Kun iom da bedaŭro, ni forlasas la belan urbon Kalmar hodiaŭ matene, ni estus dezirantaj resti ĉi tie ankoraŭ kelkajn tagojn. Tiel estas vojaĝoj, ili semas ian nekompletecon ĉi tie kaj tie. Ni foriras pensante, ke ni devos reveni iam, sed kompreneble ni neniam revenos: estas ankoraŭ tiom multe por malkovri aliloke. Aŭ kiam ni revenas, estas preskaŭ ĉiam hazarde, aŭ ĉar alia vojaĝo denove pasas tie. Tiam, venas rememoroj, kiuj alkroĉiĝas al iu subtila detalo, plej ofte negrava sed kiu restis profunde en vi, sen kialo. Estas paramnezio, kiu trafas vin subite, kiu refloras, estas ĉi tiu arbo, ĉi tiu vojkruciĝo, ĉi tiu lageto, ĉi tiu kafejo, kie vi haltis, kvazaŭ nenio verdire, sed ni forgesis ĉion pri la kastelo aŭ la muzeo, kiu faras la urbo fama kaj presita plenpaĝe sur la turismaj broŝuroj.
Do ni foriras. La urbon oni forlasas per belaj biciklovojoj, kiuj baldaŭ kondukos vin en la arbaron. Pli ol la arboj, la beleco de la grandaj filikoj, kaptas mian atenton kaj la abundan konvalon. Ĝi kompreneble ne plu floras sed kiom bela ĝi certe estis!
Sekcio de nacia vojo - oni ricevas nenion sen penoj - antaŭ ol bicikli tra la kamparo sur malgrandaj vojoj, kie preskaŭ neniuj veturiloj veturas. Ni iras de bieno al bieno, de vilaĝo al vilaĝeto. Tritiko, maizo kompreneble sed ankaŭ bovinoj. Ni vidis malmulte de ili ĝis nun. Kaj ĉiam ĉi tiuj domoj kaj ĉi tiuj aneksaj konstruaĵoj bele pentritaj ruĝbrune sed ankaŭ anglaverde, en palflave, perl- aŭ musgrize, pli malofte blanke sed ne blue kaj neniam en krudaj koloroj.
Estas tagoj dum vojaĝo, kiam ĉio estas ĉiam bela, de la komenco ĝis la fino de la tago. Ĉi tio ne okazas ĉi tie en Svedio. Ni renkontas belegajn pejzaĝojn, belecajn sekciojn, poste ni trovas nin sur neintera nacia vojo dum pluraj kilometroj, ofte pli ol dek, kaj tiam proponas sin la neatenditan vidon al bela haveno, kie la boatoj mole svingiĝas sur la pontono, aŭ ĉevalino – estas multaj ĉevaloj ĉi tie – kiu venas renkonti vin, ŝian ĉevalidon sekvanta, neantaŭvideblajn momentojn de graco kiuj surprizas vin, kiuj transprenas vin. Aŭ historiajn atestojn, kiuj malkaŝas sin sen averto, hazarda renkonto. Tiu ĉi ruĝa konstruaĵo, en Lindö, tuj ekster Kalmar, estas epidemia hospitalo, fine de la 19-a kaj komenco de la 20-a jarcento, tie estis izolitaj kontaĝaj pacientoj; pli for, tiu granda ŝtonamaso estas kairno, kiu datigâs de la Bronzepoko.
Tiuj ĉi belaĵoj donas sin, aliaj kaŝas. Ni biciklis la tutan tagon sur vojo paralela al la maro sen iam vidi ĝin aŭ la insulon Öland, kiu estis tiel proksima.
Mi ne diros al vi la ĉiutagaj rakontaj pri la ĉerizoj - hodiaŭ tre karnoplenaj kaj tute nigraj - aŭ pri la pluvo, kiu ne estis prognizita, sed kiu akompanis nin la tutan posttagmezon.
C’est avec un peu de regret que nous quittons ce matin la belle ville de Kalmar, on y serait bien restés quelques jours de plus. C’est la loi du voyage que de semer ici et là quelques incomplétudes. On part en se disant qu’il faudra que l’on revienne, un jour, mais bien sûr on ne le fait jamais : il reste tant encore à découvrir. Ou si l’on revient c’est presque toujours par hasard ou parce qu’un autre voyage y repasse. Alors, la mémoire vous revient qui s’accroche à quelque détail subtil, le plus souvent sans importance mais resté gravé au fond de soi, sans raison et sans qu’on sache pourquoi. C’est une impression de déjà-vu qui vous prend d’un coup, qui refleurit, c’est cet arbre, ce croisement de chemins, ce petit lac, ce café où on s’est arrêté, un rien en somme quand on a tout oublié du château ou du musée qui fait la gloire de la ville et la pleine couverture des brochures touristiques.
Nous partons, donc. La ville se quitte par de belles pistes cyclables qui ont tôt fait de vous conduire en forêt. Plus que les arbres, c’est la beauté des grandes fougères qui accroche mon regard et le muguet, abondant. Il n’est bien sûr plus en fleur mais que ce devait être beau !Un petit bout de nationale - on n’a rien sans rien - avant de parcourir la campagne par des petites routes secondaires où presqu’aucun véhicule ne circule. On va de ferme en ferme, de village en hameau. Des blés, des maïs bien sûr mais aussi des vaches. Nous en avions peu vu jusqu’à présent. Et toujours ces maisons et ces bâtiments annexes joliment peints en rouge-brun mais aussi en vert anglais, en jaune pâle, en gris perle ou souris, en blanc plus rarement mais pas de bleu et jamais de couleurs vives.Il est des jours de voyage où tout est toujours beau, du début à la fin de la journée. Ce n’est pas le cas ici en Suède. On croise des paysages magnifiques, des moments de beauté, puis on se retrouve sur le bord d’une nationale insipide pendant plusieurs kilomètres souvent plus d’une dizaine, et puis s’offre la vue inattendue d’un joli petit port où les bateaux paresseux se balancent au ponton, ou d’une jument – les chevaux sont ici nombreux – qui vient à votre rencontre et son poulain à la suite, des moments de grâce imprévisibles qui vous surprennent, qui vous prennent. Ou c’est un moment d’histoire qui se révèle sans prévenir, rencontre de hasard. Ce bâtiment rouge, à Lindö, à la sortie de Kalmar, c’est un hôpital épidémique, à la fin du XIXème et au début du XXème siècle, on y isolait les malades contagieux ; plus loin, ce gros tas cailloux, c’est un cairn qui date de l’âge du bronze.Ces beautés se donnent, d’autres se cachent. Nous avons pédalé tout au long de la journée sur un itinéraire parallèle à la mer sans jamais la voir, ni elle, ni l’île d’Öland pourtant si proche.Je vous épargne le couplet sur les cerises, bien charnues et toutes noires aujourd’hui et sur la pluie qui n’était pas annoncée mais qui nous a accompagnés toute l’après-midi.
