25-an de Julio - 25 juillet - 29 - Norrköping - Nävekvarn

VERSION EN FRANÇAIS PLUS BAS APRES LES PHOTOS

Ni ellitiĝas je la 6-a kaj kvarono, kaj ni sen bedaŭro forlasas la kampadejon Norrköping. La necesejoj estas malpuraj, la duŝoj estas kolektivaj kaj la pordo de la sola disponebla unuopa duŝoĉelo estas rompita, kaj ĉe viroj kaj ĉe virinoj. La pluvo devigis nin resti en la komuna salono kie senhonta homo aŭskultas usonajn seriojn sen aŭdiloj. Ne gravas ĉu la aliaj estas interesitaj. Krome, ni devas vivi kun limakoj, kiuj estas ĉie... eĉ en la tendo! La herbo estis tondita tuj antaŭ la pluvo kaj amasiĝas sub la ŝuoj kaj gluiĝas al la tendotapiŝo, kiun mi nur tre neperfekte sukcesis purigi hodiaŭ matene. Ĉiukaze, vi devas faldi la tendon dum ĝi estas ankoraŭ tre malseka.

La grimpedoj hodiaŭ ankoraŭ estos sufiĉe grava sed iom malpli ol hieraŭ kaj precipe okazos dum du sekcioj, preskaŭ je la fino de la etapo, dum la lastaj dek kvin kilometroj. Nia itinero estos sufiĉe maldirekta ĉar ni volas eviti trafikitan vojon, kiu certe estus pli rekta sed malpli agrabla. Ni veturos orienten, poste nordorienten, poste orienten denove: ni reiras al la maro Nia trudeniro en la internon finiĝos.

Ni forlasas la urbon tra malnovaj kvartaloj, poste tra ĝiaj ĉikaŭurboj, transirante sociajn loĝejojn kaj loĝdomarojn. La konstruaĵoj malofte estas pli ol tri etaĝoj altaj. Tamen, malgraŭ la verdaj zonoj kaj la ludejoj por infanoj, ĝi estas tre malgaja kaj ne alogas vin vivi tie.

Post mallonga tempo, ni eztrovas niajn mallarĝajn vojojn. Fakte, ili grimpas multe malpli krude ol ĝi grimpis la antaŭajn du tagojn. Antaŭ ĉio ŝanĝas la pejzaĝo. Kompreneble estas kelkaj trairejoj en la arbaro sed ĝi estas plej ofte forigita al la fono, malantaŭ la grandaj kampoj de cerealoj kiuj komencas preni tiun belan flavgrizan koloron. La ĉielo estas plena de grandaj bluaj aŭ grizaj nuboj, kiuj donas al ĝi mirindan aspekton kaj plibeligas la pejzaĝojn.

Ankoraŭ ni trovas survoje malmultajn tablojn por manĝoj. Ni vidas preĝejon antaŭ kiu estas benko turniĝanta al la tombejo, ĉe la malantaŭo de la navo. Ĉiaokaze, mi ĉirkaŭiras la konstruaĵon por vidi ĉu estas aliaj benkoj proksime de la pordego. La pordo estas malfermita. Mi aŭdas kantadon... La ĝardenisto, kiu prizorgas la ĉirkaŭaĵon, venas al mi kaj klarigas, ke en la preĝejo okazas funebra ceremonio. Li indikas al mi alian tablon, iom pli for. Feliĉe. Estus strange pikniki sur la tombeja benko dum la entombigo. Dek minutojn poste, la ceremonio finita, la pastro forlasas la preĝejon kaj donas al ni gajan saluton dum li preterpasas nin.

Ni denove prenas la vojon al Skenäs kie atendas nin la pramo kiu kondukos nin trans la fjordon. La transirejo longas iom pli ol kilometron kaj necesas iom malpli ol kvaronhoro por ke la Fredrika konduku nin aliborde.

Ĉi tie ĝi grimpas, iomete, multe, multege sur arbarvojo kiu, kvankam ni estas nur kelkajn metrojn super la marnivelo, rememorigas tiujn, kiujn estas en la Ardena Masivo.

