26-an kaj 27-an de Julio - 26 et 27 juillet - 30 - Nävekvarn - Nyköping

VERSION EN FRANÇAIS PLUS BAS APRES LES PHOTOS

Plej ofte nin vekas inter 5 kaj 5:30 la lumo: la suno estas pli kuraĝa ĉi tie ol en Francio, ĝi pli frue leviĝas! Sed vintre, li ferias. Tamen ni kutime atendas la 6-an aŭ la 6-an kaj kaj duonon por eliri el la tendo.

Ĉi-matene, ni scias, ke ni havas nur ĉirkaŭ tridek kilometrojn por pedali, ni do rajtigas al ni litpigrumi ĝis la 7-a kaj kvarono. La suno jam arde brilas kaj ni matenmanĝas fronte al la maro, malpli ol dek metrojn de la plaĝo, ankoraŭ senhoma. Infanoj forgesis siajn ludojn: ŝovelilon, plaĝositelon, sandomuldilon. Bela poŝtkarto!

La tendo estas pakita seka. Ni eĉ prenas la tempon por iom lesivi antaŭ ni foriras. Ankaĭ ni babiladas kun germanino, kiu kun sia emerita edzo faras longan vojaĝon loĝaŭte. Dum plena feria jaro. Ni havas nur unu vivon, ŝi diras. Ŝi tute pravas! Eĉ se eterna vivo estos donita al ni, ĝi verŝajne ne estos kun loĝaŭto por esplori la eŭropajn landojn.

Ŝi laŭdas la belaĵojn de Norvegio. Vero jam sonĝas... sed jen, la altecdiferencoj tie estas neatingeblaj.

La vojo al Nyköping ne estas sen grimpadoj, sed la malfacileco tute ne estas kiel tiu de la antaŭaj tri tagoj, kiuj estis tre lacigaj. Devus esti tiel ĝis ni forlasos Svedion, la itinero en Pollando kaj Germanio estos preskaŭ sen ajna malfacilaĵo. Biciklantoj, kiujn ni renkontis survoje, tamen diris al ni, ke la polaj ŝoforoj povas esti multe malpli atentaj ol danaj aŭ svedaj. Ni atentu: "arrive alive"(alvenu vivanta) estos nia moto.

Ni planis rendevui je la 15-a horo ĉe nia AirBnb. Ni di havas tempon por pluki belajn pulpodikajn sukajn nigrajn ĉerizojn, pikniki en publika parko kiu proponas al ni bone ombritan benkon kaj transiri la belan urbocentron kie ni revenos morgaŭ por viziti preĝejojn, kastelon, havenon kaj muzeon kaj iaman bierfarejon kiu fariĝis centro por diskonigo de arta metiista laboro loka. Kelkaj aĉetoj: kiam ni havas kuirejon disponebla, ni kuiras varman manĝon, ĝi ŝanĝas de la ĉiama tabuleo, malmola ovo, tomatoj, kukumoj, fromaĝo, jogurto kaj frukto.

 

Ripozinte dum la nokto, ni reiras al la urbocentro de Nyköping, iom pli ol 3 kilometrojn for, por fari iom da aĉetado. La USB-konektilo de mia telefono estas difektita, feliĉe mi trovis induktan ŝargilon, kiu konvenas. Estus malfacile havi nu neŝarĝeblan telefonon: la dokumentojn kiujn ĝi enhavas kaj la aplikaĵoj instalitaj en ĝi por vojaĝi fariĝas nepraj nuntempe. Mi ankaŭ aĉetas novan kapkusenon, la mia ve alkutimiĝis malŝveliĝi dum la nokto. Pri Véro, ŝi perdis unu el la trikiloj, kiujn ŝi nepre bezonas por triki ŝtrumpetojn, laŭ la uzinstrukcioj de Pia, nia dana esperantista amiko.

Oni devas estis ĝustatempe, la vendejoj, kiuj ne estas fermitaj sabate, malfermiĝas nur je la 10-a kaj fermiĝas, kiel la aliaj tagoj, je la 16-a aŭ 17-a. Aliflanke, manĝvendejoj estas ofte malfermitaj de la 8-a ĝis la 21-a, kaj eĉ de 6-a ĝis 22-a por pli grandaj, 7 tagojn semajne.

