15-an kaj 16-an de Julio - 15 et 16 juillet - 21 - Vassmolösa - Kalmar

VERSION EN FRANÇAIS PLUS BAS APRES LES PHOTOS

Jen ni estas en Kalmar, urbeto de preskaŭ 50 000 loĝantoj, unu el la plej malnovaj en Svedio, fronte al la granda insulo Öland, 137 kilometrojn longa, la insulo de suno kaj ventoj, listigita kiel monda heredaĵo de Unesko, naskiĝloko de la naturisto Carl Von Linné, aŭtoro de la klasifiko de vivantaj estaĵoj, kiu portas lian nomon. La insulo havis pli ol 2.000 muelejojn en la 19-a jarcento, kie 350 daŭre restas.

En la "la mirinda vojaĝo de Nils Holgersson's tra Svedio", Selma Lagerlöf komparas la insulon kun papilio kiu perdis siajn flugilojn en ŝtormo super la Balta Maro antaŭ ol perdiĝi tie.

Ponto de pli ol 6 kilometroj, kiun biciklantoj ne povas uzi, ligas la insulon al Kalmar. Ni volis preni la tempon por viziti la urbon, tial ni elektis fari mallongan etapon, malpli ol 40 kilometrojn; tio permesas al ni alveni al la AirBnb kiun ni luis antaŭ tagmezo.

Do hieraŭ, je la komenco de la posttagmezo, ni ekloĝis en malgrandan, bone aranĝitan duonkelon apartamenton kiun ni luis por du noktoj. Ni vidas la havenon nur se ni rigardas tra la fenestro samnivela al la trotuoaro sed la prezo ne estas tro alta kaj lavmaŝino estas libere uzebla. Estas eĉ elektra sekigmâsino sed la sekigilo sufiĉas kaj uzas malpli da energio. Bicikloj estas sekuraj ĉe la malantaŭo de la konstruaĵo en ĝardenkorto.

Ni rapide vizitas la urbocentron por malkovri la etoson kaj aĉeti por manĝi. Ni restas dum unu tago kaj havas kuirejon disponebla, ni do povos manĝi varman manĝaĵon, tian bonŝancon ni ne havas ĉiutage.

Kalmar estas unika ĉar ĝi estas urbo kiun estis libervole movita. Oni pensis, le la malnova mezepoka urbo proksime de la kastelo estis tro malfacile defendebla, pro tio en la mezo de la 17-a jarcento, estis decidite establi novan urbon ĉirkaŭitan de muroj sur la insulo Kvarnholman. La malnova mezepoka grandurbo daŭre estas parte videbla sed nur kio restis post la plej grava fajrego de 1800, kiu detruis preskaŭ duonon de la konstruaĵoj kiu okazis post la fajregoj de la antaŭaj du jarcentoj.

Ĝuste en ĉi tiu "nova" urbo, kiu hodiaŭ nomiĝas la malnova urbo, ni vizitas la grandiozan katedralon Sankta Karlo kun ĝiaj kupraj kaheloj. La abundeco de la barokstilaj konstruaĵoj, kun sia orumado, siaj okultrompaj pentraĵoj, iliaj kuntorditaj formoj ofte ne plaĉas al mi kaj lasas min senemocia. Sed la sinsekvaj renovigadoj de ĉi tiu katedralo sukcesis instali modernajn elementojn kiuj reliefigas la antikvajn trezorojn. Ĝi estas belega.

