20-an kaj 21-an de Julio - 20 et 21 juillet - 25 - Ankarsrum - Västervik

VERSION EN FRANÇAIS PLUS BAS APRES LES PHOTOS

Por ne uzi ĉi tiun ĝenan vojon E22, kiu ne estis klasifita tiel trafika vojo, netaŭga por bicikla trafiko, de la retejo, kiun mi uzas por prepari niajn itinerojn, surbaze de OpenCycleMap kartografio, kutime tre fidinda, ni elektas alian itineron, kiu iras norden laŭlonge Lago Långsjön por aliĝi en Hummelstad al la bicikla vojo n-ro 5, kiun ni sekvas orienten por atingi Västervik, halturbon, kie ni paûzos unu tagon. La nordorienta itinero unue planita iris rekte tien, ĝi estis la hipotenuzo de orta triangulo, kies aliajn du flankojn ni finfine sekvos. Nia vojo estas do neeviteble, rimarkeble kaj senkompate plilongigita, Pitagoro kulpas!

Tiom da pliaj grimpadoj. Ĉar la tago konsistas nur el alternaj grimpadoj kaj malsupreniroj.

Ni ekbiciklis ĉi-matene je altitudo de 100 metroj, alveninte al la maro, ni ja malsupreniris, tio estas certa, sed la tereno estas malebena: ni spertas multnombraj grimpadoj de pli ol 5, 7 aŭ 9%, kaj ankaŭ malsupreniroj, foje tiel krutaj, ke la rapidometroj de nija bicikloj montras preskaŭ 50 kilometrojn hore. Varmega - je preskaŭ 30° -. Sub la kasko, ŝvito fluas laŭ mia vizaĝo kaj pikas miajn okulojn kaj la muŝoj daŭre montras al mi fidelan amikecon, kiun mi certe preferus malakcepti.

Preskaŭ la tuta tago estas pasigita sur etaj serpentumaj vojoj en la arbaro, dezertaj. Gravas la pluralo: la vojoj estas senhomaj, tute ne tiel estas la arbaro.

Kilometrojn de iu vilaĝo aŭ alia loĝata areo, estas izolitaj, loĝitaj nur dum la ferioj aŭ konstante. Por atingi ilin oni devas veturi longan vojon sur neatenditaj vojoj aŭ sur gruzvojoj.

La svedoj estas natur-amantoj. Tiom, ke ĝui ĝin ĉi tie estas absoluta rajto, laŭleĝa rajto. La “allemansrätten”, la rajto de libera aliro al la naturo rajtigas migradi surtere piede, surĉevale aŭ bicikle, kaj naĝi kaj navigi sur lagoj aŭ maro, pluki florojn, berojn kaj fungojn, tendumi en la naturo, inkluzive sur privataj terenoj. Nur vi devas atnenti ĝeni neniun kaj respekti la medion.

Ni estas tre lacaj, kia ni alvenas ĉe nia AirBnb, eta loĝejo de dek kvadrataj metroj, apenaŭ ekipita sed tamen taŭgas: estas duŝo kaj lito, tio nur gravas. Se estus pluvinta, sendube estus neeltenebla, sed la Madonna del Ghisallo, proklamita en 1948 "universala patrono de la biciklantoj" de Papo Pio XII, eble gardas nin. En la sanktejo, krom la biciklojn de Bartali, Coppi aŭ Merckx, estas videbla enskribitan tekston, kiu pompe priskribas nian hodiaŭn etapon: "Tiam Dio kreis la biciklon, por ke la homo faru ĝin instrumento de peno kaj de ekzaltiĝo dum la malfacila vivo_vojaĝo. Kredi ĝin, aŭ ridu pri ĝi, laŭvole.

 

Ĉi dimanĉon, ni prenas tempon por iom aĉeti. Nu, estas dimanĉo kaj ni povas regali nin per iom punschrullar kaj peco de prinsesstårta. Ni biciklos, ne gravas pri ĉi tiuj kalorioj, kiujn ni fonfesas estas iom troaj.

Mi jam rakontis al vi pri lördagsgodis, ĉi tiuj dolĉaĵoj, kiujn tradicie svedaj infanoj manĝas troe sabate laŭ la loka tradicio. Ĝuste apud Coop, grandega vendejo de dolâcjoj altiras nian atenton. Estas dimanĉo sed ĝi estas tamen malfermita. Ni eniras, nur por vidi. Oni vendas ĉi tie 850 malsamajn specojn de bombonoj prezentitaj sur pli ol 250-metra montrotablo, sufiĉas por riĉigi dentistojn! Ili estas en ĉiuj formoj kaj koloroj. Iuj estas tiel okulfrapaj, ke ili eble fariĝas fulgoroj aŭ novaj specoj de brilvermoj por lumigi la vedejon nokte, mi kredas.

Post mallonga siesto, ni repreans niajn biciklojn por promeni piede ĉirkaŭ la haveno. Malgrandaj plezurŝipoj sed ankaŭ kelkaj jaĥtoj daŭre eniras kaj eliras, la infanoj plonĝas kaj naĝas, la gepatroj observas ilin sunbanante, la restoracioj estas plenaj, la fjordo etendiĝas ĝis la horizonto sed la insularo kaj ĝiaj 5 000 insuloj estas pli for, ni ne povas vidi ĝin de ĉi tie kaj morgaŭ ni iros iom pli norden, laŭ la Golfo de Gamleby, do ni ne vidos ĝin. Mi eĉ ne certas, ke ni vidos la maron, ĉar nia itinero en la centro de la duoninsulo distribuas vojojn kiuj aspektas kiel fiŝostoj, kiuj iras al la marbordo sed kiuj ne sekvas ĝin. La etapo estos mallonga ĝis Gamleby, sed la ceteraj estos certe pli malfacilaj. Ni devas aranĝi niejn etapojn kun la ekzistantaj kampadejoj.