Ni babilas dum kelkaj momentoj kun Matts i Lundgren. Li verkas krimromanojn. Hodiaŭ li dediĉas siajn librojn en la librovendejo. Ni ne renkontis la alian tagon en Norrköping Sten Johansson, kiu skribas en Esperanto, bonvole ni do aĉetus unu de Matts, li estas tiel amika, sed bedaŭrinde ni unue devus lerni la svedan. Ni parolas kun li pri la Festivalo Boréales en Caen. Eble iun tagon li estos invitita, kial ne?

Ni tiam revenas al la AirBnb por manĝi kaj dividi kun nia gastigantino, Lora, la deserton, kiun ni aĉetis kaj... kune trinki malgrandan glason da kalvadoso.

Post mallonga siesto, ni iras al la kastelo (Nyköpinghus). Ĝi estas konata ĉar okazis ĉi tie en 1318 bankedo (Nyköpings gästabud) ĉe la fino de kiu reĝo Birger Magnusson malliberigis en la keloj de la turo. siajn du fratojn kiuj defiis sian aŭtoritaton. Laŭ la kroniko, ili mortis pro malsato. Sed li ne profitis sian krimon, la subtenantoj de la dukoj ribelis kaj Birger devis fuĝi al Danio kie li mortis post mallonga tempo.

Ni ankaŭ admiris unu el la plej malnovaj lignaj domoj en Svedio, konstruita en la unua duono de la 17-a jarcento. Ĉiuj muroj kaj plafonoj estas kovritaj per pentraĵoj faritaj en 1641, kies beleco estas nepriskribebla. Ili same belas kiel tiuj, kiujn ni vidis en Andaluzio. Ili reprezentas la kristanajn virtojn: kredo, espero, karitato, pieco, pacienco, prudento, justeco, animoforto kaj modereco. Ankaŭ unu pentraĵp rilatas la romian bonfaradon: temas juna knabino, Pero, kiu sekrete mamnutras sian malliberigitan patron kondamnita al morto per malsato. Situante proksimume tridek kilometrojn norde de la grandurbo, la vilao estis malmuntita kaj reinstalita ĉi tie en 1950.

Ni finas la posttagmezon en la muzeo. Ekzistas precipe kolektoj pri ĉiutagaj objektoj. Ni povas vidi nur malmulton de ĝi ĉar la plej granda parto de la objektoj estas konservitaj en la rezervoj, alireblaj dum gvidataj vizitoj sed estas malbonŝance nek la tago nek la horo. Damaĝo.

En la enirejo de la muzeo, deko da virinoj trikas ŝtrumpetojn, loktablojn kaj ŝalojn. Oni rajtas kompreneble kuniĝi por triki en la muzeo; ĉu trikado ne estas populara arto? Ĝenerale, publikaj spacoj ĉi tie estas... publikaj. Ekzemple, pluraj familioj piknikas sur la gazonoj de la reĝa kastelo.

VERSION EN FRANÇAIS.

Nous sommes le plus souvent réveillés entre 5 heures et 5 heures et demie par la lumière : le soleil est ici plus courageux qu’en France, il se lève plus tôt ! C’est en hiver qu’il prend ses vacances. Quant à nous, nous attendons d’habitude 6 heures ou 6 heures et demie pour nous extraire de la tente.

Mais ce matin, nous savons que nous n’avons qu’une trentaine de kilomètres à parcourir, nous nous octroyons une grasse matinée jusqu’à 7 heures et quart. Le soleil brille déjà et nous prenons le petit déjeuner face à la mer, à moins de dix mètres de la plage, encore déserte. Des enfants y ont oublié leurs jeux : pelles, seaux, moules. Jolie carte postale.

La tente est remballée sèche. Nous prenons même le temps d’une petite lessive avant de partir, après avoir discuté avec une Allemande qui, avec son mari retraité, s’offre un long voyage en camping-car. Une année complète de césure. On n’a qu’une vie, dit-elle. Elle n’a pas tort. Même si la vie éternelle nous est donnée, ce ne sera sans doute pas en camping-car à la découverte des pays d’Europe.

Elle nous vante les beautés de la Norvège. Véro commence à rêver mais pour le coup, les dénivelés là-bas sont hors de portée.

