Ni ekveturas al Izbico je ĉirkaŭ la 9-a. Ne al Ibizo, Izbico. Ni unue haltas ĉe la fiŝfumejo kie Véro aĉetas du ege apetivekajn pecojn da fiŝo. Ŝi malplenigos la Baltikon! Sed ĝi estas nun aŭ neniam. Kelkaj tomatoj, riboj kaj mirteloj kompletigas la tagmanĝan menuon, kun, mi konfesas, eta biero (sed senalkohola).
Ni ne vidos la maron la tutan tagon.
Rivero jes, baldaŭ post kiam ni foriris. Ĝi iam estis la limo inter Germanio kaj Pollando, Andrej diris al ni, sed la limoj ĉi tie, sendube pli ol aliloke, estis redesegnitaj fine de la dua mondmilito. En 1945, dum la Potsdama Konferenco, estis decidite, ke la iamaj germanaj provincoj Pomerio – kie ni estas – sed ankaŭ Silezio, Prusio kaj orienta Brandenburgo – teritorio de 103 000 kvadrataj kilometroj, pli granda ol Portugalio – integriĝos al la nova Pola Popola Respubliko kaj pli ol ok milionoj da germanoj devis translokiĝi. Pri la orienta limo de Pollando, ĝia sorto estis decidita dum la Jalta konferenco laŭ la deziroj de Stalin. La teritorio de Pollando estis tranĉita je 179 000 kvadrataj kilometroj, preskaŭ duono de ĝia teritorio.
Nia tago komenciĝas sur bela vojo en grandioza arbaro,, naturrezervejon, Natura 2000. La vojo ĉi tie ankaŭ estas uzata por skiado, bastonmarŝado, rajdado, migrado aŭ biciklado. Kaj ŝajne por plukado de kantareloj. Estas dekoj da plukantoj serĉantaj la altvaloran fungon. La serĉo estas fruktodona. Ni eĉ vidas laboristojn, en laborvestoj, kiuj haltigis sian kompanian kamionon ĉe la vojflanko, prenante tempon por plenigi siajn kaskojn per fungoj!
Post ĉirkaŭ dudek kilometroj de tiu ĉi promenado, ja estas promenado, la cetero estas multe pli sporta sur sablaj aŭ ŝlimecaj padoj. Ni ofte devas deĉevaliĝi kaj, okazas du- au trifoje, keni preskaŭ falas. La pluvo venas kiel prognozite ĝuste kiam ni finas nian tagmanĝon. Ĝi finfine daŭras multe pli mallonga ol anuncita. Ni alvenas al nia kampadejo en privata ĝardeno. Ĉi-foje ni estas solaj. Aliflanke, ĉi tie estas nepriskribebla malordo, kaj pri pureco, ne estas multe pli bone. Ni devos elteni la situacion.
Nous prenons vers 9 heures la route d’Izbica. Pas Ibiza, Izbica. Nous commençons par un arrêt au fumoir où Véro s’achète deux morceaux de poisson bien appétissants. Elle finira par nous vider la Baltique ! Mais c’est l’occasion ou jamais. Quelques tomates, des groseilles et des myrtilles complètent le menu du midi, avec je le confesse une petite bière (mais sans alcool).
Nous ne verrons pas la mer de la journée.Une rivière oui, peu de temps après notre départ. Elle était autrefois nous a dit Andrej la frontière entre l’Allemagne et la Pologne mais les frontières ici, plus qu’ailleurs peut-être ont été redessinées à la fin de la seconde guerre mondiale. En 1945, pendant la conférence de Postdam, il fut décidé que les anciennes provinces allemandes de Poméranie – où nous sommes –, mais aussi de Silésie, de Prusse et l’est du Brandebourg – un territoire de 103.000 kilomètres carrés, plus grand que le Portugal – serait intégrées à la nouvelle République Populaire de Pologne et plus de huit millions d’Allemands en furent expulsés. Quant à la frontière orientale de la Pologne, son tracé fut décidé pendant la conférence de Yalta conformément aux vœux de Staline. Le territoire de la Pologne fut amputé de 179 000 kilomètres carrés, près de la moitié de son territoire.Notre journée commence sur une belle piste dans une forêt magnifique qui constitue une réserve naturelle, classée Natura 2000. La piste ici sert aussi pour le ski de fond, la marche nordique, la randonnée équestre, pédestre, ou cyclable. Et visiblement pour la cueillette de girolles. Ils sont des dizaines à la recherche du précieux champignon. La quête est fructueuse. Nous voyons même des ouvriers, en tenue de travail qui ont arrêté le camion de leur entreprise sur le bord de la piste, le temps de remplir leur casque de champignons !Après une vingtaine de kilomètres de cette promenade, car c’en est une, la suite est beaucoup plus sportive sur les chemins sablonneux ou boueux. Il nous faut souvent mettre pied à terre et, à deux ou trois reprises, nous ne sommes pas loin de chuter. La pluie s’en mêle comme prévu au moment où nous finissons notre repas. Elle dure finalement bien moins longtemps qu’annoncé. Nous arrivons dans notre camping dans le jardin d’un particulier. Cette fois, nous sommes seuls. En revanche il y règne ici un désordre indescriptible, quant à la propreté, ce n’est guère mieux. Faudra faire avec.