VERSION EN FRANÇAIS.

Pour échapper à cette satanée route E22 qui n’avait pas été reconnue comme une route à grande circulation, peu adaptée à la circulation cycliste, par le site que j’utilise pour préparer nos itinéraires, basé pourtant sur la cartographie OpenCycleMap, habituellement très fiable, nous choisissons un autre itinéraire qui longe le lac de Långsjön vers le nord pour rejoindre à Hummelstad l’itinéraire cycliste n°5 que nous suivons vers l’est pour atteindre Västervik, ville-étape où nous prendrons une journée de repos. L’itinéraire nord-est initialement prévu devait nous y mener directement, l’hypoténuse en somme d’un triangle rectangle dont nous suivrons finalement les deux autres côtés.Notre route s’en trouve donc fatalement, sensiblement et impitoyablement allongée, la faute à Pythagore.

Autant de grimpettes supplémentaires. Car la journée n’est faite que de côtes et de descentes alternées.

Partis d’une altitude 100 mètres, arrivés à la mer, nous sommes pourtant descendus, c’est certain mais le relief est accidenté : les montées à plus de 5, 7, 9% sont nombreuses, les descentes aussi, si fortes parfois que le compteur accuse près de 50 km/h. La chaleur est torride – il fait près de 30° –. Sous le casque, la transpiration coule sur le visage et pique aux yeux et les mouches continuent à me témoigner une affection fidèle que je préfèrerais certainement décliner.

Toute la journée ou presque se passe sur de toutes petites routes sinueuses dans la forêt, désertes. Le pluriel a son importance : si les routes sont désertes, la forêt, elle, ne l’est pas.

À des kilomètres de tout village ou de toute autre zone habitée, on trouve des habitations isolées, saisonnières ou permanentes. Il faut, pour les rejoindre parcourir un long chemin sur des routes improbables ou sur des pistes gravillonnées.

C’est que les Suédois sont des amoureux de la nature. À tel point que d’en jouir est ici un droit absolu, garanti par la loi, l’ «allemansrätten», le droit de libre accès à la nature qui autorise la promenade sur terre à pied, à cheval ou à vélo, la baignade et la navigation sur les lacs ou la mer, la cueillette de fleurs, de baies et de champignons, le camping sauvage, y compris sur des terrains particuliers. La seule règle et de déranger personne et de respecter l’environnement.

C’est bien fatigués que nous arrivons à notre AirBnb, un espace minuscule de dix mètres carrés très chichement équipé mais qui conviendra, il y a une douche et un lit, c’est l’essentiel. S’il avait plu, ç’aurait été sans doute intenable mais la Madone del Ghisallo, proclamée en 1948 "patronne universelle des cyclistes" par le pape Pie XII, veille peut-être bien sur nous. Dans le sanctuaire, outre les vélos de Bartali, de Coppi, ou de Merckx, on trouve parait-il inscrite une mention qui magnifie pompeusement notre étape du jour : "Puis Dieu créa la bicyclette afin que l’homme en fasse un instrument d’effort et d’exaltation sur le dur itinéraire de la vie". Le tout est d’y croire, ou d’en rire.

 

Ce dimanche, nous prenons le temps de faire quelques courses. Après tout, c’est dimanche et nous pouvons bien nous offrir un petit punschrullar et un morceau de prinsesstårta. Les côtes à venir auront raison de ces calories, confessons-le quelque peu excessives.

Je vous ai déjà parlé des lördagsgodis, ces bonbons que les enfants suédois consomment traditionnellement et en excès le samedi selon la tradition locale. Juste à côté de la Coop, notre attention est justement attirée par un immense un magasin de bonbons. C’est dimanche mais c’est ouvert. Nous entrons, juste pour voir. On vend ici 850 sortes de bonbons différentes sur plus de 250 mètres de linéaire, de quoi faire la fortune des dentistes ! Il y en a de toutes formes et couleurs. Certaines sont tellement flashy que je ne suis pas sûr qu’elles n’éclairent pas le magasin pendant la nuit, lucioles ou vers luisants d’un nouveau genre.

Après une petite sieste, nous reprenons nos vélos pour aller nous promener au port dont nous faisons le tour à pied. De petits bateaux de plaisance mais aussi quelques yachts ne cessent d’entrer et de sortir, les enfants plongent et se baignent, les parents les surveillent en bronzant, les restaurants sont pleins, le fjord s’étend à perte de vue mais l’archipel et ses 5.000 îles est plus loin, on ne le voit pas d’ici et demain, nous remontons un peu plus au nord, le long du golfe de Gamleby, nous ne le verrons donc pas. Je ne suis pas sûr d’ailleurs que nous verrons la mer car notre itinéraire au centre de la péninsule distribue des routes en arrêtes de poisson qui vont à la côte mais qui ne la suivent pas. L’étape sera courte jusqu’à Gamleby, mais celles qui suivront s’annoncent plus difficiles. Il faut faire avec les campings existants.