29-an de Junio - 29 juin - 08 - Stege - Boedsal

VERSION EN FRANÇAIS PLUS BAS APRES LES PHOTOS

Ni ne sukcesas ludi ŝafsaltadon, ni daŭre ludas insulosaltadon. Per la Reĝino Aleksandrina Ponto, 26 metrojn super la maro, ni transiras la Ulvsund, forlasante la insulon Møn por atingi Sjællandon, unu el la tri ĉefaj insuloj de Danio, sur kiu situas Kopenhago.

Hodiaŭ ni biciklas la tutan tagon sur asfaltitaj vojoj, plej ofte malmute trafikitaj, kie ni renkontas multe pli da bicikloj ol motoritaj veturiloj, foje, sed pli malofte sur biciklovojo situanta apud la vojoj. Ni iras de vilaĝo al vilaĝo, en la kamparo.

Dum la tuta tago, la itinero ŝajnas kiel onda fervojo. Estas maloftaj ebenaj trairoj. Ĝi iras supren kaj malsupren la tutan tempon, sed ni kompreneble multe pli sentas la grimpadoj ol la malsupreniroj...

La vetero estas tre suna, tamen ne tro varma, la nordorienta vento malvarmigas la aeron.

La kultivitaj kampoj ĉi tie estas tre grandaj. Kiel kutime, tie kreskas cerealoj, kolzo, betoj sed ankaŭ, sur la kampoj, kiujn ni preterpasas hodiaŭ, faboj kaj pizoj. De kiam ni eniris Danion, ni renkontis preskaŭ neniujn industriajn instalaĵojn, neniujn metiajn zonojn. Estas mistero... La danoj tamen ne estas ĉiuj kamparanoj!

Dum, kiel kutime, ni ŝtelplukas kelkajn ĉerizojn, familio, gepatroj kaj iliaj du infanoj, haltas kaj babilas kun ni dum momento en la franca. Ili estas svisoj. Kelkajn kilometrojn plu, Véro, kiu finis la du librojn, kiujn ŝi alportis, vidas libroskatolon ĉe la vojrando kaj sin preparas meti ilin tien, dirante al si, ke finfine eble preterpasos aliaj francoj. Du biciklantoj haltas, tiuj estas el Kebekio sed bone konas Normandion. La sinjorino planas viziti Grand-Quevilly venontjare kun sia ĥorgrupo. Ni babilas dum almenaŭ kvaronhoro. Ankaŭ ili konas Bernard Clavel, aŭtoro de kiu mi ĵus tradukis kelkajn paĝojn, kaj ĝuas legi lin. Ili donas al ni la libron, kiun ili finlegis, ni donas al ili la nian. Estas ĉi tiu speco de renkonto, ĉiam riĉa sed tro rapida, kiu faras vojaĝon tiel riĉa. Ili valoras por ni multe pli ol vizito al iu muzeo aŭ kastelo, kiun ni tamen ne rifuzas.

Nia ŝirmejo situas proksime de Svens-klifoj, enlistigitaj en la heredaĵo de Unesko. Sed ĝi situas en la kavaĵo de malnova kalkŝtonminejo de kie ni povas vidi nek la maron nek la klifojn. Ĉi tie estas du ŝirmejoj, unu estas okupata de grupo de ses adoleskantoj, kiuj afable demandas al ni ĉu ni permesas ilin aŭskulti muzikon. Ni dividos la alian kun grupo de kvar junaj plenkreskuloj. Nu, mi pensas... ĉar ĉi ĵus alvenis alia biciklanto...

VERSION EN FRANÇAIS.

A défaut de jouer à saute-moutons, nous continuons à jouer à saute-îles. Par le Pont de la Reine Alexandrine, 26 mètres au-dessus de la mer, nous franchissons l’Ulvsund, quittant l’île de Møn pour rejoindre de Seeland, l’une des trois principales du pays, sur laquelle se trouve Copenhague.

Nous roulons aujourd’hui toute la journée sur des routes revêtues de macadam, le plus souvent à très faible trafic, où l’on croise beaucoup plus de vélos que de véhicules motorisés, parfois, mais plus rarement sur une piste cyclable qui longe des routes plus passantes. Nous passons de village en village, dans la campagne.

Pendant toute la journée, l’itinéraire se donne un air de montagnes russes. Les plats sont rares. Ça monte et ça descend tout le temps, mais les montées bien sûr sont bien plus sensibles que les descentes…

Le temps est très ensoleillé, pas trop chaud cependant, le nordet rafraîchit l’atmosphère.

Les parcelles cultivées sont ici très vastes. Comme d’habitude, il y pousse des céréales, du colza, des betteraves mais aussi, dans les champs que nous longeons aujourd’hui, des fèves et des petits pois. Depuis que nous sommes entrés au Danemark, nous n’avons croisé pratiquement aucune installation industrielle, aucune zone artisanale. C’est un mystère… Les Danois ne sont quand même pas tous agriculteurs !

Alors que, selon notre habitude, nous maraudons quelques cerises, une famille, les parents et leurs deux enfants, s’arrête et discute un moment avec nous en français. Ce sont des Suisses. Quelques kilomètres plus loin, Véro, qui a terminé les deux livres qu’elle avait apportés, voit au bord de la route une boite à livres et s’apprête à les y déposer, se disant qu’après tout, il se peut bien que d’autres Français passent par là. Deux cyclistes s’arrêtent, ceux-là sont Québecois mais connaissent bien la Normandie. La dame doit d’ailleurs venir chanter l’an prochain au Grand-Quevilly avec la chorale dont elle est membre. Nous papotons un bon quart d’heure. Eux aussi connaissent Bernard Clavel dont je viens de traduire quelques pages et aiment le lire. Ils nous donnent le livre qu’ils ont terminé, nous leur donnons les nôtres. C’est ce type de rencontre toujours riche mais trop fugace qui fait la richesse d’un voyage. Elles valent pour nous infiniment plus que la visite de quelque musée ou de quelque château, que nous ne boudons pas pourtant.

Notre shelter se trouve sur le site classé au patrimoine de l’Unesco des falaises de Svens mais il est niché au creux d’une ancienne carrière de calcaire d’où nous ne voyons ni la mer, ni les falaises. Il y a ici deux shelters, l’un est occupé par un groupe de six adolescents qui nous demandent gentiment si nous les autorisons à écouter de la musique. Nous partagerons l’autre avec un groupe de quatre jeunes adultes. Enfin, je crois… car voici un autre cycliste qui arrive…