Post la pluvego hieraŭ nokte – "eun’ bon’ drach’" oni diras en Nord kie mi naskiĝis – la vento ekblovis dum la nokto. Ĉirkaŭ la dua matene, ni profitas la okazon por sekigi nian vestaĵon sur la lavŝnuro aranĝita hieraŭ antaŭ la pluvego. Preskaŭ ĉio estas seka kiam ni vekiĝas. La tendo ankaŭ; tio ŝparas al ni tempon.
Sed ne esperu tro multe de Eolo: blovante de la okcidento je 25 - 30 kilometroj hore, 40 ĝis 45 en puŝventoj, la vento, laŭ la direkto de la vojo, alfrontas nin plej ofte, foje puŝas nin flanken. Ĉiukaze, ni devas forte premi la pedalojn kaj tio estas sufiĉe laciga. Feliĉe la etapo estas nek tro longa nek tro dekliva kaj la surfaco de la vojoj hodiaŭ estas plej ofte kontentiga, krom malmultaj izolitaj trairejoj.
La unuaj kilometroj, laŭ la ĉefa vojo, estas verdire malagrablaj. Post la pasintaj semajnoj pasigitaj for de aŭtotrafiko, la senĉesa bruo de aŭtoj kaj la odoro de benzinaj vaporoj estas por ni tre malagrabla. Kiam ni forlasas ĝin, ni veturas tra malgaja kamparo, kie nenio aŭ preskaŭ nenio kaptas la atenton.
Ne temas pri la sama magio de la beleco de la arbaroj kiel hieraŭ. Ni diras al ni, ke ni devos kontentiĝi tiel: la tago estos seninteresa. Tiam ni alvenas al la bela vilaĝo Łącko, de kie la vojo fariĝas denove tre bela.
Ni piknikas en paŭzejo por biciklantoj, ege bone ekipita: kovritaj tabloj, riparejo, elektra alirejo por ŝargi telefonon, necesejoj kaj hamako, la tuto kun bela vido al la lago.
La cetero estas grandioza, krom dum la transiro de Jarosławiec, la urbo, kie ni atingas la Baltikon, karikaturo de ĉemara feriejo kun siaj picejoj kaj kebabbutikoj, ĝiaj vendistoj de vafloj kaj glaciaĵoj, ĝiaj suveniraj kaj strandoj ludilbudoj. La stratoj denove estas plenplenaj.
Ni laŭiras la maron kaŝitan de la vico de dunoj kie kreskas kelkaj arboj, foje izolitaj, foje formante malgrandan pinarbaron.
La Balta, kutime trankvila, estas hodiaŭ kun grandaj ondoj, ŝaŭmanta. Pro la vento.
Ni revenas al nia kampadejo. Ĉi tiu ankaŭ estas tre malnova sed ĝi estas pli malmultekosta ol la antaŭa kaj la posedanto estas gentila kaj parolas la germanan.
Ni alvenas samtempe kun germana familio, kiu loĝas en bangalo. Afable, ili pruntedonas al ni faldeblan tablon kaj du seĝojn kaj metas en la fridujon la malvarmigendan manĝaĵon . La vespera biero estos malvarma - sed ankoraŭ sen alkoholo.
Après la forte pluie d’hier soir – eun’ bon’ drach’ comme on dit dans le Nord – le vent s’est levé dans la nuit. Vers deux heures du matin, nous en avons profité pour mettre notre lessive à sécher sur le fil à linge tendu la veille avant l’averse. Tout ou presque était sec au réveil. La tente aussi, ce qui nous fait gagner du temps.
Mais il ne faut pas trop espérer d’Éole : soufflant de l’ouest à 25 – 30 kilomètres à l’heure, 40 à 45 en rafales, le vent, salon l’axe de la route, nous fait face le plus souvent, parfois nous pousse latéralement. Dans tous les cas, il faut pousser fort sur les pédales et c’est assez fatiguant. Heureusement l’étape n’est ni trop longue, ni trop vallonée et le revêtement des pistes est aujourd’hui le plus souvent satisfaisant, sauf dans quelques passages isolés.Les premiers kilomètres, le long de la grand-route, sont franchement désagréables. Après ces quelques semaines passées à l’écart du trafic automobile, le bruit incessant des voitures et l’odeur des vapeurs d’essence nous est bien désagréable. Et quand nous la quittons, c’est pour parcourir une campagne morne et triste où rien ou presque n’accroche le regard.Nous sommes bien loin de la magie de la beauté des forêts d’hier. Nous nous disons qu’il faut en prendre son parti, que la journée sera sans intérêt, quand arrive le beau village de Łącko, à partir duquel l’itinéraire se fera de nouveau très beau.Nous pique-niquons dans une aire d’accueil des cyclistes, remarquablement équipée : tables couvertes, atelier de réparation, prise électrique pour recharger le téléphone, toilettes et hamac, le tout avec une très belle vue sur le lac.La suite est magnifique, sauf pendant la traversée de Jarosławiec, la ville où nous rejoignons la Baltique, caricature de station balnéaire avec ses pizzerias et ses kébabs, ses marchands de gaufres et de glace, ses échoppes de souvenirs et de jouets de plage. Les rues sont une fois encore bondées.Nous longeons la mer à l’abri du cordon de dunes où poussent quelques arbres, parfois isolés, parfois formant une petite pinède.La Baltique, habituellement calme est aujourd’hui agitée de grosses vagues, écumante. C’est le vent.Nous rejoignons notre camping. Celui-là aussi est vétuste mais il est moins cher que le précédent, aéré et le propriétaire est sympa et parle allemand.Nous arrivons en même temps qu’une famille d’allemands qui logent en bungalow. Sympas, ils nous prêtent une table pliante et deux chaises et mettent nos victuailles qui le nécessitent dans le frigo. La bière du soir sera fraîche – mais toujours sans alcool.