La kampadejo, kie ni tranoktas, estas tre okupata. La plaĝo estas kelkaj metroj for, la suno brilas, la plej gravaj malfacilaĵoj pasis kaj morgaŭ ni alvenos en Nyköpping kie ni prenas unutagan paŭzon...

Por festi tion, ĉi-vespere, ni regalas nin per kolbaso kaj fritaĵoj, vegetarana hamburgero kaj glaso da ruĝa vino ĉe la restoracio apud la kampadejo.

Ĉu la vivo ne estas bela?

VERSION EN FRANÇAIS.

 

Levés à 6 heures et quart, nous quittons sans regret le camping de Norrköping. Les sanitaires sont sales, les douches sont collectives et la porte de la seule cabine individuelle disponible est cassée, tant côté hommes que côté femmes. La pluie nous a contraint à rester dans la salle commune où un sans-gêne impose à tous les séries américaines qu’il écoute sans casque. Pour couronner le tout, il nous faut cohabiter avec les limaces qui sont partout… jusque dans la tente ! L’herbe a été coupée juste avant la pluie et forme des paquets qui s’agglomèrent sous les chaussures et se collent au tapis de sol de la tente que je ne parviens à nettoyer que très imparfaitement ce matin. Il faut de toute façon plier la tente encore très humide.

Le dénivelé aujourd’hui sera encore assez important mais un peu moins qu’hier et concentré sur deux sections, plutôt vers la fin de l’étape, sur les quinze derniers kilomètres. Notre itinéraire sera assez tortueux car nous souhaitons éviter une route importante qui serait certes plus directe mais moins agréable. En roulant vers l’est puis vers le nord-est, puis de nouveau vers l’est, nous reprenons le chemin de la mer. C’en sera fini de notre incursion à l’intérieur des terres.

Nous quittons la ville en passant par des quartiers anciens, puis par sa banlieue en traversant les zones d’habitat social et les lotissements. Les barres d’immeuble ne font que rarement plus de trois étages. Pour autant, et malgré les espaces verts et les aménagements de jeux pour enfants, l’ensemble est très terne et ne donne pas envie d’y vivre.

Très vite, nous retrouvons nos petites routes. De fait, le relief est beaucoup moins accidenté que les deux jours précédents. Ce qui change surtout, c’est le paysage. Bien sûr il y a quelques passages en forêt mais elle est le plus souvent reléguée au second plan, derrière les grands champs de céréales qui commencent à prendre cette belle couleur gris jaune. Le ciel est empli de gros nuages bleus ou gris qui lui donnent un aspect fantastique et magnifient les paysages.

Toujours peu de tables pour le repas. Nous voyons une église devant laquelle se trouve un banc qui fait face au cimetière, à l’arrière de la nef. À tout hasard, je fais quand même le tour du bâtiment pour voir s’il y a d’autres bancs du côté du portail. La porte est entrouverte. J’entends des chants... Le jardinier qui s’occupe des alentours vient à moi et m’explique qu’une cérémonie de funérailles se déroule dans l’église. Il m’indique une autre table, un peu plus loin. Heureusement. Nous aurions eu l’air malin à pique-niquer sur le banc du cimetière au moment de la mise en terre.  Dix minutes plus tard, cérémonie terminée, le pasteur quitte l’église et nous adresse un bonjour jovial en passant devant nous.

Nous reprenons la route jusqu’à Skenäs où nous attend le ferry qui nous fera traverser le fjord. La traversée fait un peu plus d’un kilomètre et il faut un peu moins d’un quart d’heure au Fredrika pour nous amener sur l’autre rive.

C’est là que ça monte, un peu, beaucoup, énormément sur une route de forêt qui, bien que nous ne soyons qu’à quelques mètres au -dessus du niveau de la mer, n’est pas sans nous rappeler celles que l’on trouve dans le Massif des Ardennes.

Le camping où nous passons la nuit est très fréquenté. La plage est à quelques mètres, le soleil brille, les difficultés les plus importantes sont passés et demain nous arrivons à Nyköpping où nous prenons une journée de pause…

En attendant, pour fêter ça, ce soir, on s’offre une saucisse-frites, un burger végé et un verre de rouge au petit restaurant installé à côté du camping.

Elle est pas belle la vie ?