La route jusque Nyköping n’est pas sans montées mais la difficulté n’a rien à voir avec celle des trois jours précédents, bien fatigants. Il devrait en être ainsi jusqu’à notre départ de Suède, l’itinéraire en Pologne et en Allemagne sera lui quasiment sans aucune difficulté. Des cyclistes croisés sur la route nous ont quand même fait savoir que les conducteurs Polonais pouvaient être bien moins attentifs que les conducteurs danois ou suédois. Nous serons prudents : « arrive alive » sera notre devise.

Nous avons rendez-vous à 15 heures à notre AirBnb. Cela nous laisse le temps de cueillir quelques bonnes grosses cerises noires juteuses à souhait, de prendre notre repas dans un jardin public qui nous offre un banc bien ombragé et de traverser le joli centre-ville où nous reviendrons demain visiter églises, château, port et musée et une ancienne brasserie devenue centre de promotion de l’artisanat. Quelques courses : quand nous avons une cuisine à disposition, nous prenons un repas chaud, cela nous change du sempiternel taboulé, œuf dur, tomates, concombres, fromage, yaourt et fruits.

 

Après une bonne nuit de repos, nous repartons vers le centre-ville de Nyköping, distant d’un peu plus de 3 kilomètres, pour y faire quelques achats. Le port USB de mon téléphone est détérioré, je trouve heureusement un chargeur à induction qui fera l’affaire. C’est qu’il est devenu difficile de se passer du téléphone des documents qu’il contient et des applications qui y sont installées pour voyager. J’achète aussi un nouvel oreiller, le mien a pris la mauvaise habitude de se dégonfler pendant la nuit. Quant à Véro, elle a perdu l’une des aiguilles qui lui sont indispensables pour tricoter des chaussettes ainsi que le lui appris Pia, notre amie espérantiste danoise.

Il faut viser juste, ceux des magasins qui ne sont pas fermés le samedi n’ouvrent qu’à 10 heures et ferment, comme les autres jours, à 16 ou à 17 heures 00. En revanche, les magasins d’alimentation sont souvent ouverts de 8 à 21 heures, voire de 6 à 22 pour les plus grands, 7 jours sur 7.

Nous discutons quelques instants avec Matts i Lundgren, un auteur de romans policiers qui s’installe pour une séance de dédicace. À défaut d’avoir croisé l’autre jour à Norrköping Sten Johansson, qui en écrit, lui, en espéranto, nous lui en aurions bien acheté un tant il est sympathique mais il nous faudrait d’abord malheureusement apprendre le suédois. Nous lui parlons du Festival des Boréales à Caen. Peut-être un jour, qui sait ?

Nous rentrons ensuite à l’AirBnb pour prendre notre repas et partager avec notre hôtesse, Lora, le dessert que nous avons acheté et… un petit verre de calvados.

Après une petite sieste, nous prenons la direction du château (Nyköpinghus), surtout pour connu pour avoir été le lieu en 1318 d’un banquet (Nyköpings gästabud) à la fin duquel le roi Birger Magnusson fit enfermer ses deux frères qui contestaient son autorité dans les caves de la tour où, selon la chronique, ils moururent de faim. Mal lui en pris, les partisans des ducs se rebêlèrent et Birger dut s’enfuir au Danemark où il mourut peu de temps après.

Nous avons également admiré l’une des plus anciennes maisons en bois de Suède, construite dans la première moitié du XVIIème siècle. Tous les murs et les plafonds sont recouverts de peintures d’une beauté indicible, aussi belles que celles que nous avons vues en Andalousie, réalisées en 1641. Elles représentent les vertus chrétiennes : foi, espérance, charité, piété, patience, prudence, justice, force d’âme et tempérance ainsi que la charité romaine, cette scène où une jeune fille, Péro, allaite secrètement son père prisonnier et privé de nourriture pour lui sauver la vie. Installée à une trentaine de kilomètres au nord de la ville, la villa a été démontée et réinstallée ici en 1950.

Nous terminons l’après-midi au musée. On y trouve notamment des collections qui ont trait aux objets de la vie quotidienne. Nous ne pouvons en voir qu’une partie car l’essentiel est conservé dans les réserves accessibles à l’occasion des visites guidées mais ce n’est ni le jour ni l’heure. Dommage.

Dans l’entrée du musée, une dizaine de femmes tricottent chaussettes, napperons et châles. Le tricot est un art populaire qui a donc toute sa place au musée et d’une manière générale, les espaces publics sont ici… publics. D’ailleurs plusieurs familles sont en train de pique-niquer sur les pelouses du château royal.