est ensoleillé et il fait une température agréable. Le croirez-vous, il règne une ambiance estivale dont on avait ces derniers temps oublié l’agréable douceur.
Quiberville, Saint-Aubin puis c'est cette fois un panneau ’circuit du fleuve le plus court de France’, la Veules, qui nous conduit à quitter l'itinéraire prévu pour y jeter un œil. De fait, le fleuve a l'air d'un ruisseau. 1.149 mètres de long... et nous qui rêvions de suivre cet été le cours du Danube...
L’église de Veules-les-Roses que nous visitons au passage est elle aussi de toute beauté, On y trouve de belles statues polychromes ; l’orgue date du XVIIème siècle.
Et voisi Saint-Valéry-en-Caux, son port et son phare.
Nous lions connaissance avec nos voisins de camping, des cyclistes bordelais qui reviennent de Lille. Peut-être les croiserons-nous demain encore quelque part sur la route, mais ils seront partis à l'heure où nous nous réveilleront... ce sont des lève-tôt. Sympas, ils rempliront ma bouteille thermos d'eau bouillante avant de partir - nous n'avons pas de réchaud - et nous aurons donc du café chaud au réveil.
Pour l'heure il se fait tard et il fait froid... au lit !
Tre bela etapo, bedaŭrinde tro mallonga sed riĉa. Ni povus pasigi tutajn semajnojn ĉi tie.
Kiam ni planis nian itineron kaj difinis niajn etapojn, ni ne sciis, ĉu, en ĉi tiu punkto, ni estos pli efikaj, ĉar ni estis tiritaj aŭ tre lacaj pro jam longa vojaĝo. Ĉu ni transiros facile aŭ malfacile la normandan malebenaĵon. Tial ni decidis fari malgrandajn etapojn. Ni tiel havos la tempon pli bone ĝui Altnormandion, kiun ni ne konis.
Fine, la grimpadoj estas pli facilaj ol mi atendis, kaj nia vojaĝo ĉi tien prenas pacan ritmon. Ni lastatempe estas multe pli da turistoj ol sportistoj kaj ĝi estas tre bona tiel. Ni ne imagas nin mem kondamnitoj de la vojo. Ĉirkaŭiri Francion ne faras Tour de France !
Ne vekiĝis malfrue matene kaj forlasis Dieppe je la 10a matene. La urbo agrable surprizis nin. Ni imagis ĝin malĝoja. Ne estas tiel. Ĝi estas aktiva kaj populara.
Ni preterpasas Pourville-sur-Mer kaj ĝiajn belajn klifojn kaj alvenas en Varangéville. Ni ne revenis al la urbo en Meuse, kie ni haltis. Ĉi-foje temas pri Varangéville-sur-Mer. Ni scias nenion pri ĝi. Afiŝo indikas la direkton de la mara tombejo kaj altiras nian atenton. Ne malfruas, ni havas tempon. Bona elekto. Preĝejo Saint Valéry kaj la apuda tombejo estas gemoj. Georges Braque estas entombigita tie, li loĝis ĉi tie. Li havas vidon al la belaj klifoj, kiujn Claude Monet portretis plurfoje.
Fakte la urbo superfluas per trezoroj, kiujn ni ne vidos, aŭ ne ĉi-foje. Muzeo Michel Ciry, Manoir d'Ango, Shamrock-ĝardeno, kiu enhavas la plej grandan kolekton de hortensioj en la mondo, pli ol mil specioj.
Ni piknikas ĉe la lumturo Ailly, kies restarigo estas komencita, baldaŭ permesos publikan aliron. La vetero estas suna kaj la temperaturo estas agrabla. Ĉu vi kredos ĝin, estas somera etoso, pri kiu ni ĵus forgesis la agrablan dolĉecon.
Quiberville, Saint-Aubin tiam ĉi-foje ĝi estas signo "cirkvito de la plej mallonga rivero en Francio", kiu kondukas nin forlasi la planitan itineron por rigardi. Fakte la rivero aspektas kiel rivereto. 1.149 metrojn longe ... ni revis sekvi la kurson de Danubo ĉi-somere ...
Ankaŭ la preĝejo Veules-les-Roses, kiun ni vizitas survoje, estas tre bela. Estas belaj plurkoloraj statuoj kaj la orgeno devenas de la 17-a jarcento.
Jen Saint-Valéry-en-Caux, ĝia haveno kaj ĝia lumturo.
Ni konatiĝis kun niaj kampejaj najbaroj, bordozaj biciklantoj revenantaj de Lille. Eble ni renkontos ilin morgaŭ denove ie sur la vojo, sed ili foriros kiam ni vekiĝos ... ili kutimas ellitiĝi frue. Bone, ili plenigos mian termobotelon per bolanta akvo antaŭ ol ili foriros - ni ne havas fornon - do ni trinkos varman kafon kiam ni vekiĝos.
Nuntempe vesperiĝas kaj malvarmas ... Mi enlitiĝu !