Ĉi-marde matene, ankoraŭ sub la suno, ni vidos la ĉirkaŭaĵon de la grandioza kastelo de la 12-a jarcento. Ni estus volonte vizitintaj ĝin pli detale sed nia buĝeto devas resti laŭplanita... De ekstere ĝi jam estas grandioza, ĉirkaŭita de tre bela parko, kie ni trankvile promenas, serĉante la grandiozan ginkgon plantitan en 1890. Ĝi estas ankoraŭ junaj: tiuj ĉi arboj povas vivi pli ol mil jarojn, eĉ tri mil onidire. Ili estis la unuaj kiuj rekreskis post la eksplodo de atombombo en Hiroŝimo. Unu, situanta malpli ol kilometron de la koro de la eksplodo, supervivis. La 8-an de novembro ni plantos ĝinkgon en Hérouville, por festi la kvardek jarojn de la fondiĝo de Hérouville-Espéranto. Ni ne trovas ĝin en la kalmara parko, ni revenos posttagmeze, ankoraŭ estas multaj aferoj por vidi...

Revenu ni al la apartamento por tagmanĝi. Tuj kiam ni malfermas la pordon, ekpluvas! Malforta komence, ĝi rapide fariĝas multe pli abunda. Domaĝe, sed... dormetu ni dum ni atendas.

Ĉirkaŭ la 16-a, la pluvo malpliiĝas, poste ĉesas. Ni denove ekiras piede al la kastelo por trovi nian ginkgon, ĉi-foje multe pli facile. Ni ne trovis ĝin ĉi-matene, ĉar ni imagis, ke temis pri malgranda arbo male, ĝi estas jam tre alta.

Ni transiras la belan tombejon malantaŭ la parko. Surprizas nin, ke estas populara loko por promenadoj, kie homoj vagas piede aŭ bicikle. Mojose por la mortintoj, ili ne estas sen kompanio.

Ni atingas la lokon, kie la sabloskulptistoj konkuras, la gajnanto de la internacia konkurso estos elektita en du tagoj de la publiko. Pro la pluvo, la artistoj bedaŭrinde ĉesis laboron kaj forlasis la lokon. Pluraj konstruaĵoj estas kovritaj kaj la tiuj kiuj estas videblaj tute ne ŝajnas esti baldaŭ finitaj. Tamen, ĝi estas mirinda laboro, al kiu efemereco aldonas iom da graco.

Poste ni iras al la rozĝardeno kiun oni diris al ni belega... sed preskaŭ ĉio fermiĝas ĉi tie je la 5-a kaj ni alvenas tro malfrue.

Ni revenas tra la belaj pavimitaj stratoj de la areo kie estis la mezepoka urbo. La domoj, kiujn ni vidas tie, certe ne datiĝas de ĉi tiu periodo, sed la pavumitaj stratoj kun siaj tre malgrandaj tradiciaj etaj domoj perditaj en la alceoj estas tiom belaj.

Ankoraŭ ni devas paki niajn sakojn por morgaŭ kaj verki la blogon. Reen al la partemento!

VERSION EN FRANÇAIS.

Nous voici donc à Kalmar, une petite ville d’un peu moins de 50.000 habitants, l’une des plus anciennes de Suède, face à la grande île d’Öland, longue de 137 kilomètres, l'île du soleil et des vents, l’inscrite au patrimoine mondial de l'Unesco, lieu de naissance du naturaliste Carl Von Linné, auteur de la classification des êtres vivants qui porte son nom. L’île comptait plus de 2.000 moulins au XIXème siècle, il en reste encore 350. Dans son « Merveilleux voyage de Nils Holgersson à travers la Suède », Selma Lagerlöf compare l'île à un papillon qui perdit ses ailes dans une tempête au-dessus de la Baltique avant de s'y échouer.

Un pont de plus de 6 kilomètres que les cyclistes ne peuvent emprunter relie l’île à la Kalmar. Nous voulions prendre le temps de visiter la ville, c’est pourquoi nous avions choisi de faire une étape courte, mois de 40 kilomètres qui nous permettait d’arriver pour midi à l’AirBnb que nous y avons loué.

Hier donc, en tout début d’après-midi, nous nous installons dans un petit appartement bien aménagé situé en demi-sous-sol que nous avons loué pour deux nuits. On ne voit le port que si on regarde par les vasistas mais le prix est raisonnable et la machine à laver en libre accès. Il y a même un sèche-linge mais l’étendoir est bien suffisant et moins énergivore. Les vélos sont en sécurité à l’arrière de l’immeuble dans une cour-jardin.

