21-an de junio - 21 juin - 02 - Klein Rönnau - Lübeck

VERSION EN FRANÇAIS PLUS BAS APRES LES PHOTOS

La hodiaŭa etapo estis mallonga; ni alvenis al la kampadejo ĉirkaŭ tagmezo sub nuba ĉielo kun la plano foriri al la urbocentro de Lübeck tuj kiam la tendo estas starigita kaj la manĝo glutita. Tion farita, ni prenas niajn biciklojn. La vetero denove plimalboniĝas. Mi rigardas la veterprognozon. Pluvo estas certa, perforta ŝtormo ebla. Tial ni elektas reiri al la tendejo, lasi tie niajn biciklojn kaj veture al la urbocentro per buso. La sekvaj horoj konfirmis al ni, ke ĝi estis bona ideo.

Hodiaŭ estas la unua tago de la somero, sed... verŝajne neniu avertis ĝin pri tio. Li devus tamen scii: laŭ la revolucia kalendaro, ĝi komenciĝis jam antaŭ 4 tagoj, ni estas la 4-a de mesidoro de la jaro 232 kaj hodiaŭ estas la festo de... (la) veroniko.

La arkitekturaj riĉaĵoj de la urbo Lubeko estas tiel multnombraj, ke ne eblas viziti ilin ĉiujn en nur duontago. Ni vidis nur kelkajn, La embleman Holstertor (Holstinia Pordego) kompreneble, mezepokan brikan pordegon el la 15-a jarcento, la luteran katedralon (Dom zu Lübeck) kun ĝia astronomia horloĝo kaj ĝia Triumpfkreuz (triumfa kruco) el la 15-a jarcento sed ankaŭ ĝia orgeno kaj ĝiaj modernaj vitraloj. Post ĉi tiu vizito ni iom vagas ĉirkaŭ la urbo, sub pluvo, rigardante la faman preĝejon de Sankta Maria kaj la Rathaus (urbodomo).

Kaj tiam, ĉu Lubeko ne estas la ĉefurbo de marcipano, do...

Hazarde, ni renkontas la statuon de Rolf Goerler kiu reprezentas diablon. Jen la rakonto.

Kiam la unuaj ŝtonoj de Preĝejo Sakta Maria estis masonitaj, la diablo opiniis ke estis konstruita vindrinkejon. Li ŝatis la ideon: li jam ricevis multajn animojn, kiuj asidue frekventis tiajn lokoj. Li miksiĝis kun la laboristoj kaj komencis helpi ilin. Tamen iun tagon li rimarkis, ke tie oni konstruis ne drinkejon, sed preĝejon. Kolerega, li kaptas grandegan rokon por detrui la murojn jam konstruitajn. Li apenaŭ lanĉis ĝin, kiam aŭdaca viro kriis al li: "Haltu, Moŝto Diablo, ne detruu tion, kio jam estis konstruita kaj mi promesas al vi, ke ni konstruos ĝin tuj apude, ĉi tiun vintrinkejon" . La ideo plaĉis al la diablo. Li ellasis la rokon, kiu falis kie ĝi estas ankoraŭ hodiaŭ. Ni ankoraŭ povas vidi la spuron de liaj ungegoj. La laboristoj, ĝuste kontraŭe, konstruis, kiel promesite, la vinkelon de la urbodomo.

La morgaŭa etapo estos ĉirkaŭ sesdek kilometroj kaj kondukos nin al la Balta Maro kie, de Travermünde, ni sekvos la komunan parton de la vojoj Eŭrobiciklo 10 (Balta vojo) kaj Eŭrobiciklo 13 (Vojo de la Fera Kurteno).

VERSION EN FRANÇAIS.

L’́étape était courte et nous sommes arrivés au camping vers midi sous un ciel couvert avec l’intention partir pour le centre-ville de Lübeck dès la tente montée et le repas pris. Cela fait, nous enfourchons nos vélos. Le temps se dégrade encore. Je jette un œil aux prévisions météorologiques. La pluie est certaine, un violent orage possible. Nous choisissons donc de faire demi-tour, de laisser nos vélos au camping et de prendre le bus. Les heures qui suivent nous confirment que c’était une bonne idée.

C’est pourtant aujourd’hui le premier de l’été mais… personne sans doute ne l’en a prévenu. Il devrait l’être pourtant : selon calendrier révolutionnaire, il est d́éjà commencé depuis 4 jours, nous sommes le 4 Messidor de l’année 232 et c’est la fête de… (la) véronique.

Les richesses architecturales de la ville de Lübeck sont si nombreuses qu’il n’est pas question de les visiter toutes en une petite demi-journée. Nous n’en verrons que quelques-unes, L’emblématique Holstertor (Porte de Holstein) bien sûr, porte médiévale en briques du XVème siècle, la cathédrale luthérienne (Dom zu Lübeck) avec son horloge astronomique et sa Triumpfkreuz (croix de triomphe) du XVème siècle mais aussi son orgue et ses vitraux modernes. Après cette visite nous déambulons un peu en ville, sous la pluie, jetant un œil au passage à la célèbre église Saint Marie et au Rathaus (hôtel de ville.

Et puis, Lübeck… c’est la capitale du marzipan, alors, forcément…

Par hasard, nous tombons sur la statue de Rolf Goerler qui représente un petit diable dont voici l’histoire.

Quand on posa les premières pierres de l’église Sainte Marie, le diable crut qu’on construisait un bar à vin. L’idée lui plut : il avait déjà reçu beaucoup d’âmes qui avaient assidûment fréquenté ce genre de lieu. Il se mélangea aux ouvriers et entreprit de les aider. Il réalisa pourtant un jour que ce n’était pas un bar que l’on construisait là mais une église. Fou de colère, il attrape un énorme rocher pour détruire les murs déjà construits. A peine l’a-t-il lancé qu’un homme audacieux lui crie : « Arrêtez, Seigneur Diable, ne détruisez pas ce qui a déjà été construit et je vous promets que nous le construirons juste à côté, ce bar à vin ». L’idée plut au diable. Il lâcha le rocher qui tomba à l’endroit où il est toujours aujourd’hui. On y voit encore l’empreinte de ses griffes. Les ouvriers, juste en face, ont construit, comme promis, la cave à vin de l’hôtel de ville.

L’étape de demain fait une soixantaine de kilomètres et nous mènera jusqu’à la Mer Baltique où, à partir de Travermünde, nous suivrons le trajet commun à l’Eurovélo 10 (Route de la Baltique) et à l’Eurovélo 13 (Route du Rideau de Fer).