Nous prenons rapidement la direction du centre-ville pour sentir l’ambiance et faire quelques courses. Puisque nous restons une journée et que nous avons une cuisine à disposition, c’est l’occasion de manger chaud, une aubaine que nous n’avons pas tous les jours.

Kalmar a ceci de particulier qu’elle a été volontairement déménagée. L’ancienne cité médiévale, près du château était jugée trop vulnérable et, au milieu du XVIIème siècle, il a été décidé d’installer une ville nouvelle ceinte de remparts sur l’île de Kvarnholmen. L’ancienne cité médiévale est toujours en partie visible mais il n’en subsiste que ce qu’en a laissé  l’important incendie de 1800, qui a détruit près de la moitié des bâtiments qui avaient survécu aux deux incendies des deux siècles précédents.

C’est dans cette « nouvelle » ville, qu’on appelle aujourd’hui la vieille ville, que nous visitons la magnifique cathédrale Saint Charles aux tuiles de cuivre. L’opulence des bâtiments de style baroque, avec leurs dorures, leurs trompe-l’œil, leurs formes alambiquées me laissent souvent… de marbre. Mais les rénovations successives de cette cathédrale-là parviennent à y installer des éléments modernes qui mettent en valeur les trésors anciens. C’est de toute beauté.

Ce mardi matin, sous le soleil encore, nous allons voir les alentours du magnifique château du XIIème siècle. Nous l’aurions volontiers visité plus en détail mais notre budget doit être tenu… De l’extérieur déjà il est magnifique, entouré par un très beau parc où nous nous promenons tranquillement, à la recherche du magnifique ginkgo planté en 1890. Il est encore jeune, ces arbres-là peuvent vivre plus de mille ans, trois mille même dit-on. Ils furent les premiers à repousser après l'explosion de la bombe atomique d’Hiroshima. L’un même, situé à moins d'un kilomètre du foyer de l’explosion a survécu. Le 8 novembre, on en plantera un à Hérouville, pour fêter les quarante ans de la fondation d’Hérouville-Espéranto. Nous ne le trouvons pas, nous reviendrons dans l’après-midi, il reste encore à voir…

Retour à l’appartement pour le repas. À peine poussons-nous la porte que, tiens, voilà la pluie ! Faible au départ, elle devient rapidement nettement plus abondante. Tant pis, faisons la sieste en attendant.

Vers 16 heures, la pluie diminue, puis cesse. Nous repartons à pied vers le château pour retrouver notre ginkgo, bien plus facilement cette fois. Nous ne l’avions pas trouvé le matin parce que nous l’imaginions petit alors qu’il est très grand déjà.

Nous traversons le beau cimetière derrière le parc. C’est pour nous étonnant, c’est un lieu de promenade prisé où les gens se baladent, à pied ou à vélo. Sympa pour les morts, ça leur fait de la compagnie.

Nous atteignons le lieu où s’affrontent les sculpteurs sur sable, le vainqueur du concours international sera désigné dans deux jours par le public. À cause de la pluie, les artistes ont malheureusement cessé le travail et déserté le lieu. Plusieurs chantiers sont bâchés et les sculptures visibles sont loin d’être terminées. Il n’empêche, c’est un sacré boulot auquel l’éphémère ajoute encore un peu de grâce.

Direction ensuite la roseraie dont on nous a dit le plus grand bien… mais tout ou presque ferme ici à 5 heures et nous arrivons trop tard.

Nous rentrons en passant par les jolies rues pavées du secteur où était la ville médiévale. Les habitations que nous y voyons ne datent assurément pas de cette époque mais les rues pavées aux toutes petites maisons basses traditionnelles perdues dans les roses trémières sont si jolies.

Il reste les sacs à boucler pour demain et le blog à rédiger. Nous rentrons.